Tadeusz Kantor: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Alessia (dyskusja | edycje)
m takie źródło to żadne źródło, formatowanie automatyczne
Alessia (dyskusja | edycje)
+1, drobne merytoryczne, formatowanie automatyczne, drobne techniczne
Linia 1:
[[Plik:Popiersie Tadeusz Kantor ssj 20060914.jpg|mały|<center>Popiersie Tadeusza Kantora w Alei Sław<br />na Skwerze Harcerskim w Kielcach</center>]]
'''[[w:Tadeusz Kantor|Tadeusz Kantor]]''' (1915–1990) – polski reżyser, malarz, scenograf, grafik.
* Dotychczas usiłowałem scenę przezwyciężyć, obecnie zrezygnowałem w ogóle ze sceny, to znaczy miejsca pozostającego w pewnym stosunku do widzów, w poszukiwaniu nowego miejsca miałem do dyspozycji teoretycznie całą rzeczywistość życiową.
** Źródło: Jan Kłossowicz, ''Tadeusz Kantor'', cyt. za: [http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_kantor_tadeusz culture.pl]
 
* Jeśli średniowiecze i barok, to także romantyzm, to znaczy ci wszyscy poeci nocy, grozy, horroru itd. Właśnie romantyzm. Na wydawałoby się bezpieczną drogę, którą kroczył człowiek oświecenia i racjonalizmu, wychodzą z ciemności nagle i coraz liczniej sobowtóry, manekiny, automaty. Homonkulusy, twory sztucznie stworzone, urągające kreacji natury, niosące w sobie całe poniżenie, wszystkie najokropniejsze marzenia ludzkie, śmierć, horror i grozę.
** Źródło: [http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/90612.html WywiadKrzysztof Miklaszewski, ''Rozmowa o Umarłej Klasie z Tadeuszem Kantorem'' (1978), „Kraków” nr 2/3, 2 marca 2010]
 
* Moim domem było i jest moje dzieło.<br />Obraz, spektakl, teatr, scena.
Linia 13 ⟶ 16:
 
* Teatr w momentach swojej słabości poddawał się żywemu organizmowi człowieka, jego prawom, a więc automatycznie i konsekwentnie godził się na formę imitowania życia, przedstawiania i odtwarzania. Kiedy natomiast teatr był na tyle silny i niezależny, że mógł sobie pozwolić, ba! wyzwolić się spod nacisku życia i człowieka, wytwarzał sztuczne odpowiedniki życia, które okazywały się bardziej żywe, bo łatwo poddawały się abstrakcji, przestrzeni i czasu i zdolne były do osiągnięcia absolutnej jedności, np. balet Oskara Schlemmera.
** Źródło: [http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/90612.html WywiadKrzysztof Miklaszewski, ''Rozmowa o Umarłej Klasie z Tadeuszem Kantorem'' (1978), „Kraków” nr 2/3, 2 marca 2010]