Wikicytaty

Thomas Mann: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Alessia (dyskusja | edycje)
128 610 edycji
m ort., dr zmiana
Linia 1:
[[Plik:Thomas Mann 1937.jpg|mały|Tomasz Mann w 1937 r.]]
'''[[w:Tomasz Mann|Tomasz Mann]]''' (1875–1955) – niemiecki pisarz, noblista.
==''Czarodziejska Góragóra''==
* Czas jest darem bogów, danym człowiekowi, aby z niego korzystał – korzystał służąc postępowi ludzkości.
 
Linia 10:
* Człowiek w imię dobroci i miłości nie powinien dać śmierci panować nad swymi myślami.
 
* (...…) jak bardzo kobiety w swym stosunku do mężczyzn są zależne od zachowania mężczyzny wobec nich (...…) Kobiety, tak bym się wyraził, są istotami reaktywnymi bez własnej inicjatywy, są leniwe, w tym sensie że są bierne.
 
* Najistotniejszym i naturalnym powołaniem człowieka jest jego doskonalenie się.
Linia 25:
** Zobacz też: [[złośliwość]]
 
== ''Zamienione głowy'' ==
* Asceza jest bezdenną beczką, rzeczą niezgłębioną, ponieważ w niej mieszają się pokusy ducha z pokusami zmysłowymi, i trzeba nad nią napracować się tak samo, jak nad żmiją, której po odrąbaniu jednej głowy wyrastają dwie.
** ''Die Askese ist ein Faß ohne Boden, ein unergründlich Ding, weil sich die Versuchungen des Geistes darin mit den sinnlichen Versuchungen vermischen, und ein Stück Arbeit ist es damit wie mit der Schlange, der zwei Köpfe nachwachsen, wenn man ihr einen abschlägt.'' (niem.)
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 106-107106–107.
 
* Cisza zmusza, abyśmy nasłuchiwali wszystkiego, co nie jest w niej zupełnie ciche. Wtedy ona przez sen przemawia do nas, a my jej też słuchamy jak we śnie.
Linia 37:
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 122.
 
* Człowiek ma prawo posługiwać się rzeczywistością dla poznania prawdy —– to mu zostało dane.
** ''Das ist dem Menschen erlaubt und gegeben, daß er sich der Wirklichkeit bediene zur Anschauung der Wahrheit.'' (niem.)
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 21.
Linia 47:
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 21.
 
* Każda istota ma podwójny byt: jeden dla siebie, a dla oczu innych —– drugi. Ona istnieje oraz jest widzialna —– jest duszą i obrazem, i zawsze popełniamy grzech, jeżeli ulegamy wrażeniu czysto wzrokowemu, a wcale nie troszczymy się o duszę.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 33.
 
* Przeznaczeniem ludzi jest, by w urojeniu i zróżnicowaniu tego życia wchodzili sobie w drogę, toteż daremnie lepsi spośród nich tęsknią do takiej egzystencji, w której śmiech jednego nie byłby płaczem dla drugiego.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 139-140139–140.
 
* Skutkiem wcielenia bowiem jest wyodrębnienie, skutkiem wyodrębnienia jest odmienność, odmienność rodzi porównanie, z którego rodzi się niepokój, niepokój zaś rodzi zdziwienie, zdziwienie rodzi podziw, ale z podziwu rodzi się dążenie do wymiany oraz zespolenia. (...…) Stwierdzenie takie jest szczególnie słuszne w odniesieniu do młodości, kiedy dźwięk życia brzmi jeszcze niepewnie, a odczuwanie swego ja i swoich właściwości nie zdążyło skostnieć przy rozszczepianiu się jedności.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 8-98–9.
 
* Świat samotników jest bowiem takim samym światem jak każdy inny; jest dobrze znany tym, którzy doń należą, jest światem wielu plotek, krytyki, zazdrości, ciekawości, żądzy rywalizowania.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 133.
 
* Świat ten nie został tak stworzony, aby przeznaczeniem ducha była wyłącznie miłość do tego, co duchowe, a piękna —– do tego, co jest piękne. Istniejące pomiędzy tymi dwoma czynnikami przeciwieństwo pozwala z wyrazistością równie piękną jak duchową poznać cel świata, polegający na zespoleniu czynnika duchowego z czynnikiem piękna.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 127.
 
Linia 69:
 
* Zaciszność i to, że tu w tej ciszy tak wiele jest do podsłuchania, to właśnie świadczy o tym, że wszystko bez ustanku w niej wiruje, a ten cały przez ciebie odczuwany spokój jest złudzeniem.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 20-2120–21.
 
