Krzysztof Kieślowski: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Popiersie Krzysztof Kieślowski ssj 20071009.jpg|mały|<center>Popiersie Krzysztofa Kieślowskiego<br />w Alei Sław na Skwerze Harcerskim<br />w Kielcach]]

==Wypowiedzi==

* (...) bo ja wiem, czy jest znowu taka głęboka zawartość intelektualna? Ja myślę, że ja opowiadam historyjki, a państwo czasem w nich znajdujecie więcej, nawet często więcej niż ja chcę.

 

* Każdy człowiek chce zmieniać świat, kiedy zaczyna cokolwiek robić. Ja chyba nie liczyłem na to, że można zmienić świat w dosłownym tego słowa znaczeniu. Myślałem, że uda się ten świat opisać.

** Źródło: rozmowa ze Stanisławem Zawiślińskim, cyt. za: [http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_kieslowski_krzysztof culture.pl]

 

* Krytycy dzielą się na trzy grupy. Pierwsza – krytycy, którzy piszą to, co myślą. Druga – którzy piszą to, co im każą. Trzecia – którzy myślą to, co im każą.

* Najważniejsze dla aktora to zaistnieć w wyobraźni reżysera.

** Źródło: [http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=42719 Stopklatka]

 

* Nie mam wielkiego talentu filmowego. Miał go na przykład Orson Welles (...). Tak się zdarza geniuszom, że od razu znajdują właściwe miejsce dla siebie. Ja do tego miejsca muszę dochodzić całe życie. Wiem o tym, ale idą.(...) Dla mnie są to następne kroki i według mojej prywatnej skali wartości są to malutkie kroczki, które mnie zbliżają do celu. Nigdy go nie osiągnę tak czy owak. Nie mam dość talentu.

** Źródło: ''Autobiografia'', cyt. za: ''W drodze do celu'', „Antena”, marzec 1997

 

* To jest tak, przyjacielu, jakbyś od rana przyjmował różne pyszne pokarmy i płyny. Kawka – to przygotowany obiekt, bułeczki z szyneczką – piękna scenografia, pyszna zupka – udana inscenizacja, mięsko – niezrównana gra aktorów, desery – zręczna praca szwenkiera, i tak cały dzień, i wszystko pięknie, tylko że ktoś potem w końcu tę kupkę musi zrobić.

 

* Nieważne, gdzie stawia się kamerę, ważne jest – po co?

** Opis: o reżyserii.

 

==O Krzysztofie Kieślowskim==

 

* Praca z nim to kawał mojego życia. Jeżeli ktoś mówi mi, że czerpię cały czas z Kieślowskiego, nie ma racji i jednocześnie ją ma. To było też moje życie. A że akurat z nim, to muszę, przyznać, że spotkało mnie duże szczęście. Nie tylko zresztą z nim. Z całą grupą. Wtedy żyło się razem i razem robiło się filmy. Nawet jeżeli dwóch reżyserów stanowiło dla siebie potencjalną konkurencję, to nawzajem radzili sobie, podpowiadali, co zrobić, żeby oba filmy były lepsze.

 

* To nazwisko zna dzisiaj cała kulturalna Europa (...). Jego filmy nagradzane są na największych festiwalach – od Cannes po Wenecję, Berlin, Chicago (...) od Strasbourga po Nowy Jork, Hongkong, Jerozolimę.

** Autor: [[Stanisław Zawiśliński]], ''Kieślowski. Bez końca'', Warszawa 1994