Zbigniew Cybulski: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Alessia (dyskusja | edycje)
m kat., formatowanie automatyczne
Alessia (dyskusja | edycje)
rozbudowa, formatowanie automatyczne
Linia 1:
[[Plik:Katowice - Zbigniew Cybulski 02.JPG|mały|<center>Popiersie Zbigniewa Cybulskiego<br />w [[Katowice|Katowicach]]</center>]]
'''[[w:Zbigniew Cybulski|Zbigniew Hubert Cybulski]]''' (1927–1967) – polski aktor.
==Wypowiedzi==
* Aktorzy dzielą się na tych, którzy swoją osobowość przemieniają, i na tych, którzy ją utrwalają. Mnie interesuje bardziej aktorstwo z zachowaniem pewnych cech indywidualnych. Zdaję sobie sprawę, że to i trudne, i niebezpieczne.
** Źródło: „Film” 1987, nr 2
 
* BIM-BOM był wszystkim. I matką, i bratem, i naszym nauczycielem. Był naszym chlebem. Czy był teatrem, czy zabawą, snem, czy książką – nie wiem.(...) Gdybym umierał, co brzmi pompatycznie, ale wierz mi, że wszystkie moje filmy i sztuki (...) to wszystko nic – myślałbym tylko o naszym teatrze. Przez BIM-BOM zbliżyłem się do człowieka. Do swego zawodu.
** Źródło: ''Sezon kolorowych chmur'' 1968, przedruk w: [[Alicja Helman]], ''Zbigniew Cybulski – aktor XX wieku'', 1997, cyt. za: [http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_cybulski_zbigniew culture.pl]
 
* Grając rolę Maćka Chełmickiego, starałem się odnaleźć ten wspólny mianownik obecnego pokolenia młodzieży, który – pomimo wszystkich różnic – gdzieś jednak istnieje.
** Opis: o roli w filmie ''Popiół i diament''.
Linia 6 ⟶ 14:
==O Zbigniewie Cybulskim==
{{IndeksPL}}
[[Plik:Katowice - Zbigniew Cybulski 02.JPG|mały|<center>Popiersie Zbigniewa Cybulskiego<br />w [[Katowice|Katowicach]]</center>]]
==A==
* (...) artysta, który kojarzy się z pewną niepokornością, bezkompromisowością.
Linia 13 ⟶ 20:
==B==
* (...) był to pierwszy aktor w naszym kinie, który nie grał, a był na ekranie i to jego „bycie” się sprawdzało. Do dzisiaj przecież ma w sobie hipnotyczną moc. To było coś nowego w naszym filmie – wniósł swoją niezwykłą osobowość, charyzmę, poczucie humoru. Obecnie nie dostrzegam kogoś takiego, kto byłby głosem swojego pokolenia, z kim ludzie by się utożsamiali.
** Autor: [[Karolina Gruszka]], [http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=34457 Wywiad, 2006]
 
==C==
Linia 26 ⟶ 33:
 
* Cybulski miał aktorstwo we krwi. Potrafił zaczarować zarówno w pacyfistycznej i sentymentalnej ramocie ''Kapelusz pełen deszczu'' na deskach Ateneum (zagrał wtedy zgorzkniałego weterana z Korei szukającego ucieczki w heroinie), jak w naiwnej komedyjce ''Giuseppe w Warszawie'' (1964), wcielając się w rolę konformisty, pod kołdrą przeczekującego horror okupacyjnej Polski. Na planie nie szarżował. Unikał zmory wielu naszych współczesnych aktorów, czyli mimicznej i ruchowej nadpobudliwości wywodzącej się z teatru. Swoje kwestie, wzorem Bogarta, cedził przez zęby. Niejednokrotnie doprowadzał tym reżyserów do białej gorączki. Juliana Dziedzinę, autora ''Końca nocy'' (1956), w której zaprezentował się jako złodziejaszek birbant Romek, przyprawił o zgagę, wymyślając, że podczas zdjęć nie odezwie się ani słowem.
** Autor: [[Bożydar Brakoniecki]], [http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/59785.html „Dziennik Zachodni” nr 223]
 
