Wikicytaty

Adriana Szymańska: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m Wycofano edycję użytkownika Toa Mahri Kongu (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Rozaplain.
Znacznik: Wycofanie zmian
Nie podano opisu zmian
Znacznik: Wycofane
Linia 1:
'''[[w:Adriana Szymańska|Adriana Szymańska]]''' (ur. 1943) – polska [[poeta|poetka]], [[pisarz|prozaiczka]], eseistka, polonistka. * Spójrz! W kopertę powietrza<br />wkładam parzenicę serca i nadaję ten list<br />z wierzchołka najokazalszej jodły. Sikorka<br />terkocząca jak anielski dzwonek poniesie ją<br />w ogień zachodu, co buzuje tuż nad urwiskiem horyzontu. ** Źródło: ''List z gór nie całkiem do Pana Boga'', 1995 ** Zobacz też: [[ptak]] ==''Opowieści przestrzeni''== * Dusza mieszkająca w tobie, we mnie, w buzującym na niebie słońcu, w zielonym wciąż świerku, w śpiewie drozda, w różowych żyłkach kamienia, jedynie ona jest zdolną dźwignąć ten świat nie dbając o sens istnienia. ** Zobacz też: [[dusza]] * Mogę tylko dłonią – tą płochą gałązką duszy – dotknąć twego ramienia i szepnąć: no, dobrze, już idź... * Mogłabym właściwie nie być, gdyby nie to bezprawne czekanie na dziw. Na tę jedną chwilę zachłyśnięcia się pędem światła, które wybucha i nagle – jestem samym pulsem blasku, splotem słonecznych barw, furią wszechmaterii, czarną... rozpaczą. * No, bo jak powiedzieć tobie o tym, że – gdy stajesz obok – wszystkie niezapominajki krwi, wszystkie ostróżki nerwów, wszystkie jaskry mowy zabiegają się w jeden ognisty krzew we mnie i drętwieją z niemocy. * Teraz każda kropla deszczu na szybie jest pamiątką po czyimś istnieniu, każdy promień słońca wspomnieniem dawnej tęsknoty. ** Zobacz też: [[deszcz]], [[kropla]], [[tęsknota]] ==Inne== * Świat poetycki Teresy Ferenc zdeterminowany jest przez dwa żywioły: tajemnicę cierpienia i tajemnicę pogody. Obydwa przenikają się tworząc przestrzeń tyleż bolesną, co świętą, tyleż raniącą, co ocalającą. Pamięć tragedii dzieciństwa i kontemplacja trwającego w zachwyconym spojrzeniu poetki życia składają się na jedyną w swoim rodzaju wizję rzeczywistości nie mającą odpowiedników we współczesnej poezji polskiej. ** Opis: o poezji [[Teresa Ferenc|Teresy Ferenc]], z okładki książki ''Stara jak świat''. ** Źródło: Teresa Ferenc, ''Stara jak świat. Wiersze nowe (1998-2003)'', wydawnictwo Oskar, Gdańska 2004. * Ta poetka miłości, spełnienia i twórczej płodności w najnowszych wierszach potrafi mówić z godnością o śmierci. Jej przeczucie przyjmuje jak naturalny owoc życia, wypadkową życiowych dokonań. Związana z życiem węzłem krwi i węzłem miłosnej tajemnicy potrafi nadal – także przed krokiem w ostateczność – modlić się do Boga żarliwie, ufa w Jego wieczyste plany. ** Opis: o poezji [[Teresa Ferenc|Teresy Ferenc]], z okładki książki ''Stara jak świat''. ** Źródło: Teresa Ferenc, ''Stara jak świat. Wiersze nowe (1998-2003)'', wydawnictwo Oskar, Gdańska 2004. * Wartość moralna i emocjonalna poetyckiego przesłania Teresy Ferenc usuwa w cień wszelkie kwestie formalne. Prostota, zwartość, skrótowość, esencjonalność obrazowania są typowe dla tych wierszy. (…) Jej rola w kształtowaniu nowoczesnego modelu naszej liryki kobiecej jest niewątpliwa. Jej odmienność wobec tradycyjnej poezji kobiecej jest jaskrawa. Rozjaśniający ją mit miłości naturalnej, „mit domu z krwi i ciała” otwiera ją w głąb, odsłania wszystkie te niepowierzchowne i niebanalne doznania, jakie sobą wyraża. ** Opis: o poezji [[Teresa Ferenc|Teresy Ferenc]]. ** Źródło: Teresa Ferenc, ''Poezje wybrane'', wydawnictwo Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1980, ISBN 8320532183. s. 136. {{DEFAULTSORT:Szymańska, Adriana}} [[Kategoria:Polscy poloniści]] [[Kategoria:Polscy poeci współcześni]] [[Kategoria:Polscy prozaicy]] [[Kategoria:Polscy eseiści]]
'''[[w:Adriana Szymańska|Adriana Szymańska]]''' (ur. 1943) – polska [[poeta|poetka]], [[pisarz|prozaiczka]], eseistka, polonistka.
* Spójrz! W kopertę powietrza<br />wkładam parzenicę serca i nadaję ten list<br />z wierzchołka najokazalszej jodły. Sikorka<br />terkocząca jak anielski dzwonek poniesie ją<br />w ogień zachodu, co buzuje tuż nad urwiskiem horyzontu.
** Źródło: ''List z gór nie całkiem do Pana Boga'', 1995
** Zobacz też: [[ptak]]
 
