Jean-Bédel Bokassa: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
m format, dr zmiana
Linia 5:
 
* Nie da się tworzyć historii bez powiedzeń.
** Źródło: [[Waldemar Łysiak]], ''Ballada o czarnym Makapho i o duchach'' w: tenże, ''[[Wyspy bezludne]]'', Wydawnictwoop. Orgelbrandów, Warszawa 1994, ISBN 83-86606-00-2cit., s. 255.
 
* Pragnę, by przyszłość mego ludu błyszczała jak ten kamień.
** Opis: o 138-karatowym diademie w kształcie serca, który wieńczył jego koronę
** Źródło: [[Waldemar Łysiak]], ''Ballada o czarnym Makapho i o duchach'' w: tenże, ''[[Wyspy bezludne]]'', Wydawnictwoop. Orgelbrandów, Warszawa 1994, ISBN 83-86606-00-2cit., s. 255.
 
* Tego dnia przestałem być człowiekiem, który zawsze musiał dawać podarki – diamenty, kość słoniową, kobiety… Przywódcy z całego świata okazywali mi szacunek, bo byłem cesarzem.
Linia 18:
* Bokassa jest dla mnie kolejnym symbolem tego, co tkwiło także w Neronie czy Kaliguli, Hitlerze, co obserwujemy u Saddama Husajna.
** Autor: [[Werner Herzog]]
** Źródło: Magdalena Zagała, [http://wiadomosci.onet.pl/kraj/jadl-ludzkie-mieso-uwazal-sie-za-napoleona-splodzil-piecdziesiat-czworo-dzieci/qj883 ''Jadł ludzkie mięso, uważał się za Napoleona, spłodził pięćdziesiąt czworo dzieci. Bokassa – dyktator z Czarnego Lądu'', onet.pl] [udostępniony 18 stycznia 2015]
 
* Bokassa to po prostu skrajny przypadek, karykatura rządów straszących w Trzecim Świecie. Nie jest to jedyny w Afryce przywódca, który podsyca kult swej osoby, nadaje sobie szumne tytuły lub ustanawia marionetkowe instytucje (partia, parlament itd.) właśnie po to, aby uniemożliwić wszelką ewolucję. U tego cesarza odnajdujemy elementy składniowe najbardziej rozpowszechnionego w Afryce systemu politycznego, tylko że w przejaskrawionej formie. Nazywając rzeczy po imieniu: jest to tyrania uważająca się za oświeconą, a w rzeczywistości ślepa.
** Opis: komentarz lewicowego tygodnika "Jeune„Jeune Afrique"Afrique” ("Młoda„Młoda Afryka"Afryka”).
** Źródło: [[Waldemar Łysiak]], ''Ballada o czarnym Makapho i o duchach'' w: tenże, ''[[Wyspy bezludne]]'', Wydawnictwo Orgelbrandów, Warszawa 1994, ISBN 83-86606-00-28386606002, s. 256.
 
* Były lata 50., zbliżała się epoka niepodległości. Przyszedł czas afrykanizacji, również w armiach. Ale brytyjscy i francuscy oficerowie chcą w nich zostać jak najdłużej. Żeby dowieść, że są niezastąpieni, spośród podwładnych Afrykańczyków awansują ludzi trzeciego rzutu, niezbyt lotnych, ale posłusznych, z dnia na dzień z kaprali i sierżantów robią pułkowników i generałów. Bokassa w Republice Środkowej Afryki, Soglo w Dahomeju, Amin w Ugandzie – mogą być przykładem.
** Autor: [[Ryszard Kapuściński]], ''Heban'', rozdz. 13, Czytelnik, Warszawa 2000, ISBN 8307027772.
** Zobacz też: [[Christophe Soglo]], [[Idi Amin]]
 
* Wprowadził on Republikę Środkowoafrykańską na mapy świata.
** Autor: [[Idi Amin]]
** Źródło: [[Nigel Cawthorne]], ''Życie erotyczne wielkich dyktatorów'', wydtłum. Puls,Zofia ISBN 1-85917-067-6Domaniewska, tłumwyd. ZofiaPuls, DomaniewskaISBN 1859170676, s. 173.
 
* Wszyscy XX-wieczni autokraci, poczynając od Mussoliniego i Atatürka, który wyłonił się z gruzów otomańskiego imperium, po Stalina Hitlera i Mao Tse-Tunga, naśladowali Bonapartego – prekursora i wzorca współczesnych tyranów. W ich ślady poszli pomniejsi despoci – Sukarno w Indonezji, Ho Chi Minh i Pol Pot w Indochinach, Naser i Saddam na Bliskim Wschodzie, Peron i Castro w Ameryce Łacińskiej, Kadafi, Bokassa i Idi Amin w Afryce. Wszystkie te ponure postacie dopuszczające się najstraszliwszych bestialstw, począwszy od ludobójstwa, a skończywszy na ludożerstwie, były w gruncie rzeczy groteskową parodią korsykańskiego mistrza.