Wersja z 13:58, 16 cze 2008 edytuj Komaares (dyskusja \| edycje) 124 edycje →‎Gra szklanych paciorków ← poprzednia edycja		Wersja z 22:00, 21 cze 2008 edytuj anuluj edycję Rinfanaiel (dyskusja \| edycje) 5842 edycje m formatowanie automatyczne następna edycja →
Linia 2: '''[[w:Hermann Hesse\|Hermann Hesse]]''', pseud. '''Emil Sinclair''' (1877–1962), niemiecki prozaik, poeta i eseista. === Wilk stepowy === * Życie jest zawsze straszne. Nie jesteśmy winni, a mimo to jesteśmy odpowiedzialni. Źródło: ''Wilk stepowy'' Linia 15: Źródło: ''Wilk stepowy'' === Gra szklanych paciorków === * Prawda, mój kochany, istnieje! Lecz "nauka", której pożądasz, jakaś absolutna, doskonała i wyłącznie mądrością obdarzająca nauka -– nie istnieje. I nie powinieneś też wcale tęsknić do takiej doskonalej nauki, przyjacielu, lecz tylko do udoskonalenia samego siebie. Boskość jest w '''tobie''', nie w pojęciach ani książkach. Prawdą się żyje, nie wykłada się jej. Przygotuj się do walk, Józefie, widzę, że już się one rozpoczęły. Źródło: ''Gra szklanych paciorków'' (rozdz. ''Powołanie''), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 81 Opis: Mistrz gry szklanych paciorków (magister ludi) do Józefa Knechta podczas wizyty w domu mistrza po ukończeniu kastalskiej szkoły średniej. * [...] im więcej od siebie wymagamy czy też im więcej aktualne nasze zadanie od nas wymaga, tym bardziej zdani jesteśmy na szukanie źródła siły w medytacji, na nieustannie odnawiane godzenie umysłu z duszą. Im bardziej zaś - a miałbym na to sporo przykładów - absorbuje nas jakieś zadanie, to podniecając i pobudzając, to znów nużąc i przytłaczając, tym łatwiej stać się może, iż zaniedbamy owo źródło, podobnie jak przy zatopieniu się w jakiejś umysłowej pracy łacno skłonny bywa człowiek do zaniedbania ciała i jego pielęgnacji. Ludzie prawdziwie wielcy w dziejach świata wszyscy albo umieli medytować, albo też nieświadomie znali drogę wiodącą ku temu właśnie celowi, do którego medytacja nas prowadzi. Inni zaś, nawet najzdolniejsi i najsilniejsi, wszyscy w końcu ponieśli klęskę i porażkę, ponieważ ich zadanie czy też ambitne marzenie tak nimi owładnęło, tak ich opętało i opętanymi uczyniło, że utracili zdolność do nieustannego odrywania się od tego, co aktualne, i do zachowania dystansu. ▼ Źródło: ''Gra szklanych paciorków'' (rozdz. ''Waldzell''), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 102▼ Opis: Mistrz gry szklanych paciorków (magister ludi) do Józefa Knechta podczas wizyty w kastalskiej szkole drugiego stopnia w Waldzell.▼ ▲* [...] im więcej od siebie wymagamy czy też im więcej aktualne nasze zadanie od nas wymaga, tym bardziej zdani jesteśmy na szukanie źródła siły w medytacji, na nieustannie odnawiane godzenie umysłu z duszą. Im bardziej zaś -– a miałbym na to sporo przykładów -– absorbuje nas jakieś zadanie, to podniecając i pobudzając, to znów nużąc i przytłaczając, tym łatwiej stać się może, iż zaniedbamy owo źródło, podobnie jak przy zatopieniu się w jakiejś umysłowej pracy łacno skłonny bywa człowiek do zaniedbania ciała i jego pielęgnacji. Ludzie prawdziwie wielcy w dziejach świata wszyscy albo umieli medytować, albo też nieświadomie znali drogę wiodącą ku temu właśnie celowi, do którego medytacja nas prowadzi. Inni zaś, nawet najzdolniejsi i najsilniejsi, wszyscy w końcu ponieśli klęskę i porażkę, ponieważ ich zadanie czy też ambitne marzenie tak nimi owładnęło, tak ich opętało i opętanymi uczyniło, że utracili zdolność do nieustannego odrywania się od tego, co aktualne, i do zachowania dystansu. ▲ Źródło: ''Gra szklanych paciorków'' (rozdz. ''Waldzell''), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 102 ▲ Opis: Mistrz gry szklanych paciorków (magister ludi) do Józefa Knechta podczas wizyty w kastalskiej szkole drugiego stopnia w Waldzell. * Jeśli wysoki urząd powoła cię na jakieś stanowisko, wiedz: wszelkie wstępowanie po urzędowych szczeblach nie jest krokiem ku wolności, lecz ku związaniu. Im większa urzędowa władza, tym związanie głębsze. Im silniejsza osobowość, tym bardziej potępiana samowola. Źródło: ''Gra szklanych paciorków'' (rozdz. ''Lata studiów''), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 140 Opis: Jedna z reguł Zakonu Kastalskiego, którą wstępujący do niego Józef Knecht otrzymał jako zadanie, przedmiot medytacji. === Inne=== * Bóg nie zsyła nam rozpaczy aby nas zabić, lecz by nowe pobudzić w nas życie.

Hermann Hesse: Różnice pomiędzy wersjami