Ireneusz Dudek: Różnice pomiędzy wersjami

 

* Jeżeli krytyka jest związana z prawdą, muszę ją przełknąć. Ale jeśli jest złośliwa, czasami się denerwuję na tych ludzi. Jednak nie jestem pamiętliwy, więc przechodzi mi to.

 

* Może to jest próżne, ale lubię się dobrze ubrać. Jadę zawsze do takiej ulicy z butikami w Amsterdamie. Kiedyś chodziłem do bardziej alternatywnych sklepów, bardziej młodzieżowych. Poszukuję pewnych rzeczy, których w Polsce nie dostanę. Przywiązuję do tego wagę ze względu na scenę i pokazywanie się gdzieś oficjalne. Artysta musi jakoś inaczej wyglądać.

 

* Nie wiem, kto mógłby mnie zagrać. Jeśli bym żył, gdyby film powstawał, był super scenariusz oparty o moje doświadczenia życiowe, to zagrałbym w nim. Nie wyobrażam sobie, abym był aktorem i zagrał kogoś innego. Tylko siebie mogę prawdziwie zagrać.

 

* Ośmieliłem się zaśpiewać tę piosenkę [''Blues dla Dorotki''] na Rawie Blues, chociaż faktem jest, że jak grałem na scenie, to nie mogłem się powstrzymać od łez. Było ciężko to wyśpiewać, ale jakoś wyśpiewałem i widziałem, że ludzie odebrali to tak, jak to pokazywałem.

** Opis: o piosence poświęconej zmarłej córce.

 

* Rodzice mi umarli, ale kiedy umiera dziecko, to jest to większe nieszczęście. Czasami ciężko mi się z tym pogodzić. Jeszcze raz powiem, gdyby nie wiara w Boga to mógłbym się załamać.

 

* To po prostu cud, że mam jeszcze nogi i nauczyłem się od nowa chodzić. Miałem zmiażdżone stawy skokowe, złamania w kilkunastu miejscach. Jestem i będę inwalidą już do końca życia.(...) Nie było mnie na scenie 6 lat. To było długie 6 lat prawie codziennej rehabilitacji. To cud, że w ogóle wykształcił mi się jakiś staw, że chodzę. Nauczyłem się udawać, że nie kuleję – wszystko zostało wypracowane w bólach.