Ferdinand Marcos

filipiński polityk, 10. prezydent Filipin

Ferdinand Edralin Marcos (1917–1989) – filipiński polityk i prawnik, dyktatorski prezydent Filipin w latach 1965–1986, który sprzeniewierzył niesłychaną ilość majątku państwowego; mąż Imeldy.

  • Zawiodłem się. Ogromnie. Ogromnie.
    • Opis: opuszczając kraj po utracie władzy w 1986
    • Źródło: Christian Destremau, Marcos na wylocie w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 188.
Ferdinand Marcos (1984)

O Ferdinandzie Marcosie edytuj

  • Jedliśmy kurczaki. To znaczy ja jadłam, on się przyglądał, ponieważ, jak powiedział, jego serce było tak pełne miłości, że nie potrafił przełknąć ani kęsa. To było takie milutkie – zjadłam również jego porcję.
    • Autor: Imelda Marcos
    • Źródło: Erich Schaake, Kobiety dyktatorów, wyd. Videograf II, tłum. Roman Niedballa, Katowice 2004, s. 76.
  • Prosty i uczciwy człowiek. Takiego właśnie potrzebują Filipiny.
    • Autor: Muhammad Ali
    • Źródło: Christian Destremau, Marcos na wylocie w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 183.
  • Przyrzekł swoim wyborcom, że uwolni Filipiny od korupcji, przemytu i przestępczości. W rzeczywistości reformy pozostały w powijakach, a przepaść socjalna w czasie jego kadencji powiększyła się zamiast zmaleć. Administracja [Ronalda] Reagana wskazywała nowego prezydenta jako przykład dla Azji. Marcos był potrzebny w walce z komunizmem. Dopóki panowała zimna wojna, był popierany przez Waszyngton. Marcos postanowił kontrolować swój kraj przy pomocy oddanych stronników.
    • Autor: Erich Schaake, Kobiety dyktatorów, wyd. Videograf II, tłum. Roman Niedballa, Katowice 2004, s.78.
  • Wszelkie siłowe próby przedłużenia rządów obecnej władzy niczego by nie zmieniły. Kryzys można rozwiązać jedynie poprzez pokojowe przekazanie władzy, co pozwoli na stworzenie nowego rządu.
    • Opis: oficjalna deklaracja Białego Domu z dnia 24 lutego 1986
    • Źródło: Christian Destremau, Marcos na wylocie w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 187.