Córka Robrojka: Różnice pomiędzy wersjami

* Węszę podteksty? (...…) Hm, może dlatego, że one wszędzie są...są…

* No, Bella to bym nie powiedział, że pasuje (...…).

* On rzuca w krasnala. Wątrobą.(...…) A jak nie wątrobą, to jajami. Albo pomidorem.

* (...…) każdy może zgłupieć od tego nagłego wybuchu lata. A już myślałam, że zima stulecia przeciągnie się z czerwca na lipiec.

* Ja też się rumienię, kiedy mi wstyd za kogoś (...…). Ale raczej ze złości.

* Nikt mnie nie zmusi do czegoś, na co nie mam ochoty (...…).

* Gdybym miał podejrzewać przyjaciół na zapas, wolałbym nie żyć (...…).

* Siła (...…) może mieć wiele odmian. Dobroć też jest siłą, chociaż tak często wygląda na słabość.

* Przypaliłem kalarepę (...…). Śmierdzi jak nie wiem co. Teraz powinni przyjść goście (...…).

* – Ciotunia czeka niecierpliwie, bo malarze byli, zostawili drabinę, a za to wzięli zaliczkę...zaliczkę…<br />– I już wiem, co dalej: rozgrzebali robotę i poszli! – odgadła Gabrysia ze śmiechem.<br />Tata też się roześmiał.<br />– Już tydzień ich nie ma.

* – Ja już zdążyłam go poznać. To jest świrus.<br />– Świrus?<br />– Przebiera się za małpę i w tej postaci rzuca wątrobą w krasnala (...…)

* – Jakoś nie mam przekonania do poezji, do tych wszystkich romantycznych uniesień i metafor. Piękne słowa tylko ukrywają rzeczywistość.<br />– Piękne słowa są potrzebne dla wyrażenia piękna.<br />– Piękno, przyjacielu, wyraża się samo – odrzekła Bella (...…).

* – Józinku, co ty się tak dzisiaj wiercisz? (...…) Kto włożył obcęgi do wózka? Milczysz. A ja chyba wiem, kto. Ty, Józefie. Byliśmy w domu tylko we dwoje. Mów mi zaraz, drogie maleństwo, kto włożył obcęgi do wózka! Hm? Józinek?<br />– Zinek – potulnie zgodził się malec.<br />– No! Nareszcie przemówiłeś. A po co, przepraszam, załadowałeś do niemowlęcego wózka wyposażenie skrzynki swojego taty – majsterkowicza? Hm? Chciałeś może po drodze dokonać jakichś pilnych napraw? No? Dowiem się czy nie?<br />– Ne – stanowczo rzekł Józinek.<br />– Ach, nie dowiem się. Jesteś dziś zagadkowy, mój synu. Naprawdę – intrygujesz mnie. Zresztą, ty nie tylko dziś mnie intrygujesz, ty intrygujesz mnie od początku naszej znajomości, i przez cały czas nie chce mi się pomieścić w głowie, że moja rodzina może mówić prawdę na twój temat. Otóż meldują mi oni zbiorowo, że kiedy tylko ja znikam z horyzontu, ty zaczynasz wypowiadać całozdaniowe opinie, i to podobno zupełnie dorzeczne.(...…) Doszłam już do tego, że zaczynam przypuszczać, iż gadanina moja po prostu cię nuży i męczy, i że to dlatego milczysz jak zaklęty, nie reagując na moje prośby ni błagania. Powiedzże mi krótko, prosto z mostu, z tak zwaną żołnierską szczerością – czy moja gadanina cię nuży?<br />– Nuzy – przytaknął Józinek, wpatrując się bezmyślnie we własną nogę.<br />– Zaraz, zaraz. Wciąż nie wiem. Czy powtórzyłeś po prostu, jak papuga, ostatnie słowo, czy przytaknąłeś mi świadomie?<br />– Siadomie – rzekł Józinek, poprawił się w wózku i wyjął spod tyłeczka nieduży, poręczny młotek.<br />– Ja zaraz zwariuję. Chłopcze! Błagam! Powiedzże coś od siebie! Powiedz, po co zabrałeś z domu narzędzia? Co chcesz nimi robić?!<br />– Bić klasnala – oznajmił wreszcie Józinek, a jego matka umilkła, ponieważ ją zatkało.

* – Powiedz na przykład: prognoza.<br />– Pupa – rzekł mętnie Józinek, nadymając się z wysiłku.<br />– Nno...Nno… trójka z plusem. A teraz powiedz: słoneczko.<br />– Ciulanko – powtórzył Józinek apatycznie.

* – Powiedz, gdzie są te wszystkie lata? Szesnaście? Piętnaście?<br />– Szesnaście. Nie widzieliśmy się od szesnastu lat.<br />– Ja tego zupełnie nie czuję – dziwiła się Gabriela. – Mam wrażenie, że nigdy nie wychodziłeś z tej kuchni!<br />– A ja przeciwnie – z namysłem rzekł tata, podczas gdy malcy po obu stronach Belli wszczęli wymianę monosylab. – Ja mam takie wrażenie, jakbym objechał całą kulę ziemską, zmęczył się nieludzko i wrócił...wrócił… do domu. Przepraszam, że tak sobie pozwalam...pozwalam… przecież jestem – no, obcym człowiekiem...człowiekiem…<br />– Ty?! – zakrzyknęła Gabriela. – Przestań się wygłupiać. Choćbyś nie wiem jak udawał obcego i nie wiem jak ukrywał się pod siwizną, i tak należysz do nas: jesteś rudy!

* – Przecież ja i tak kiedyś będę musiała odejść.<br />– Dokąd odejść? – przestraszył się ojciec.<br />– Ależ, no, w dorosłość. Przecież nie będziemy razem przez całe życie. Może wyjdę za mąż, a może się przeprowadzę, nawet do innego kraju...kraju…<br />Patrzał na nią z takim zaskoczeniem, jakby podobna myśl nigdy mu jeszcze nie zaświtała.

* – (...…) Robrojek na każde zmartwienie. Niezawodny.<br />Tata zaśmiał się i znów pokręcił głową.<br />– Ciekawe – rzekł z uśmiechem. – Jak to każdy ma inne wspomnienia. Moje wyglądają w skrócie tak: Gaba na każde zmartwienie. Niezawodna.

* – Słabszy nie znaczy przecież: gorszy.<br />– Słabszy nie znaczy może: gorszy, ale na pewno znaczy: słabszy (...…).

* – (...…) znasz oczywiście MacGyvera?<br />– Znam.<br />– Znasz! Boże, jaki to świetny serial!<br />– Nno...Nno… też go lubię.<br />– Naprawdę? – Mateusz był pod wrażeniem i spojrzał na Bellę po raz pierwszy z odcieniem szacunku. – Ja go sobie nagrywani na wideo.<br />– A książki czytasz? – zapytała Bella współczująco.<br />– Oczywiście. Proszę ze mnie nie robić idioty. Ja i czytam, i oglądam filmy, ja będę w przyszłości filmoznawcą.

* (...…) czego Bella nie lubiła, to wkraczania na grząskie obszary sentymentów. Odsłanianie uczuć, wszelkie wzruszenia i czułości – to było zawsze kłopotliwe, bo przypominało słabość. I w dodatku – wymagało koniecznie odpowiedzi, najlepiej – głębokiej.<br />A Bella zdecydowanie wolała szybki marsz naprzód niż posępne drążenie w głąb.

* (...…) kawa parowała, bezpowrotnie przekazując w atmosferę wonne obłoczki.

* Tramwaj stęknął jak stary hipochondryk (...…).