* Zwyczajne ziemskie szczęście, zaspokojenie pragnień, stające się udziałem olbrzymiej masy istot ludzkich —– uwarunkowane ładem, prawem, nabożnością oraz wymogami obyczajów —– jest ograniczone i niepełne, ze wszystkich stron ścieśnione zakazami i nieuniknioną rezygnacją. Losem istot jest poprzestawanie tylko na niezbędnym, niedostatek oraz wyrzeczenie. Nasze pragnienia nie mają żadnych granic, natomiast ich spełnienie jest ograniczone ściśle.
** Źródło: ''Ostatnie nowele'', tłum. Walentyna Kwaśniakowa, Czytelnik, 1958, s. 115-116115–116.
 
==Inne==
Linia 81:
** Źródło: ''Prawo'' [w:] ''Ostatnie nowele'', tłum. Andrzej Dołęgowski, Czytelnik, 1958, s. 206.
 
* Byłem w tych latach tak namiętnym cyklistą, że nie robiłem prawie kroku pieszo i nawet w ulewny deszcz, w kaloszach i lodenowej pelerynie, jeździłem wszędzie na rowerze. Wnosiłem swój wehikuł do mieszkania na trzecim piętrze, gdzie miał stałe miejsce w kuchni. Przed południem, po pracy, zawsze odwracałem go kołami do góry i czyściłem. (...…) W letnie popołudnia jeździłem z książką na kierownicy do lasku w Schleissheim.
** Źródło: ''Szkic autobiograficzny''
 
* (...…) chwilami rozkoszować się pewnego rodzaju wyższością nad samym sobą i czymś jakby obojętnością. Gdyż obojętność (...…) byłaby rodzajem szczęścia
** Źródło: ''Pajac''
 
Linia 90:
 
* Głęboka jest studnia przeszłości. Czy nie należałoby jej nazwać bezdenną?
** Źródło: ''Józef i jego bracia'', t. 1, tłum. Edyta Sicińska, Czytelnik, Warszawa 1967, strs. 5.
** Zobacz też: [[studnia]]
 
Linia 98:
 
* Kto kocha bardziej, jest zawsze podległy i musi cierpieć.
** Źródło:''Tonio Kröger'', [w:] ''Nowele'', tłum. Leopold Staff, Czytelnik, Warszawa 1956, strs. 127.
 
* Literat to człowiek, któremu pisać jest trudniej niż innym ludziom.''
** Źródło: ''Tristan'', [w:] ''Nowele'', tłum. Leopold Staff, Czytelnik, Warszawa 1956, strs. 111.
 
* Mieć fantazję nie znaczy coś sobie wymyślać. To znaczy tworzyć coś z tego, co istnieje.
Linia 111:
 
* Nie ginie się od żadnej nieszczęśliwej miłości. Nieszczęśliwa miłość jest niezłą postawą. W nieszczęśliwej miłości podobamy się sobie. Ale ja ginę dlatego, że całe moje upodobanie w sobie tak beznadziejnie wzięło w łeb.
** Źródło: ''Pajac'', [w:] ''Nowele'', tłum. Leopold Staff, Czytelnik, Warszawa 1956, strs. 73.
 
* Pisarz to człowiek, któremu pisanie przychodzi trudniej niż innym ludziom.
Linia 117:
 
* Serce jest sentymentalnym wykrętem. Nie powinno się nazywać sercem tego, co jest czymś zupełnie innym. Nasze serce mówi przecież rzetelnie, tylko gdy jest w zgodzie z osądem i rozumem.
** ''Herz ist sentimentaler Schwindel. Man soll nicht Herz nennen, was ganz etwas anderes ist. Unser Herz spricht doch wahrhaft nur unter Zustimmung des Urteils und der Vernunft.'' (niem.)
** Źródło: ''Oszukana'' [w:] ''Ostatnie nowele'', tłum. Andrzej Dołęgowski, Czytelnik, 1958, s. 297-298297–298.
 
* Sowa jest ślepa w dzień, a wrona w nocy, lecz ten, kogo oślepi miłość, jest ślepy i w dzień, i w nocy.
Linia 126:
 
* Uczucie, ciepłe, serdeczne uczucie, jest zawsze banalne i nieprzydatne, artystyczne zaś są tylko podrażnienia i zimne ekstazy naszego zepsutego, artystycznego systemu nerwowego.
** Źródło: ''Tonio Kröger'', [w:] ''Nowele'', tłum. Leopold Staff, Czytelnik, Warszawa 1956, strs. 147–148.
 
 
Linia 136:
[[Kategoria:Pisarze dwudziestolecia międzywojennego]]
 
[[bs:Thomas Mann]]▼
[[bg:Томас Ман]]
▲[[bs:Thomas Mann]]
[[cs:Thomas Mann]]
[[de:Thomas Mann]]
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/wiki/Thomas_Mann”