Dziewczyna z zapałkami: Różnice pomiędzy wersjami

'''''[[w:Dziewczyna z zapałkami|Dziewczyna z zapałkami]]''''', – powieść [[Anna Janko|Anny Janko]] z 2007 roku.

* Kto nie zbiegał schodami z dziesiątego piętra w miłosnym napięciu, ten nie wie, że to droga bez końca. Zakręt za zakrętem, dłoń piekąca od ślizgania się po poręczy, dusza w kształcie rozpędzonej, rozjarzonej serpentyny.

* Miłość ma naturę falową. Przychodzi i odchodzi. Wybucha i gaśnie. Wprawia w euforię albo w gniew. Zamienia świat w niebo albo w piekło. Ten rytm odmierza nasze życie; nie umiemy i nie chcemy się z tego wyrwać. Może dlatego, że podskórnie wiemy, że istnienie w ogóle ma naturę dwoistą, zerojedynkową, od błysku, do ciemności. I z powrotem. Prawdopodobnie wszelki stan stały to byłby wyrok śmierci dla świata. <br /> Niech więc i miłość raz jest raz, raz nie jest. Byleby zawsze wracała.

* Szczęście podobne jest do koksu -– otrzymuje się je w formie produktu ubocznego, podczas wytwarzania innego fabrykatu.

* Własnego życia nie da się opowiedzieć, można je tylko obnażyć.

* Wszystkie pocałunki można opowiedzieć poprzez kwiaty... <br /> Są długie, nagie, bladożółte tulipany: przynoszą obietnicę ocieplenia. Są żonkile i narcyzy, proste, bezlistne, z płomykiem pośrodku, te zapowiadają przyjemną niespodziankę. Są fioletowe bzy, ciężkie, wilgotne, pachnące szaleństwem, którego tak bardzo się boimy... I róże, dumne, ale pełne niepojętych tajemnic i tęsknot nie wiadomo za czym... Pożąda się ich najbardziej, chociaż tak bliskie są bólu, który zadają kolce. <br /> Pocałunki, które nazywasz „byle jakimi”, to po prostu stokrotki i koniczynki, zrywane na spacerze nie po to, by je zabrać do wazonu, ale by wsunąć je w dziurkę od guzika.