Blaise Pascal: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
nowe cytaty |
drobne redakcyjne |
||
Linia 7:
* Pamięć jest konieczna do wszystkich działań rozumu.
* Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.▼
** ''Le cœur a ses raisons que la raison ne connaît point.'' (fr.)▼
** Zobacz też: [[serce]]▼
==Inne==
Linia 113 ⟶ 117:
===S===
▲* Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.
▲** ''Le cœur a ses raisons que la raison ne connaît point.'' (fr.)
▲** Zobacz też: [[serce]]
* Sympatia lub nienawiść odmieniają twarz sprawiedliwości.
Linia 139 ⟶ 138:
==O Pascalu==
* I wreszcie, w ostateczności, w tej filozofii trwogi ukazuje się uśmiech… uśmiech szyderczy, drwiący i czuły, taki, jaki często domyślamy się na twarzy Pascala, pomimo smutku i bólu. Uśmiech na widok manii wielkości szwagra, na widok hipokryzji jezuitów, na widok paniki filozofów, trzymający się kurczowo swoich plansz, na widok pretensji doktorów Sorbony, próżności książąt, głupoty policjantów, którzy go ścigają. Jest to uśmiech skazańca stojącego przed plutonem egzekucyjnym, uśmiech kogoś, kto wie, że śmierć może nadejść w każdej chwili. Uśmiech Buddy. Uśmiech właściwy umysłowi ludzkiemu, jak w języku francuskim, który w jednym słowie ''spirituel'' („duchowy”, ale też: „dowcipny, bystry”) łączy to, co religijne, i to, co komiczne. Uśmiech – najlepsze, co możemy dzielić z innymi, największe wyzwanie rzucone dyktatorom, najlepszy sędzia jakości dzieła sztuki, ostateczny dowód życia.<br />Tak jest ostatnia lekcja geniuszu Pascala i geniuszu Francji: każda okazja jest dobra do uśmiechu. I pośmiania się aż do rozpuku. Jeszcze i jeszcze. Z całego, śmiechu wartego, splendoru ludzkości.▼
{{commons|Blaise Pascal}}▼
** Autor: [[Jacques Attali]], ''Pascal'', tłum. J. Kierul, PIW, Warszawa 2004.▼
▲* I wreszcie, w ostateczności, w tej filozofii trwogi ukazuje się uśmiech… uśmiech szyderczy, drwiący i czuły, taki, jaki często domyślamy się na twarzy Pascala, pomimo smutku i bólu. Uśmiech na widok manii wielkości szwagra, na widok hipokryzji jezuitów, na widok paniki filozofów, trzymający się kurczowo swoich plansz, na widok pretensji doktorów Sorbony, próżności książąt, głupoty policjantów, którzy go ścigają. Jest to uśmiech skazańca stojącego przed plutonem egzekucyjnym, uśmiech kogoś, kto wie, że śmierć może nadejść w każdej chwili. Uśmiech Buddy. Uśmiech właściwy umysłowi ludzkiemu, jak w języku francuskim, który w jednym słowie spirituel („duchowy”, ale też: „dowcipny, bystry”) łączy to, co religijne, i to, co komiczne. Uśmiech – najlepsze, co możemy dzielić z innymi, największe wyzwanie rzucone dyktatorom, najlepszy sędzia jakości dzieła sztuki, ostateczny dowód życia.<br />Tak jest ostatnia lekcja geniuszu Pascala i geniuszu Francji: każda okazja jest dobra do uśmiechu. I pośmiania się aż do rozpuku. Jeszcze i jeszcze. Z całego, śmiechu wartego, splendoru ludzkości.
▲** Autor: [[Jacques Attali]], ''Pascal'', tłum.J. Kierul, PIW, Warszawa 2004.
* W oczach Pascala świat ludzki to zabawna farsa odgrywana na Golgocie. Sam czuł się ochraniany przez Boga, więc twierdził, że jest szczęśliwy i że dostrzega wyższą sprawiedliwość w cierpieniach zarówno doczesnych, jak i wieczystych.(…) Mimo wszelkich jego zapewnień o szczęśliwości tych, co „znaleźli Boga”, religia Pascala przeznaczona była dla ludzi nieszczęśliwych i z natury rzeczy musiała unieszczęśliwiać ich jeszcze bardziej.
** Autor: [[Leszek Kołakowski]], ''Bóg nam nic nie jest dłużny. Krótka uwaga o religii Pascala i o duchu jansenizmu'', tłum. I. Kania, Kraków 1994.
▲{{commons|Blaise Pascal}}
| |||