Wojna domowa w Libii (2011): Różnice pomiędzy wersjami

* Europa nie może dopuścić, by u jej granic powstała jątrząca się rana w postaci państwa będącego międzynarodowym pariasem. (...) Jeśli demokratyczne aspiracje Libijczyków zostaną stłumione, to będzie to złym sygnałem.

* Interwencja w Libii musi mieć ograniczone cele i czas trwania. Ameryki ani Europy nie stać na kolejną długą wojnę w kraju muzułmańskim ani z powodów politycznych, ani gospodarczych, ale również i moralnych. To Libijczycy sami muszą obalić Kaddafiego, świat może im co najwyżej w tym pomóc. (...) To dobitny znak dla innych szaleńców tytułujących się przywódcami czy prezydentami -– nie mogą bezkarnie mordować swych poddanych.

* Największy paradoks polityczny ostatnich dni, czyli Liga Arabska prosi o interwencję międzynarodową przeciwko jednemu ze swoich członków i zostaje odprawiona z kwitkiem -– długo nie zostanie zapomniany. (...)<br />Łatwość, z jaką Zachód -– po latach katastrofalnego poparcia dla dyktatorskich reżimów i nie mniej katastrofalnej interwencji USA w Iraku -– został na Bliskim Wschodzie strategicznie zmarginalizowany, budzić musi zdumienie zwłaszcza tych, którzy na Zachodzie polegali.

* Rezolucja Rady Bezpieczeństwa w sprawie Libii jest wadliwa i szkodliwa. Przypomina średniowieczne wezwanie do wypraw krzyżowych. (...) Rząd Libii nie spełnia kryteriów demokratycznych, ale to jeszcze nie usprawiedliwia zbrojnej interwencji.

* W żadnym wypadku nie można używać określeń, które prowadzą do zderzenia cywilizacji w rodzaju "wypraw„wypraw krzyżowych"krzyżowych”. To nie do przyjęcia, bo może się to skończyć bardzo źle. Wszyscy powinni o tym pamiętać.