Sakrament pokuty i pojednania: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Lublin,op,confessional.jpg|mały|<center>XVIII-wieczny konfesjonał<br />- kościół dominikanówDominikanów w Lublinie</center>]]

* Spowiadający się nie wyznaje swych grzechów potajemnie w swoim sercu (...…), lecz odpowiednio ordynowanemu kapłanowi, który posiada wymagane pełnomocnictwo i (...…) władzę rozgrzeszania. (...…) Władza odpuszczania grzechów rozciąga się na wszystkie grzechy.

** Autor: [[Raniero Cantalamessa]], ''Pascha. Przejście do tego, co nie przemija'', Kraków 2005, strs. 53.

* W Biblii nigdzie nie ma wyraźnej wzmianki o spowiedzi. (...…) W kościele wschodnim i w kościele zachodnim instytucja spowiedzi istnieje od XII wieku.

* Wielu współczesnych historyków, zarówno katolickich, jak i protestanckich, doszukuje się początków spowiedzi, stanowiącej przyjętą praktykę, w kościołach Irlandii, Walii i Brytanii, gdzie sakramentów, łącznie z sakramentem pokuty, na ogół udzielali opat klasztoru oraz podlegający mu duchowni zakonni. Klasztorny zwyczaj spowiadania się i korzystania z publicznego i prywatnego kierownictwa duchowego najwidoczniej stał się wzorem, na podstawie którego wprowadzono dla laików powtarzalną spowiedź i spowiedź dewocyjną. (...…) Niemniej dopiero w XI wieku zaczęto w czasie spowiedzi, przed odprawieniem pokuty, odpuszczać skryte grzechy.