Jan Zamoyski: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
→Cytaty o Janie Zamoyskim: drobne |
m formatowanie automatyczne |
||
Linia 1:
[[Plik:Jan Zamoyski.jpg|mały|Jan Zamoyski]]
'''[[w:Jan Zamoyski|Jan Zamoyski]]''' (1542–1605) – polski polityk, mąż stanu, kanclerz wielki koronny i hetman wielki koronny, najbliższy doradca
* A cóżeście to nam za niemą marę przywieźli ze Szwecji?
** Opis: po pierwszym spotkaniu z królem elektem – Zygmuntem Wazą do kasztelana Leśniowolskiego
** Źródło: Stanisław Grzybowski Dzieje Polski i Litwy (
* Gdyby Rzeczpospolita zawiodła się w swych nadziejach (dotyczących króla), wydałaby się w oczach świata nędzną, głupią i godną politowania.
Linia 33:
** Źródło: Jarema Maciszewski ''Zygmunt III'', w: ''Poczet królów i książąt polskich'', Warszawa 1987 r.
* Spójrzmy tylko na królestwo nasze, jedno z pierwszych w Europie, spójrzmy na jego siły i środki obronne, na jego dostatki
** Opis: fragment przemówienia sejmowego z 1575 roku.
** Źródło: Sławomir Leśniewski ''Jan Zamoyski. Hetman i polityk'', Warszawa 2008.
Linia 53:
* Dłużej dumy tego człowieka znosić nie mam zamiaru!
** Autor: [[Zygmunt III Waza]] na sejmie w 1591 r.
** Źródło: [[Stanisław Grzybowski]] ''Dzieje Polski i Litwy (
* Dzielny radą, pismy, wojski -<br />Nieśmiertelny Jan Zamoyski.
Linia 61:
** Źródło: [[Zbigniew Safjan]] ''Kanclerz'', Warszawa 1987.
* I miała zaiste Polska czem się chlubić, dopóki żył ów tak wielki mówca i wódz. Po jego stracie ma państwo dostateczną przyczynę do opłakiwania swej szkody, jak długo losy nie zdarzą mu drugiego podobnego męża.
** Autor: [[Matthaus Dresser]], historyk i humanista niemiecki, 1606 r.
Linia 68:
* Talentów i charakteru dowiódł, gospodarzem był zawołanym, aczkolwiek pozbawionym skrupułów, co u kierownika polityki nie stanowi wady. Wolno wyrazić nadzieję, że obwarowałby państwo na kształt swojego Zamościa i nie roztrwoniłby zasobów.
** Źródło: [[Paweł Jasienica]], ''Rzeczpospolita Obojga Narodów. Srebrny Wiek'', Warszawa 1999.
* Trzeciego czerwca 1605 roku jęknęły dzwony w Zamościu i echo ich przeszło przez cały kraj [...]. Odszedł człowiek o nieprzeciętnym umyśle, wpływający w sposób istotny na kształt epoki: znakomity dyplomata, luminarz nauki i kultury, szczęśliwy wódz, współtwórca utrzymania mocarstwowej pozycji Polski.
|