Wojciech Maziarski: Różnice pomiędzy wersjami

* Nie ma takiego przypadku, żeby alkoholik zdecydował się na terapię, nie mając do tego motywacji. Dla osoby uzależnionej alkohol jest bardzo cenną wartością w życiu. Moją główną myślą, kiedy poszedłem na terapię, był niepokój, że oni chcą mi zabrać alkohol! A przecież ja bez alkoholu jestem nieszczęśliwy, rozbity, przygnębiony, nie umiem funkcjonować. Picie było jedynym znanym mi i dostępnym sposobem na osiągnięcie równowagi emocjonalnej, a oni mi chcieli to zabrać. Żeby alkoholik zaczął mieć motywację do leczenia, musi poczuć, że negatywy przeważają nad korzyściami z picia. Otoczenie ma tu dużo do zrobienia, żeby alkoholik odczuł negatywne konsekwencje picia. Nie osłaniamy osoby pijącej, nie podkładamy poduszek amortyzujących. Niech go boli, niech huknie o beton, bo dopiero wtedy zdecyduje się na leczenie. I im wcześniej to nastąpi -– tym lepiej. Spadnie na ten beton, ale z mniejszej wysokości, dzięki czemu mniejszą krzywdę wyrządzi sobie i innym.