Mieczysław Rakowski: Różnice pomiędzy wersjami

* Chłopski syn, któremu PRL dała możliwość awansu. Za Gomułki: "partyjny liberał", intelektualista. Pijał whisky, władał językami, znał prezydenta Kennedy'ego i kanclerza Brandta. Wszystko dzięki "Polityce", na której czele stanął w 1958 r. i uczynił z niej pismo, jakiego w bloku komunistycznym nie było. Partyjne - ale opisujące rzeczywistość z dystansem. I przyzwoite - w Marcu '68 naczelny odmówił udziału w antysemickiej nagonce.Za Gierka: zwolennik polityki nowej ekipy. Patron skupionej wokół "Polityki" śmietanki towarzyskiej Warszawy z Toeplitzem, Passentem, Osiecką i aktorskimi gwiazdami z kabaretu Pietrzaka na pokładzie. Za Jaruzelskiego: autor tekstu "Szanować partnera", w którym apelował o dialog z "Solidarnością", a zaraz potem wicepremier, który poszedł z "S" na noże. Arogancki, nieskłonny do ustępstw. W stanie wojennym miał czelność pojechać do Stoczni Gdańskiej i oświadczyć: "Okres anarchii dobiegł końca. Nie spełniły się sny i marzenia kontrrewolucjonistów". W latach przełomu: premier, który jeszcze przed Balcerowiczem wprowadził wolną przedsiębiorczość. A w końcu - czekał na to latami! - pierwszy sekretarz KC PZPR. I zarazem ostatni, któremu dane było zarządzić: "Sztandar wyprowadzić!". Nie wiemy, jak historia oceni Mieczysława F. Rakowskiego. Pozostały po nim "Dzienniki Polityczne" - dziesięć tomów zapisków, które prowadził przez ponad 40 lat. To barwny opis życia aparatu władzy i zarazem świadectwo rozterek moralnych człowieka, który nie wierzył w sprawę, której służył, choć uważał, że służyć jej powinien do końca.