Narracja: Różnice pomiędzy wersjami

* O ile w poprzednich dekadach terapeuci opierali się na wizji modernistycznej, w której terapeuta dysponował wiedzą eksperta i wizją „zdrowej rodziny”, a jego umiejętności pozwalały usuwać dysfunkcje rodziny, o tyle paradygmat konstrukcjonistyczno-narracyjny zakłada wielowersyjność świata, konsensualny, kulturowy charakter wiedzy, a sam terapeuta jest bardziej twórczym uczestnikiem dialogu niż ekspertem. W tym ujęciu podstawowe miejsce zajmuje proces nadawania znaczeń, a rzeczywistość jest nie tylko doświadczana za pomocą języka, ale i przez język konstruowana. Oznacza to, że umysł ludzki ujmuje rzeczywistość w formę opisów, narracji, interpretuje dziejące się zdarzenia jako określone historie, opowieści. Doświadczenie osobiste porządkowane jest w formie narracji mającej swój własny sens. Od owej narracji, a w szczególności od ramy narracyjnej, od której zależy to, jak doświadczamy siebie i świat, zależy, które aspekty rzeczywistości zostaną dostrzeżone, a następnie wyrażone. Tak więc opowieść kształtuje życie, które toczy się zgodnie z opowieścią.

** Autorzy: B. Józefik, B. Janusz, B. de Barbaro, ''Koncepcja dialogowego Ja w psychoterapii – założenia teoretyczne'', Psychiatria Polska 2012, XLVI, 5, s. 857-858. ISSN 0033-2674

 

* Wybrany i realizowany w utworze epickim rodzaj czy rodzaje motywacji, sposoby charakteryzowania bohaterów i ukształtowanie fabuły związane są ściśle z nadrzędnym planem narracji epickiej i koncepcją narratora.