Jerzy Stuhr: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Alessia (dyskusja | edycje)
m interwiki, drobne techniczne
m red., format, dr zmiana
Linia 1:
[[Plik:Jerzy Stuhr2.jpg|mały|<center>Jerzy Stuhr</center>]]
'''[[w:Jerzy Stuhr|Jerzy Stuhr]]''' (ur. 1947) – polski aktor, reżyser i pedagog, prof. nauk o sztukach pięknych.
==Wypowiedzi==
* Być wiernym swoim zasadom to znaczy zawsze uważać teatr jako sprawowanie misji wobec społeczeństwa, wobec widza, wobec sztuki. To chyba ostatnie takie pokolenie. Z nim odchodzi pewna epoka, epoka etosu teatru. Jestem o tym głęboko przekonany
** Opis: o [[Gustaw Holoubek|Gustawie Holoubku]].
** Źródło: [http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80708,4994642.html „Gazeta Wyborcza”], 6 marca 2008
 
* Chciałbym, żeby ktoś się na takie tematy, jak te przedstawione w „Pokłosiu”''Pokłosiu'', się jeszcze roześmiał. Tak jak śmialiśmy się na filmie „Życie''Życie jest piękne”piękne'' Roberto Benigniego.
** Źródło: Michał Hernes, [http://stopklatka.pl/-/35489766,jerzy-stuhr-wole-odejsc-niz-zeby-mnie-upokorzono''Jerzy Stuhr: wolę odejść niż żeby mnie upokorzono'', stopklatka.pl, 28 grudnia 2012]
 
* Co więc robić z przeszłością? Pogodnie ją przyjmować.
** Źródło: Maria Malatyńska, ''Okiem Jerzego Stuhra: Co i jak warto pamiętać'', [http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/114882.html „Polska Gazeta Krakowska”, nr 82, 8 kwietnia 2011]
 
* Dawniej mówiłem ze sceny: „Wypowiedzenie daję, jestem wolny, wolny. No i co z tego, zostaję na bruku”, i ludzie się śmiali. Dzisiaj jest przerażająca cisza, bo widocznie trzy czwarte widowni jest w szponach psychozy etatu albo jego braku, pracuje na umowach śmieciowych, nie ma zabezpieczenia.
Linia 16 ⟶ 15:
** Zobacz też: [[umowa śmieciowa]]
 
* Epoka mojego teatru odchodzi. Oglądam wiele przedstawień i nie czuję z nimi więzi, a już aktorskiej – to w ogóle. Nie mógłbym w nich grać. (...) wyzywająco plakatowa prezentacja problemów nie jest dla mnie żadnym wyzwaniem. Ekshibicjonizm też mi nie odpowiada.
** Źródło: Jacek Cieślak, [http://www.rp.pl/artykul/9131,642592-Juz-ludzie-na-mnie-psy-wieszaja.html ''Już ludzie na mnie psy wieszają'', „Rzeczpospolita” nr 87 online, 14 kwietnia 2011]
 
Linia 23 ⟶ 22:
 
* Grzechem artysty jest powtarzanie się w formie. Formę trzeba odkrywać ciągle na nowo, czyli do każdej wypowiedzi należy znaleźć nową adekwatną formułę.
** Źródło: [http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41546 Wywiadwywiad, 2007]
 
* Kiedy piszą, że najlepszą moją rolą była rola Osiołka...Osiołka… To może przybić.
** Opis: dla Radia ZETZet o pewnym artykule w polskim czasopiśmie filmowym, rzecz tyczy się dubbingu jednej z postaci kreskówki Shrek.
** Zobacz też: ''[[Shrek]]''
 
* Kiedy przeczytałem tę książeczkę było dla mnie jasne, że myślę tak samo, tylko ktoś lepiej ode mnie to napisał.
** Opis: o ''Spisie cudzołożnic'' [[Jerzy Pilch|Jerzego Pilcha]].
** Źródło: [http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41546 Wywiadwywiad, 2007]
 
* Kiedy zacząłem robić filmy, zorientowałem się, jaką wiedzą dysponuję w sensie technicznym. Chodzi tu o sam start, współpracę z aktorami, sposób wytłumaczenia tego filmu tym, którzy mają go ze mną zrobić. Poprzez wszystkie te filmy, które zrobiłem z Krzysztofem Kieślowskim, podpatrywałem jego metody pracy i okazało się, że to mi się teraz bardzo przydaje. Gdybym sam nie zaczął tego robić, nie wiedziałbym o tym.
** Źródło: [http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41546 Wywiadwywiad, 2007]
** Zobacz też: [[Krzysztof Kieślowski]]
 
