Carlos Ruiz Zafón: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
m komentarz |
+1 (przeniesiony) |
||
Linia 1:
[[Plik:Carlos Ruiz Zafón - 002.jpg|mały|<center>Carlos Ruiz Zafón</center>]]
'''[[w:Carlos Ruiz Zafón|Carlos Ruiz Zafón]]''' (ur. 1964) – hiszpański pisarz, z wykształcenia dziennikarz.
* Czasami wydaje nam się, że ludzie są loteryjnymi losami: że znajdują się obok nas, by urzeczywistnić nasze absurdalne nadzieje.▼
* Ludzie, którzy nie mają własnego życia, zawsze muszą wściubiać nos w cudze.▼
* Telewizja, mój kolego, to antychryst i ośmielam się twierdzić, że wystarczą trzy lub cztery pokolenia, a ludzie nie będą wiedzieć, jak się samemu bąka puszcza, człowiek wróci do jaskiń, do średniowiecznego barbarzyństwa i do stanu zidiocenia, z którego pierwotniak pantofelek wyrósł już w okresie plejstocenu.▼
==''Cień wiatru''==
<!-- Cytaty dodawaj w osobnym haśle! -->
{{osobne|Cień wiatru}}
* Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta.
** Postać: Nuria Monfort.
Linia 23 ⟶ 16:
<!-- Cytaty dodawaj w osobnym haśle! -->
{{osobne|Gra anioła}}
* Pisarz nigdy nie zapomni dnia, w którym po raz pierwszy przyjmuje pieniądze lub pochlebstwo w zamian za powieść. Nigdy nie zapomina tego momentu, kiedy po raz pierwszy słodka trucizna próżności zaczyna krążyć mu w żyłach, wierząc, że jeśli zdoła ukryć swój brak talentu, sen o pisarstwie zapewni mu dach nad głową, ciepłą strawę pod wieczór i ziści jego największe marzenie: ujrzy swoje nazwisko wydrukowane na nędznym skrawku papieru, który zapewne go przeżyje. Pisarz skazany jest na wieczne wspomnienie tej chwili, bo właśnie wtedy został zgubiony na zawsze, a za jego duszę już wyznaczono cenę.
** Źródło: Akt pierwszy – „Miasto Przeklętych”
Linia 39 ⟶ 31:
<!-- Cytaty dodawaj w osobnym haśle! -->
{{osobne|Marina}}
* Dopóki nie zrozumiesz śmierci, nie zrozumiesz życia.
** Postać: Marina
Linia 52 ⟶ 43:
** Źródło: epilog
==Inne==
▲* Czasami wydaje nam się, że ludzie są loteryjnymi losami: że znajdują się obok nas, by urzeczywistnić nasze absurdalne nadzieje.
▲* Ludzie, którzy nie mają własnego życia, zawsze muszą wściubiać nos w cudze.
▲* Telewizja, mój kolego, to antychryst i ośmielam się twierdzić, że wystarczą trzy lub cztery pokolenia, a ludzie nie będą wiedzieć, jak się samemu bąka puszcza, człowiek wróci do jaskiń, do średniowiecznego barbarzyństwa i do stanu zidiocenia, z którego pierwotniak pantofelek wyrósł już w okresie plejstocenu.
* Zabijamy to, co najbardziej kochamy.
** Źródło: ''Pałac Północy''
{{DEFAULTSORT:Zafón, Carlos Ruiz}}
| |||