Słowa między ludźmi: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Alessia (dyskusja | edycje)
nowe
 
Alessia (dyskusja | edycje)
uzupełnienie, formatowanie automatyczne
Linia 6:
* Kto się nie nauczył milczeć, nie powinien w ogóle zabierać głosu, bo prędzej czy później napyta biedy sobie albo innym.
** Źródło: s. 7
** Zobacz też: [[milczenie]]
 
* (…) kto umiejętnie milczy, wydaje się zwykle mądrzejszy.
** Źródło: s. 10
** Zobacz też: [[mądrość]]
 
* Milczenie bywa (…) często przekazem, ale przekazem wieloznacznym. Milcząc świadomie, trzeba się z tym liczyć i dla ograniczenia wieloznaczności dookreślić milczenie dodatkowymi niesłownymi znakami.
Linia 26 ⟶ 28:
* Idealny słuchacz krytyczny nie ma złudzeń co do absolutnej i wszechstronnej wiarygodności jakiegokolwiek źródła informacji.
** Źródło: s. 23
** Zobacz też: [[słuchanie]], [[wiarygodność]]
 
* Krytyczna postawa wobec tekstu narzuca przede wszystkim pytanie o jego pochodzenie.
** Źródło: s. 21
** Zobacz też: [[tekst]]
 
* (…) krytyczny słuchacz jest przygotowany na to, że wypowiedzi, z którymi się styka, reprezentują lub przynajmniej mogą reprezentować interes mówiącego, przedstawiają fakty jednostronnie dobrane i zinterpretowane, mogą służyć celom perswazyjnym (…).
Linia 35 ⟶ 39:
* Na prawdziwość sądu nie ma (…) wpływu to, kto go wyraża, a osobiste wycieczki w dyskusji, znane jako argumenty ad personam, należą do klasycznego zasobu nieczystych chwytów erystycznych. Każdy tekst, jak każde dzieło literackie, należy traktować jako samodzielną strukturę złożoną z elementów treściowych i formalnych, poszukiwanie zaś związków między twórcą tekstu a samym tekstem nic do sprawy nie wnosi, niepotrzebnie odciąga uwagę badacza od tego, co stanowi istotę tego tekstu i jego miejsca w kulturze.
** Źródło: s. 21
** Zobacz też: [[prawda]]
 
* Selekcja informacji według ich źródła wraz z selekcją opinii według ich zgodności z własną opinią jest najważniejszą i najczęstszą przyczyną samooszukiwania się ludzi.
Linia 47 ⟶ 52:
* W rzeczywistości wyrazy „wszyscy”, „zawsze” i „wszędzie” znaczą w najlepszym wypadku „wielu”, „często” i „w wielu miejscach”.
** Źródło: s. 26
 
==Rozdz. III, ''Rytuał i sens obradowania''==
* W udziale w różnych zebraniach, naradach i zjazdach przejawia się uczestnictwo obywateli w życiu społecznym i politycznym, a więc także we współrządzeniu krajem. Bez powszechnego obradowania nie może istnieć demokracja, co oczywiście nie znaczy, że im więcej zebrań, tym więcej demokracji.
** Źródło: s. 39, 40
** Zobacz też: [[demokracja]], [[narada]]
 
* Znaczna część mówców (…) zabiera głos nie dlatego, że ma coś do powiedzenia, ale dlatego, że „muszą” wystąpić. Na domiar złego, niektórzy uważają, że nie tylko „muszą” wystąpić, ale także – z racji zajmowanego stanowiska – „muszą” mówić odpowiednio długo. Jeżeli (…) wystąpienie kierownika trwało 10 minut, to dyrektor nie może się skompromitować wystąpieniem pięciominutowym. Wskutek tego obłędnego obyczaju wiele wypowiedzi konferencyjnych wypełnia wata retorycznego banału, a ich wartość informacyjna bywa nierzadko odwrotnie proporcjonalna do służbowego stanowiska mówcy.
** Źródło: s. 56
** Zobacz też: [[mowa]], [[przemowa]]
 
