Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945): Różnice pomiędzy wersjami

** Opis: apel „Najbiedniejsi” o pomocy wzajemnej w czasie okupacji, Warszawa, 22 sierpnia 1944.

** Źródło: [[Andrzej Kunert|Andrzej Krzysztof Kunert]], ''Rzeczpospolita Walcząca. Powstanie Warszawskie 1944'', Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1994, s. 169.

 

* Ponieważ Białówna była na początku strażniczką, wiedziała, co Niemcy robią z Polakami. Opowiadała mi o medycznych eksperymentach na ludziach, o tym, jak ich strasznie bili, jak obiecywali, że wypuszczą za informacje, ale nikogo nie wypuścili. Wykorzystywali tylko ludzką słabość. Halina opowiadała, że bili jednakowo tych, co mówili, i tych, co nie. Jak któryś stracił przytomność, to wylewali wiadro wody na głowę i dalej bili, a jak nadal nie chciał mówić, to bili pejczami skręconymi z drutu z ołowianymi końcówkami w taki sposób, że wyrywali przy tym kawałki ciała. Wyrywali również paznokcie. Jeśli ktoś te tortury wytrzymał, był ogromnie okaleczony. Na przesłuchanie doprowadzali, a z przesłuchania nieśli i wrzucali do celi, żeby ofiara „zdychała”. Oprawcy mówili przy tym:<br/>– Oprzytomnieje, jak zimna posadzka wyciągnie z niego gorączkę.