Wersja z 20:09, 21 gru 2010 pokaż źródło Salicyna (dyskusja \| edycje) 101 edycji →‎C: + źródło ← poprzednia edycja		Wersja z 01:56, 31 gru 2010 pokaż źródło 80.54.48.9 (dyskusja) wzbogacenie artykułu o nowe cytaty następna edycja →
Linia 21: * Człowiek chciałby się kończyć na swej skórze – ale się nie kończy. ** Źródło: ''Romans Teresy Hennert'', [w:] ''Pisma wybrane'' t. 1, Czytelnik, Warszawa 1956, str. 192. * Człowiek żyje jeden obok drugiego lata całe i nie wie o nim nic. Żyje między najbliższymi jak w ciemności. Zaledwie siebie zna – i to źle, źle siebie sądzi. Jakże może sądzić innych? Co można naprawdę wiedzieć o ludziach z ich czynów, z ich słów – kiedy nie wiadome są myśli?<br> [...]<br> Siedzisz tu, [...], naprzeciwko mnie – i tak się patrzymy na siebie. Gdybym sądziła po czynach, [...], po twojej dobroci – mogłabym myśleć, że mnie kochasz, prawda? Że nie pamiętasz mi nic...<br>[...]<br> Tak, trudno jest wiedzieć coś o drugim człowieku. ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 646 – 647, 660. * Czyżby naprawdę miłość niemożliwa była bez kochania? Linia 64 ⟶ 70: * Każda miłość ma chwile martwe, ale wówczas powinno się nad nią czuwać. ** Źródło: ''Węże i róże'', Czytelnik, Warszawa 1977, str. 192. * <br> • [...] Każda z nich tutaj uważa siebie za najnieszczęśliwszą. A nie pomyśli, o ile gorszy los mógł ją spotkać. Nie widzi cierpienia innych. Nie wie, że może być głębsze cierpienie – cierpienie bez łez, bez ataków nerwowych, bez niespokojnych snów... <br> ♦ [...] I ty nie wiesz, co się dzieje w cudzej duszy. Nie masz na to żadnej miary. ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 649. * Każdy ma błędy, każdy jest słaby. Ale cóż by to było, gdyby wszyscy byli doskonali, jakiż to byłby świat! Trzeba wybaczyć, trzeba zapomnieć, bo i nam samym wiele jest do wybaczenia. ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 683. * Kobieta niekochana, kobieta zaniedbywana dla innej — może być z natury pełna życia, radosna, urocza, stworzona do tryumfów i panowania. Jednak ta rola ją zmieni, przeistoczy do gruntu, uczyni zależną i niepewną, da jej poczucie niższości wobec tamtej drugiej, poczucie upośledzenia, da jej wreszcie niepokój i zakłopotanie wobec każdego. Linia 85 ⟶ 99: * Moja miłość jest na całej przestrzeni mnie, na wszystkich szczeblach, jestem nią cała objęta, nie chcę zostawić dla siebie nic. ** Źródło: ''Dzienniki'', t. 4. cz. 1, Czytelnik, Warszawa 1988, str. 354–355. * <br> • Mówić – gdyby można byłoby zrozumieć, gdyby człowiek nie był taki samotny. (...) Już to jedno, już to, że jeden człowiek mówi j a – i wtedy uczuwa coś, co dla drugiego człowieka jest niepojęte. Mówi swoje imię i nazwisko – i uczuwa coś, co tylko on może uczuć, co przecież jest jedyne.<br> [...]<br> • Drugi, inny, człowiek też mówi: j a – i wtedy uczuwa coś całkiem innego, coś, co także jest jedyne. Bo kążdy inny człowiek nie jest n i m.<br> ♦ (...) Każdy uczuwa – siebie.<br> • (...) Na to nie ma słów ani żadnych cyfr, ani znaków. Tego nie może nigdy powiedzieć człowiek człowiekowi, co to jest. Nie ma żadnego na to w świecie sposobu, żeby to komuś zwierzyć: jak on d o z n a j e ż y c i a.<br> [...] • (...) Bo kiedy mówi: j a, to w tym już trochę jest i to, że on żyje. Ale to wyłącznie jego dotyczy. I nie ma, nie ma sposobu, aby to nawet z najdroższym, najbliższym drugim człowiekiem podzielić. ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:], ''Czytelnik'', Warszawa 1956, str. 671–672. * (...) musi coś przecież istnieć. Jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą. Linia 146 ⟶ 170: * Samotność jest złudzeniem. Myśli człowieka krążą zawsze koło innych ludzi i łączą go z ich obcym losem, który na próżno stara się odepchnąć. ** Źródło: ''Granica'', ? * [...], są przecież mężczyźni, którzy żyją przyzwoicie, którzy pracują ciężko i tej pracy oddają całe swe siły, którzy nie mają po prostu czasu myśleć o głupstwach. ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 660. * Są tacy ludzie, którzy sami sobie niejako aranżują świat i im właśnie wszystko się udaje, choć można by mniemać, że działają pośród fikcji. Linia 152 ⟶ 179: * Słusznie jest gdzieś tam powiedziane, że estetyczna twórczość kobiety wyraża zawsze tylko niedobór uczuciowy. ** Źródło: ''Róża Palatynu'', [w:] ''Opowiadania'', Czytelnik, Warszawa 1984, str. 174—175. * <br> • (...) Strach pomyśleć, ile to jest po świecie tych niepotrzebnych kobiet – jak my.<br> ♦ No, zaraz niepotrzebnych! [...] Komuś przecież jesteśmy potrzebne. Dzieciom, wnukom.<br> • To się tylko tak wydaje. Nikomu nie jesteśmy potrzebne. Dzieci, wnuki – wszyscy są gdzieś daleko, wszyscy wystarczają sobie. Wciąż się o tych dzieciach mówi, wciąż się za nimi tęskni – ale one tu nie przyjeżdżają, ich tu nie ma. Tu są tylko same stare kobiety. Kobiety niepotrzebne.<br> [...]<br> ° (...) Dlaczego niepotrzebna? I Róża, i Joanna mają matkę, która je kocha, która dla nich żyje.<br> • Maria wolałaby nie mieć ich tutaj, wolałaby nie widzieć ich wcale. Gdyby tylko wiedziała, że one tam – daleko – są szczęśliwe.<br> [...]<br> ¤ (...) Ja jestem jakby najszczęśliwsza między wami, ja nie mogę się skarżyć, bo mnie nikt nie umarł. Tak się wydaje. Ale jest mi przecież tak, jakby umarł, skoro żyje nie dla mnie, żyje beze mnie. [...]<br> ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 174—175. == T == Linia 159 ⟶ 196: * To, czym jesteśmy dla ludzi, jest ważniejsze niż to, czym jesteśmy we własnych oczach. ** Źródło: ''Granica'', [w:] ''Pisma wybrane'' t. 2, Czytelnik, Warszawa 1956, str. 114. * [...], tylko czas cię uleczy. Nie czas pusty, który przemija, idzie obok nas i nic nie zmienia. Ale czas przecierpiany, cały napełniony cierpieniem. [...] Musisz to sama wszystko docierpieć do końca. Tylko nie szukaj nowej udręki. Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 674. == U == Linia 196 ⟶ 236: Źródło: ''Granica'', [w:] ''Pisma wybrane'' t. 2, Czytelnik, Warszawa 1956, str. 135. * Zło wojny wydaje się rzeczą niewątpliwą, rzeczą zbyt oczywistą, by należało podejmować trud przekonywania o tym innych.(...) A przecież obrońcy pokoju zmuszeni są wciąż do poszukiwania nowych środków perswazji, do ~~przytaczania~~przytytaczania nowych dowodów, zobowiązani do największej czujności wobec klas panujących mijającego ustroju, którym do przetrwania wojna jest potrzebna. Źródło: [http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14092 ''O pokoju'', „Życie Literackie” 1951, nr 1 (4 lutego), s. 2] Zobacz też: [[wojna]], [[pokój]] * <br> „Z rąk twoich wzięłam tę klęskę,<br> Przyjęłam w serce moje.<br> Łzy płyną z oczów zamkniętych,<br> Skarżą się usta jęczące.<br> <br> Nie będzie domu naszego<br> Na żadnym miejscu na ziemi,<br> Trwa szczęście twoje beze mnie<br> W górach zamknięte zielonych!” ** Źródło: ''Dom kobiet'', [w:] ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, str. 681 == Zobacz też ==

Zofia Nałkowska: Różnice pomiędzy wersjami