Kleopatra VII: Różnice pomiędzy wersjami

'''[[w:Kleopatra VII|Kleopatra VII Filopator (Wielka)]]''' (69–30 p.n.e.) – ostatnia głowa państwa starożytnego Egiptu, królowa tego państwa od 51 p.n.e. do samobójczej śmierci; kochanka [[Juliusz Cezar|Juliusza Cezara]] (matka jego syna [[Ptolemeusz XV Cezarion|Ptolemeusza XV Cezariona]]) i [[Marek Antoniusz|Marka Antoniusza]].

* Darowuję ci wszystko, co się tu znajduje!

** Opis: do Marka Antoniusza, gdy na jego wezwanie przybyła na Tarsos okrętem, którego przód błyszczał złotem, żagle jaśniały purpurą, a ona sama w postaci Afrodyty spoczywała pod złocistym baldachimem.

 

==O Kleopatrze VII==

* Była bardzo zgrabna – klasycznie piękne i doskonałe były jej harmonijne plecy, wypukłe, małe, jędrne pośladki, wzniesione na kolumienkach zgrabnych, śmigłych nóg – kształtna, chłopięca głowa, radosne wichry włosów. Nie była jednak klasyczną pięknością. Rysy jej twarzy burzył wydatny nos i ogromne usta. Dzięki znajomości sztuki makijażu potrafiła eksponować zalety i tuszować pewne mankamenty swej urody. Całość postaci spowijał powab tak czarowny, że nie było mężczyzny, który zdołałby mu się oprzeć. Mamiła płynnymi ruchami i zmiennymi nastrojami, a o jej głosie mówiono, że przypomina słodki dźwięk cytry.

 

* Była chciwa z natury i zdolna do popełnienia wszelkiej niesprawiedliwości. Powodowana żądzą władzy, otruła swego piętnastoletniego brata, a także z pomocą Antoniusza zgładziła siostrę Arsynoe. Przed jej grabieżą nie ostały się ani świątynie, ani groby. Była tak owładnięta żądzą zbytku i pożądliwością, że jeśli czegoś zapragnęła, chciała to posiąść niepodzielnie. Antoniusz zaś stał się do tego stopnia igraszką zachcianek tej kobiety, że ustępował jej we wszystkim.

** Autor: [[Józef Flawiusz]]

 

* Królowa jeszcze nie popełniła samobójstwa. Żyje i pragnie cię zobaczyć.

** Autor: Diomedes (sekretarz Kleopatry)

** Opis: do Marka Antoniusza, który w tym czasie był umierający z powodu nieudolnej próby samobójstwa.

 

* Nos Kleopatry: gdyby był krótszy, całe oblicze ziemi wyglądałoby inaczej. (przekł. [[Tadeusz Boy-Żeleński]])

* Rzym, który nigdy nie zniżył się do tego, żeby obawiać się jakiegoś narodu czy ludu, bał się w swej historii tylko dwojga ludzi: Hannibala i pewnej kobiety.

** Autor: W.W. Tarn, ''Cambridge Ancient History''