==Rozdz. IV, ''Słowem i gestem''==
* Aby komunikować skutecznie, nie wystarczy budować zgrabne zdania z odpowiednio dobranych wyrazów. Nie tylko słowa bowiem znaczą. Towarzysząca im intonacja, mimika, gestykulacja, całe zachowanie się mówiącego, nawet jego wygląd dostarcza słuchaczowi informacji, która może zwielokrotnić siłę oddziaływania słów, ale także ją osłabić, a nawet zniweczyć.
** Źródło: s. 74
 
* Dzięki znakom kodu intonacyjnego za pomocą jednej głoski „a” można wyrazić tak różne uczucia, jak przestrach, zdziwienie, zachwyt, niedowierzanie, radość, współczucie, miłość itd.
** Źródło: s. 68, 69
** Zobacz też: [[intonacja]], [[uczucia]]
 
* Intonację, mimikę i gestykulację można opisać, wyrazić treść słowami (…), ale się ich nie zapisuje znakami graficznymi, tak jak się to robi z wyrazami i zdaniami tekstu językowego. To, że się ludzie setki lat obywali bez zapisywania kodu intonacyjnego (znak zapytania, wykrzyknik, wielokropek itp. nie oddają jego bogactwa, a przy tym są dość świeżej daty) i mimiczno-gestykulacyjnego, dowodzi traktowania obu tych kodów jako mało istotnych. Ostatecznie, odpowiednie słowa mogą je zawsze zastąpić.
** Źródło: s. 70
 
* Kto chce publicznie zabierać głos, powinien się najpierw zdecydować, o co mu właściwie chodzi.
** Źródło: s. 58
 
* Rolą mimiki i szeroko rozumianej gestykulacji w komunikowaniu zajmuje się nauka zwana kinemiką. Podobna problematyka badawcza łączy się z proksemiką, badającą znaczenie odległości między komunikującymi się osobami.
** Źródło: s. 71
 
* W przeciwieństwie do języka intonacja, mimika i gestykulacja wyrażają niemal wyłącznie uczucia i postawy, a nie treści intelektualne.
** Źródło: s. 69
** Zobacz też: [[gest]]ykulacja, [[mimika]]
 
* (…) ważnym narzędziem perswazji są oczy. Unikanie wzroku rozmówcy tradycyjnie się uważa za przejaw braku szczerości. Człowiek o otwartym spojrzeniu, patrzący śmiało w twarz swoim słuchaczom, budzi ich zaufanie, jeżeli (…) nie świdruje ich oczami zbyt natarczywie. Mówiąc do większego grona (…), trzeba się zebrać na odwagę i od czasu do czasu spojrzeć im w oczy. Patrząc na słuchacza, mobilizujemy jego uwagę. Wytrawny mówca w czasie dłuższego wystąpienia znajduje czas, by każdej osobie obecnej w sali poświęcić choć jedno spojrzenie.
** Źródło: s. 74
 
==Rozdz. V, ''Zasady skutecznego komunikowania''==
* (…) komunikować skutecznie – to właściwie używać odpowiednich wyrazów. Nie jest to jednak cała prawda.
** Źródło: s. 76
 
* (…) mów do ludzi, a nie do protokołu (…).
** Źródło: s. 87
 
* Mów tylko wtedy, kiedy naprawdę masz coś ważnego do powiedzenia – to podstawowa zasada, ba! kamień węgielny skutecznego komunikowania.
** Źródło: s. 76
 
* Nie można dopuścić do zamulenia kanału łączącego nas ze słuchaczem tekstami, których ani nie chce słuchać, ani nie może zrozumieć.
** Źródło: s. 76
 
==Rozdz. VI, ''O zaufaniu, przejrzystej konstrukcji i trudnym początku''==
* Pozornie efektowne wejścia bywają naprawdę niebezpieczne. Bez nich jednak zebrania, spotkania i rozmowy stałyby się okropnie nudne. Warto więc od czasu do czasu zaryzykować (…).
** Źródło: s. 110
 
* Wynikają (…) dwa wnioski o wielkiej doniosłości dla każdego, komu zależy, by jego słowa spotkały się z zaufaniem słuchaczy:<br />* wystrzegać się kłamstwa i takiego podkoloryzowania faktów, by się lepiej zgadzały z propagowaną tezą,<br />* zapobiegać wrażeniu, że popierając jakąś tezę, kieruje się własnym interesem.
** Źródło: s. 97
** Zobacz też: [[zaufanie]]
 
