Kazimierz Wyka

polski historyk literatury

Kazimierz Wyka (1910–1975) – polski historyk i krytyk literatury, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, poseł na Sejm PRL I kadencji.

  • Jedno z miejsc najbardziej centralnych w przebudowie humanistyki polskiej zajmuje sprawa polonistyki. Z kilku ważnych przyczyn je zajmuje. Przede wszystkim zamącenie horyzontów poznawczych i uwstecznienie metod badawczych, jakie nastąpiło w całej humanistyce burżuazyjnej doby imperializmu, na odcinku polonistycznym wystąpiło w sposób bodaj najbardziej ważki i niebezpieczny społecznie. Niebezpieczny, albowiem odpowiednie rozumienie i ocena literatury ojczystej zajmuje jedno z zasadniczych miejsc w budowie poglądu na świat. Literatura bowiem dostarcza przykładów postępowania społecznego, wrażających się w pamięć z mocą wprost proporcjonalną do artystycznej siły danego utworu.
Kazimierz Wyka
  • Złoty ząb wydarty trupowi będzie zawsze krwawił, choćby już nikt nie pamiętał jego pochodzenia.
  • Tylko jedna śmierć jest prawdziwa: nasza własna. Wszelkie inne są tylko wydarzeniem zewnętrznym.

O Kazimierzu Wyce edytuj

  • Był postacią wielkiego formatu, twórcą o niebywałej wszechstronności, potężną osobowością, która niezbyt wygodnie czuła się wyłącznie w jednej roli, a przy tym człowiekiem skromnym, obdarzonym wyjątkowym poczuciem humoru, pełnym autodystansu, zawsze serdecznym i życzliwym. Ciekaw świata i ludzi, niesłychanie chłonny, interesował się właściwie wszystkim. Widać to w bogactwie przywoływanych w jego tekstach wielorakich aluzji oraz w barwnych metaforach, zawsze nasyconych niemal dotykalnym, zmysłowym konkretem. W tym, co tworzył, nade wszystko pozostawał pisarzem. Powiedzenie, że styl to człowiek, znajduje w jego tekstach najpełniejsze potwierdzenie.
    • Autor: prof. Aleksander Fiut
    • Źródło: Rita Pagacz-Moczarska, Twórca o niebywałej wszechstronności. 100. rocznica urodzin profesora Kazimierza Wyki, „Alma Mater” nr 126–127, sierpień-wrzesień 2010, s. 60.