* Cybulski nie jest [w ''Popiele i diamencie''] obecny na ekranie bez przerwy. Niemniej odbiorcy wydaje się, jakby cały czas go oglądał, ekran jest niemalże napromieniowany Maćkiem, wibrującą siłą jego osobowości.(...) Magnetyczny i zniewalający urok Cybulskiego z latami nie blednie, nie doznaje żadnego uszczerbku. Diament świeci pełnią swego blasku.
** Autor: Alicja Helman, ''Zbigniew Cybulski – aktor XX wieku'', 1997
 
* Czasy oczywiście się zmieniają i dziś najprawdopodobniej samemu Zbyszkowi Cybulskiemu byłoby trudno wykreować taki wizerunek, jak sam stworzył.
Linia 51 ⟶ 61:
* Jest coś takiego w aktorstwie Zbyszka Cybulskiego, co za każdym razem, sprowadza mnie do poziomu „zero”. To, co on zaproponował, to był jakiś taki nowy kierunek wyznaczony w polskim aktorstwie, pewna rewolucja. Aktorstwo od tamtego czasu oczywiście ewoluuje, ale sposób grania idzie tą drogą, którą on wyznaczył. Za każdym razem jak go oglądam, to jest to jakiś „magnes”, który mnie przyciąga. To dla mnie zawsze przyjemność i duża nauka. Wracamy do niego, wracaliśmy i będziemy wracać. To jest legenda, legenda kina polskiego i moim zdaniem powinniśmy wracać – jest taka potrzeba przynajmniej dla nas aktorów. Oczywiście podejrzewam, że są osoby, którym się nie podoba aktorstwo Cybulskiego, bo jest ono w pewien sposób kontrowersyjne i zdaję sobie z tego sprawę – takie granie bez grania.
** Autor: [[Łukasz Simlat]], [http://www.stopklatka.pl/wydarzenia/wydarzenie.asp?wi=34067 Wywiad, 2006]
 
==K==
* Kreując postać Maćka Chełmickiego Zbyszek Cybulski osiąga szczyty aktorskiego kunsztu. Dzięki temu filmowi stał się jednocześnie wzorem bohatera i symbolem gwiazdora, który niemal całemu pokoleniu polskiej młodzieży narzucił dżinsy i ciemne okulary. (...) Cybulskiego porównywano z kreacjami Jamesa Deana. (...) Stał się idolem, postacią ekranu numer jeden, kimś bliskim rzeszom widzów.(...) Jego nazwisko osiągnęło popularność niemal na całym świecie, pisali o nim René Claire i Alberto Moravia.
** Autor: [[Kazimierz Witkowski]], „Ekran” 1992, nr 02
 
==M==
* Maciek Chełmicki [rola w filmie ''Popiół i diament''] został zaakceptowany zarówno przez krytykę jak i przez publiczność, a jego sukces okazał się bardziej pełny i jednoznaczny niż sukces całego filmu.(...) W roli Maćka Cybulski znalazł wspaniały materiał (...) Nastąpiło coś w rodzaju wszechstronnego porozumienia między Zbyszkiem a Maćkiem, porozumienia i w zakresie koncepcji, i w najdrobniejszych szczegółach.
** Autor: [[Bogumił Drozdowski]], ''O Zbigniewie Cybulskim'', 1969
 
==N==
Linia 90 ⟶ 108:
** Zobacz też: [[dworzec kolejowy]], [[Wrocław]]
 
* To właśnie z BIM-BOMU Cybulski wyniósł pewien szczególny sposób bycia na ekranie, będący osobliwym połączeniem ostrości, nieprzystępności i szorstkości z równoczesną poufałością tonu, intymnością gestu, ciepłem wewnętrznym.
** Autor: [[Jacek Safuta]], „Film” 1987, nr 02
==U==
* (...) uwagę zwraca jego charakterystyczna naturalność. Rzecz w Polsce nietypowa i niespotykana. W tym właśnie sensie jego aktorstwo pozostaje bardzo współczesne, i się nie dezaktualizuje. Niektóre filmy w których zagrał się zestarzały, on sam nie.