* Komedia romantyczna, sama w sobie i z definicji, zakłada optymizm.
** Źródło: [http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41546 Wywiadwywiad, 2007]
 
* Miałem (...) benefis w radio, w „trójce”, Bronek Maj to prowadził i taką ładną anegdotę opowiadał, którą sprytnie dostosował do mnie. Mówił, że dotarł do starego profesora z polonistyki, który przypominał sobie z trudem: „Stuhr, Stuhr, był taki student w latach siedemdziesiątych, nawet niezły student, pilny, dyplom odebrał i słuch po nim zaginął.”
** Źródło: Maria Malatyńska, ''Okiem Jerzego Stuhra: Co i jak warto pamiętać'', [http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/114882.html „Polska Gazeta Krakowska”, nr 82, 8 kwietnia 2011]
 
* (...) może ja w ogóle nie jestem uczuciowo przywiązany do moich ról? No, może trochę do tych, które pochodzą z niektórych moich filmów. Wiem, że zawsze najszybciej „wyczyszczam się” z, ról komediowych, bo gdybym to wszystko pamiętał, to pewnie nie mógłbym dalej grać! Nie mam np. nic wspólnego z ''Seksmisją''. No to trudno, ale ja z Maksiem już bardzo dawno nie mam nic wspólnego. Wyczyszczam się z ról automatycznie.
** Źródło: Maria Malatyńska, ''Okiem Jerzego Stuhra: Co i jak warto pamiętać'', [http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/114882.html „Polska Gazeta Krakowska”, nr 82, 8 kwietnia 2011]
 
* Nie chcę i nie mogę oderwać się od ziemi. Czerpię jedynie z tego, co mogę logicznie umotywować. Interesuje mnie psychologia. A jeśli czasem złoży się z tego jakieś uogólnienie, to tylko dlatego, że staram się zebrać tyle tych drobnych faktów, które mnie otaczają i wtłoczyć je w rolę, że nagle staje się ona symbolem jakiejś sprawy.
Linia 61 ⟶ 60:
** Zobacz też: [[Łódź]]
 
* Włoska egzaltacja (...) to gra, konwencja, przecież oni mają operę! U nas histeria jest naprawdę. Gdy włoscy politycy kłócą się w telewizji, wszyscy wiedzą, że śpiewają arie. U nas widać autentyczną nienawiść. Jeden Włoch krzyczy „mamma mia!” i drze szaty, a drugi Włoch wie, że to czysta liryka.
** Źródło: rozmowa Pawła Smoleńskiego, ''Nie znoszę tej Polski w gorączce'', „Gazeta Wyborcza”, 19–20 stycznia 2013.
 
Linia 71 ⟶ 70:
{{osobne|Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce}}
 
* Ambicja to próżność pełna wyrzeczeń. Kurde, ale powiedziane. Do „Przekroju” z, tym, do myśli ludzi wielkich oraz psa Fafika.
 
* Gdyby chociaż kilku polskich krytyków było w stanie wyzwolić się z myślenia typu „co autor chciał przez to powiedzieć”, a zaczęło żyć tym, czym autor i aktor żyją, może wreszcie byłoby z kim podyskutować.
Linia 78 ⟶ 77:
 
==O Jerzym Stuhrze==
* Zwykle opowiada się dowcipy na jego temat albo anegdoty z nim związane, ale warto o nim powiedzieć parę słów poważnie. Wydaje mi się dość wyjątkowym w Polsce przypadkiem aktora, który 'sprawdza się' we wszystkich gałęziach sztuki, które uprawia, to znaczy sprawdza się Stuhr i w filmie, i w telewizji, i w teatrze. Z czego to wynika? Myślę, że decydują o tym dwa elementy, o których warto powiedzieć. Pierwszy stanowi technika, wspaniała technika, opanowana do perfekcji we wszystkich właściwie szczegółach. Druga rzecz, niemniej istotna, przydatna zwłaszcza dla kina, to jego znajomość rzeczywistości. A ponad tymi dwiema umiejętnościami góruje inteligencja. (...) On rozumie po prostu wiele z tego, co się dzieje dookoła.
** Autor: [[Krzysztof Kieślowski]]
** Źródło: program ''Twarze teatru: Jerzy Stuhr'', cyt. za: Krzysztof Miklaszewski, ''Twarze teatru. Jerzy Stuhr'', KAW 1981.