Isadora Duncan: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
m formatowanie automatyczne |
uzupełnienie, formatowanie automatyczne |
||
Linia 1:
[[
'''[[w:Isadora Duncan|Isadora Duncan]]''' (1878–1927)
* Ciało, jak ośmiornica, chłonie wszystko, co napotka przed sobą, oddając mózgowi tylko to, co jemu samemu jest zbędne.
* Co za nonsens opiewać tylko zawsze wiosenną miłość. Jesienne barwy są wspanialsze, różnorodniejsze, jesienne radości tysiąckroć potężniejsze, straszliwsze, piękniejsze.
* Jak niewiele ludzie wiedzą o potędze subtelnego pochlebstwa!
* Jestem wrogiem baletu, którzy uważam za fałszywą i niedorzeczną sztukę – właściwie już nie sztukę.
* Klęska intelektu jest końcowym skurczem, spadaniem w nicość, które często wiedzie do najcięższych dla rozumu i dla ducha katastrof.
* Męczeństwo jest zawsze płodne.
* Nadchodzące wypadki rzucają cień przed sobą.
* Nadzieja jest rośliną trudną do wyplenienia. Można nie wiem ile odrąbać gałęzi i zniszczyć, a zawsze będzie wypuszczać nowe pędy.
* Najpiękniejszym dziedzictwem, jakie można dać dziecku, jest zezwolić mu, by szło własna drogą, wyłącznie o własnych siłach.
** Zobacz też: [[nadzieja]]
* Są radości tak zupełne, tak doskonałe, że nie powinno się żyć dłużej niż one.
* U kołyski teatru stał taniec i pierwszym aktorem był tancerz.
* Zawsze czułam ochotę powiedzieć o pantomimie: „Jeśli chcecie mówić, dlaczego nie mówicie? Po co te na siłę wykonywane gesty jak w przytułku dla głuchoniemych?”
* Żadna kobieta nie powiedziała nigdy całej prawdy o swoim życiu.
[[Kategoria:
[[Kategoria:Tancerze]]
[[bs:Isadora Duncan]]
|