==''Opowieści przestrzeni''==
* Dusza mieszkająca w tobie, we mnie, w buzującym na niebie słońcu, w zielonym wciąż świerku, w śpiewie drozda, w różowych żyłkach kamienia, jedynie ona jest zdolną dźwignąć ten świat nie dbając o sens istnienia.
** Zobacz też: [[dusza]]
 
* Mogę tylko dłonią – tą płochą gałązką duszy – dotknąć twego ramienia i szepnąć: no, dobrze, już idź...
 
* Mogłabym właściwie nie być, gdyby nie to bezprawne czekanie na cud. Na tę jedną chwilę zachłyśnięcia się pędem światła, które wybucha i nagle – jestem samym pulsem blasku, splotem słonecznych barw, furią wszechmaterii, czarną... rozpaczą.
 
* No, bo jak powiedzieć tobie o tym, że – gdy stajesz obok – wszystkie niezapominajki krwi, wszystkie ostróżki nerwów, wszystkie jaskry mowy zabiegają się w jeden ognisty krzew we mnie i drętwieją z niemocy.
 
* Teraz każda kropla deszczu na szybie jest pamiątką po czyimś istnieniu, każdy promień słońca wspomnieniem dawnej tęsknoty.
** Zobacz też: [[deszcz]], [[kropla]], [[tęsknota]]
 
==Inne==
* Świat poetycki Teresy Ferenc zdeterminowany jest przez dwa żywioły: tajemnicę cierpienia i tajemnicę pogody. Obydwa przenikają się tworząc przestrzeń tyleż bolesną, co świętą, tyleż raniącą, co ocalającą. Pamięć tragedii dzieciństwa i kontemplacja trwającego w zachwyconym spojrzeniu poetki życia składają się na jedyną w swoim rodzaju wizję rzeczywistości nie mającą odpowiedników we współczesnej poezji polskiej.
** Opis: o poezji [[Teresa Ferenc|Teresy Ferenc]], z okładki książki ''Stara jak świat''.
** Źródło: Teresa Ferenc, ''Stara jak świat. Wiersze nowe (1998-2003)'', wydawnictwo Oskar, Gdańska 2004.
 
* Ta poetka miłości, spełnienia i twórczej płodności w najnowszych wierszach potrafi mówić z godnością o śmierci. Jej przeczucie przyjmuje jak naturalny owoc życia, wypadkową życiowych dokonań. Związana z życiem węzłem krwi i węzłem miłosnej tajemnicy potrafi nadal – także przed krokiem w ostateczność – modlić się do Boga żarliwie, ufa w Jego wieczyste plany.
** Opis: o poezji [[Teresa Ferenc|Teresy Ferenc]], z okładki książki ''Stara jak świat''.
** Źródło: Teresa Ferenc, ''Stara jak świat. Wiersze nowe (1998-2003)'', wydawnictwo Oskar, Gdańska 2004.
 
* Wartość moralna i emocjonalna poetyckiego przesłania Teresy Ferenc usuwa w cień wszelkie kwestie formalne. Prostota, zwartość, skrótowość, esencjonalność obrazowania są typowe dla tych wierszy. (…) Jej rola w kształtowaniu nowoczesnego modelu naszej liryki kobiecej jest niewątpliwa. Jej odmienność wobec tradycyjnej poezji kobiecej jest jaskrawa. Rozjaśniający ją mit miłości naturalnej, „mit domu z krwi i ciała” otwiera ją w głąb, odsłania wszystkie te niepowierzchowne i niebanalne doznania, jakie sobą wyraża.
** Opis: o poezji [[Teresa Ferenc|Teresy Ferenc]].
** Źródło: Teresa Ferenc, ''Poezje wybrane'', wydawnictwo Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1980, ISBN 8320532183. s. 136.
 
 
{{DEFAULTSORT:Szymańska, Adriana}}
[[Kategoria:Polscy poloniści]]
[[Kategoria:Polscy poeci współcześni]]
[[Kategoria:Polscy prozaicy]]
[[Kategoria:Polscy eseiści]]
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/wiki/Adriana_Szymańska”