Komunizm: Różnice pomiędzy wersjami

* A na drzewach zamiast liści będą wisieć komuniści.

** Opis: hasło obozu sierpniowego

 

* Bywały bardzo męskie. Podkreślały tradycyjnie męskie cechy charakteru – zaradność, bohaterstwo – chociaż jednocześnie były troskliwe, wręcz nadopiekuńcze. Podkreślały swój ascetyzm, raczej nie miały dużo ciuchów, a nawet jak miały, to i tak w nich nie chodziły, bo szkoda.

 

* Nie słuchajcie tego, co mówią komuniści, ale patrzcie na to co robią.

 

* Nie wypieram ze świadomości katastrofalnych efektów, jakie przyniosła próba realizacji komunizmu. Moralne oburzenie w stosunku do zbrodni komunistycznych nie wystarcza jednak, abym za dobrą monetę mógł wziąć „teodyceę” kapitalizmu: przeświadczenie, że demokracja liberalna w stylu zachodnim dopuszcza akurat tyle zła (np. wynikającego z funkcjonowania wolnego rynku), ile jest niezbędne dla zachowania wolności. Za całe zło realnego socjalizmu odpowiadają ludzie – i dzięki temu można je zwalczać niejako wprost. Kapitalizm nie bierze odpowiedzialności za zło, jakie powoduje – odpowiedzialność zrzuca na anonimowy (czy też „naturalny”, albo nawet „boski”) rachunek wolności i sprawiedliwości. Jest w tym hipokryzja i gorzej: coś diabelskiego: uznanie zła za coś (w pewnym stopniu) dobrego – jakby świadomy wampiryzm, szczególnie rażący w przypadku ludzi broniących kapitalizmu z pozycji „cnoty”, starych dobrych obyczajów albo „chrześcijańskich wartości”.

* Proszę Państwa, 4 czerwca 1989 roku o godzinie 12 w południe skończył się w Polsce komunizm.

** Autor: [[Joanna Szczepkowska]] w ''Dzienniku telewizyjnym''

 

* Robienie z Kościoła najważniejszej siły, która uratowała Polaków przed komunizmem, jest powielaniem legendy.

** Autor: [[Jerzy Giedroyc]]

 

* Rzecznicy komunizmu to zwykle u Czarnyszewicza ludzie dotknięci ''moral insanity''.

** Autor: Andrzej Stanisław Kowalczyk

 

* Skłaniałbym się do przekonania, że jeśli doktryna komunizmu gdziekolwiek w ogóle przybrała kształt rzeczywiście ludzki, to stało się tak w tych środowiskach opozycyjnych, jakie powstawały w krajach rządzonych przez komunistów – choćby same te środowiska jak najdalsze były od komunistycznych sentymentów. Antykomunizm, który rodził się z czystego, etycznego sprzeciwu – dla którego zaangażowanie polityczne było więc pochodną człowieczeństwa, a nie tylko egoistycznej obrony interesów politycznych czy ekonomicznych przez komunizm naruszonych – miał w sobie najczystszy rys tego, czemu się sprzeciwiał.(...) Antykomunista w łonie komunizmu (Sołżenicyn, Walentynowicz, Gwiazda) był więc działaczem lub działaczką, którzy bronić chcieli owej sprawiedliwości aż do upadku systemu, niemogącego sprostać swej własnej ideologii. Spełniali tym samym definicję komunizmu z Manifestu komunistycznego: Marks i Engels określali w nim komunistów jako tych, którzy nie stanowiąc jakiejś odrębnej partii i nie mając interesów różnych od interesów proletariatu, w ramach istniejącego ruchu robotniczego dbają zawsze o cel ostateczny, wyrastający ponad wszelkie doraźne i partykularne zaspokojenia poszczególnych ekonomicznych albo politycznych postulatów. Ci, którzy nie zadowalają się uzyskaniem takich czy innych ustępstw od rządzących, ale mają zawsze na względzie obalenie niesprawiedliwego systemu – są więc komunistami.