Alan Moore: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Alan Moore.jpg|mały|<{{center>|Alan Moore (2006)</center>}}]]

* Dziennik Rorchacha 12 października 1985:<br />Ścierwo psa w alei dziś rano, odcisk opony na rozerwanym brzuchu. To miasto się mnie boi. Widziałem jego prawdziwą twarz. Ulice to przedłużenie rynsztoków, a rynsztoki są pełne krwi i kiedy studzienki pokryją się wreszcie strupami, całe robactwo się potopi. Nagromadzony brud seksu i morderstw spieni im się na wysokość pasa a wszystkie kurwy i politycy spojrzą w górę i zakrzykną: „Ocal nas!”, a ja spojrzę w dół i szepnę: „nie”. Mieli wybór, wszyscy. Mogli pójść w ślady dobrych ludzi, takich jak mój ojciec i prezydent Truman. Przyzwoitych ludzi, którzy wierzyli w uczciwą pracę za uczciwą płacę. Tymczasem poszli tropem odchodów, pozostawionych przez rozpustników i komunistów, nie rozumiejąc, że szlak prowadzi nad przepaścią. Aż było za późno. Nie mówcie, że nie mieli wyboru. Teraz cały świat stoi na krawędzi, patrząc na krwawe piekło na dole, wszyscy ci liberałowie, intelektualiści i mądrale...mądrale… i nagle nikt nie wie, co powiedzieć.

* Podczas każdego spółkowania między ludźmi, setki milionów plemników rywalizuje o jedną komórkę jajową. Przemnóż to przez niezliczone pokolenia i prawdopodobieństwo, że twoi przodkowie żyją, spotykają się. Płodzą '''tego''' określonego syna, '''tę''' konkretną córkę. (...…) W wyniku tego połączenia z setek milionów dzieci konkurujących o zapłodnienie pojawiasz się ty i tylko ty. Wyłonienie tak specyficznego kształtu z tego chaosu niemożliwości jest niczym przemiana powietrza w złoto...złoto… To ukoronowanie nieprawdopodobieństwa. Termodynamiczny dziwcud (...…) Ale świat jest tak pełen ludzi, tak zapchany tymi dziwamicudami, że powszednieją i zapominamy o nich.

* Płomienie wolności, piękne i sprawiedliwe. Ach moja kochana Anarchio...Anarchio… Piękności, aż dotąd nie znałem twego oblicza.