Myśli: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
nowy cytat |
m +źr |
||
Linia 1:
'''[[w:Myśli|Myśli]]''' (franc. ''Pensées'') – dzieło autorstwa [[Blaise Pascal|Blaise'a Pascala]] z 1670 roku; tłum. [[Tadeusz Boy-Żeleński|Boy-Żeleński]].
* Boga czuje serce, nie rozum. Oto, co jest wiara: Bóg dotykalny dla serca, nie dla rozumu.
* Ci, którzy nie miłują prawdy, szukają pozoru do przeczenia jej w mnogości tych którzy jej przeczą.
** Źródło: [[s:Myśli (Blaise Pascal)|''Myśli'']], wyd. Księg. św. Wojciecha, Poznań 1921, s. 97, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.
* Cóż za czcza sztuka malarstwo, która ściąga podziw przez podobieństwo do rzeczy, których oryginału nie podziwiamy!
** Źródło: ''op. cit.'', s. 47.
* Człowiek jest jak trzcina – najsłabsza rzecz w naturze, ale to trzcina myśląca.
Linia 11 ⟶ 17:
* Człowiek wyraźnie stworzony jest do myślenia, to cała jego godność; cała zaś jego zasługa: obowiązek to myśleć, jak się należy. Owóż porządek myśli jest ten, aby zacząć od siebie i od swego Stwórcy, i swego celu.
* Doprowadzać pobożność aż do zabobonu, znaczy niweczyć ją.
** Źródło: ''op. cit.'', s. 95.
* Drwić sobie z filozofii znaczy naprawdę filozofować.
Linia 45 ⟶ 54:
* Nie ma dla człowieka nic równie nieznośnego, jak zażywać pełnego spoczynku, bez namiętności, bez spraw, rozrywek, zatrudnienia. Czuje wówczas swoją nicość, opuszczenie, niewystarczalność, zależność, niemoc, próżnię. Bezzwłocznie wyłoni się z głębi jego duszy nuda, melancholia, smutek, troska, żal, rozpacz.
* Nie mogąc znaleźć sprawiedliwości, znaleziono siłę.
** Źródło: ''op. cit.'', s. 108.
* Nie pojmujemy zgoła dzieł Boga, jeśli nie przyjmiemy zasady, że chciał zaślepić jednych, a oświecić drugich.
* Nie w przestrzeni powinien szukać swej godności, ale w porządku własnej myśli. Nie będę miał więcej posiadając ziemię; przestrzenią wszechświat ogarnia mnie; pochłania jak punkt; myślą ja go ogarniam.
* Nie wiem, kto mnie wydał na świat, ani co jest świat, ani co ja sam. Żyję w straszliwej nieświadomości wszystkich rzeczy. Nie wiem, co jest moje ciało, co zmysły, co dusza, i ta część mnie, która myśli to co ja mówię, która zastanawia się nad wszystkiem i nad samą sobą i która nie zna siebie, tak samo jak reszty. Widzę te przerażające przestrzenie wszechświata które mnie otaczają, czuję się przywiązany do kącika tej rozleglej przestrzeni, nie wiedząc czemu mnie pomieszczono raczej w tem miejscu niż w innem, ani czemu tę odrobinę czasu, jaką mi dano do życia, wyznaczono w tym, a nie w jakimkolwiek innym punkcie całej wieczności która mnie poprzedziła, i tej która ma po mnie nastąpić. Widzę ze wszystkich stron jedynie nieskończoności, które zamykają mnie niby atom i niby cień trwający jeno niepowrotną chwilę. Wszystko co wiem, to jeno to iż mam niebawem umrzeć; ale co mi najbardziej jest nieznane, to sama ta śmierć której niepodobna mi uniknąć.
** Źródło: ''op. cit.'', s. 68-69.
* Niewiele ostałoby się przyjaźni, gdyby każdy wiedział, co przyjaciel mówi o nim kiedy go nie ma, mimo że mówi o nim wówczas szczerze i beznamiętnie.
** Źródło: ''op. cit.'', s. 40.
* Od piekła lub nieba odgradza nas tylko życie, rzecz najkruchsza w świecie.
* Ogół zwykłych ludzi ma zdolność niemyślenia o tym, o czym nie chce myśleć.
* Ostatni wysiłek rozumu, to uznać, że istnieje nieskończona mnogość rzeczy, które go przerastają.
** Źródło: ''op. cit.'', s. 99.
** Zobacz też: [[wysiłek]]
* Ostatnią rzeczą jaką się odkrywa układając dzieło, jest to, co należy pomieścić na początku.
| |||