Zofia Nałkowska: Różnice pomiędzy wersjami

[[GrafikaPlik:Zofia Nałkowska tomb.jpg|thumb|Grób Zofii Nałkowskiej]]

* ... A już najpiękniej mówił o cierpieniu. Że jedyną drogą do Boga jest cierpienie. Cierpienie i pokora. Że cała wielkość człowieka jest w jego pokorze przed Bogiem. I całe szczęście...

* Strach przechodzi mię na myśl, że świat jest tak wielki –– że przecież moglibyśmy się nie spotkać.

* – Nie lubię kaktusów – powiedziała [pani Cecylia] do pani Żanci, gdy już zasiadły przy stole. Ale pani Żancia lubiła kaktusy. Nigdy nie wiadomo, gdzie im wyrośnie liść i jak będzie wyglądał, ani kiedy któremu przyjdzie do głowy zakwitnąć. Zawsze można po nich oczekiwać jakiejś niespodzianki.

* Zerwać jest najłatwiej. Na to nie trzeba wiele rozumu (...) Ale wytrzymać, ale umieć to jakoś w sobie przemóc -– to jest trudniej.

* Nic nie jest niewątpliwe, nic nie jest pewne- – a za to możliwe jest wszystko.

* &ndash;– Nie można pojąć krzywdy, jeśli jej się samemu nie doznało. <br /> &ndash;– Można &ndash;– jeżeli się samemu krzywdziło.

* Jam już widziała tyle zła, które wypłynęło z dobra &ndash;– takiego zła, z którym walczyć nie wolno &ndash;– bo z niego daleko gdzieś &ndash;– znowu wypłynie dobro...

* Nie jestem kobieta wyzwolona, nie jestem nawet wyzwalająca się kobieta. Boję się wolności dla siebie jak opuszczenia i śmierci. Boję się jej jak nieskończoności. Właśnie chcę oddana być w niewolę i móc w niewolę brać. Chcę pętać sobą -– i chodzić w cudzym zaczarowaniu.

* Ból nie jest rzeczą trudną. Z oczami zamkniętymi cierpieć można, schować się przed groźnym światem głęboko w swoich ciemnościach. Ale sam mówiłeś mi kiedyś: należy mieć odwagę ponosić szczęście życia. Ach, jakże to cudnie powiedziałeś: mieć odwagę ponosić także i szczęście -– kiedy idzie od przeznaczenia...

* Nie to jest mi ważne, co ktoś dany uczuwa kryjomo względem mnie -– ale co chce, abym ja sądziła, że czuje. Pierwsze bowiem jest od niego niezależne, drugie zaś określa jego stosunek do mnie świadomy, chciany, rozumowy -– i pociąga za sobą odpowiedzialność. Życiową prawdą stosunków międzyludzkich jest ich strona oficjalna, ich pozór, ich właśnie -– forma.

* Wojna &ndash;– jest rzecz barbarzyńska. Już sama myśl o ogromie książek po bibliotekach świata, że ich nigdy nie przeczyta w jedno życie jeden człowiek, może pragnącego wiedzy wszystkiej doprowadzić do samobójstwa. A teraz wiadomo tylko, że najbogatsze biblioteki mogą być zrabowane, mogą spłonąć, że druki jedyne i bez ceny, jakieś manuskrypty bezpowrotne &ndash;– nie odczytane, nie skopiowane &ndash;– mogą przepaść..

* Człowiek się chciałby kończyć na swej skórze &ndash;– ale się nie kończy.

* Tańczyć &ndash;– jest to właściwie: iść nigdzie.

* W formule: Bóg i Ojczyzna zawiera się więc antynomia i bluźnierstwo. Bóg jest tym, co ludzi w najwyższych ich tęsknotach godzi i jednoczy, ojczyzna tym, co według najwyższych haseł &ndash;– dzieli. Ojczyzna przywraca politeizm: każda armia do swego Boga modli się o zwycięstwo.

* Z dawna ustalonym porządkiem świata ludzie w stodole byli inni niż we dworze. Tu nocowali żołnierze, robotnicy i chłopi, tam mieścili się tylko państwo. Inne też były tutejsze rozmowy i milczenia. W przeciwieństwie do tamtych &ndash;– tutaj nie bardzo dziwiono się wojnie. U pani Targańcowej wojna była rzeczą niepojętą, nieoczekiwaną, zwalającą się niespodziewanie klęską, niszczącą życie uporządkowane, równe, szczęśliwe. W stodole klęską było całe życie, klęską trwającą od nieprzejrzanych lat. Wojna nie budziła zdziwienia. Była dalszym ciągiem, naturalnym następstwem tego, co się działo z ludźmi, co wyznaczało ich losy.

* Pytanie, czy istnieje "nieśmiertelność„nieśmiertelność duszy"duszy” jest niekonieczne, jest z dziedziny złego tekstu. Nieśmiertelność i nieskończoność już "w„w tym życiu"życiu” &ndash;– ze wszystkimi udręczeniami i całym upojeniem tego doznania. Nieśmiertelność jest konsumowana podczas życia, jest całkowicie wyczerpana, do dna wypita. Myślę, że wszystko jest zawarte i dotrzymane w obrębie życia. Mam niechęć do nieśmiertelności jako wznowienia życia indywidualnego. Cała reżyseria nieśmiertelności &ndash;– zmartwychwstanie, metempsychoza, życie wieczne &ndash;– to jest wciąż ten niepotrzebny, zły akt czwarty dobrze zbudowanego, rozdzierającego dramatu życia. Grzech śmiertelny przeciw jedności czasu i miejsca.