==Rozdz. VII, ''Umiejętność przekonywania czy sztuka porozumienia''==
* Dla ludzi trzeźwo myślących – prawda, że ostatnio o takich coraz trudniej – moc dowodową większą niż cytaty i nawiązania mają liczby.
** Źródło: s. 118, 119
** Zobacz też: [[dowód]], [[liczba]], [[statystyka]]
 
* Do uniwersalności może również pretendować teza, że „szczerość jest bardzo perswazyjna”. Niestety, w praktyce nie ma ta teza większego znaczenia, bo chodzi tu o szczerość rzeczywistą, a nie odgrywaną.
** Źródło: s. 114
 
* Do wyobraźni słuchacza i czytelnika najskuteczniej znajdują drogę przykłady, które ilustrują przekazywane myśli.
** Źródło: s. 115
** Zobacz też: [[przykład]], [[wyobraźnia]]
 
* (…) faktyczna racjonalna moc dowodowa cytatów jest dość skromna.
** Źródło: s. 118
** Zobacz też: [[cytat]]
 
* Jeżeli mówcy zależy na pobudzeniu słuchaczy do myślenia, dobre usługi oddadzą mu pytania. Już sama ich wznosząca się intonacja przełamuje monotonię zdań orzekających, które zwykle panują w wypowiedziach.
** Źródło: s. 119
** Zobacz też: [[pytanie]]
 
* (…) łatwiej zmienić zachowanie się i opinię człowieka niż motywy jego postępowania. Motywy, jakimi się kierujemy (…), wyrabiane przez wiele lat czasem wręcz sprawiają wrażenie wrodzonych i wszelkie nadzieje, że się uda je przekształcić jednorazowym aktem perswazji są całkowicie płonne. To właśnie rzeczywiste motywy postępowania ludzi mogą posłużyć i często służą jako punkt odniesienia w argumentacji na rzecz propagowanej idei.
** Źródło: s. 113
** Zobacz też: [[motyw]]
 
* Podobną do cytatów funkcję perswazyjną pełnią nawiązania do wydarzeń historycznych lub fikcyjnych znanych z literatury.
** Źródło: s. 118
 
* Przez umiejętne zadawanie pytań antagoniście w dyskusji można doprowadzić go do tego, że sam sformułuje wniosek zbieżny z poglądem, któremu się przeciwstawił. Podobno ten sposób przekonywania upodobał sobie Sokrates; z tego powodu przekonywanie przez pytania nazywa się do dziś metodą sokratyczną.
** Źródło: s. 121
** Zobacz też: [[Sokrates]]
 
* Przykłady unaoczniają i konkretyzują, wciągają słuchaczy i pozwalają im przeżywać treść wypowiedzi, czyniąc ją bardziej zrozumiałą, plastyczną i dobitną. Przykład zdolny jest przybliżyć abstrakcyjne idee i hasła. Z powodzeniem unaoczni, jak coś działa, jak to coś jest ważne, a także czy jest złe, czy dobre.
** Źródło: s. 115
 
* (…) pytania są chyba najbardziej perswazyjną ze wszystkich form wypowiedzenia.
** Źródło: s. 119
 
* Pytanie jakby otwierało w świadomości słuchaczy miejsce na odpowiedź, jakby budziło oczekiwanie na nią. Wskutek tego pytanie aktywizuje słuchaczy, a zwłaszcza tych, do których jest bezpośrednio skierowane.
** Źródło: s. 119
 
* (…) sformułowana przez Arystotelesa zasada, że argumenty w wypowiedzi powinny być przedstawione w kolejności od najsłabszego do najmocniejszego, nie znalazła potwierdzenia w eksperymentalnych badaniach z połowy XX wieku. Wykazały one zależność odwrotną: wypowiedzi rozpoczynające się od argumentów najistotniejszych są na ogół perswazyjnie skuteczniejsze.
** Źródło: s. 113
** Zobacz też: [[Arystoteles]]
 
==Zobacz też==
* [[kultura języka]]