Silmarillion

Silmarillion – zbiór opowieści autorstwa J.R.R. Tolkiena.

Ainulindalë

Na początku był Eru, Jedyny, którego na obszarze Ardy nazywają Ilúvatarem; On to powołał do życia Ainurów, Istoty Święte, zrodzone z Jego myśli. Ci byli z Nim wcześniej, niż powstało wszystko inne. Rozmawiał z nimi i poddawał im tematy muzyczne. Ainurowie zaś śpiewali dla Niego i On radował się tą muzyką.
- There was Eru, the One, who in Arda is called Ilúvatar; and he made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought, and they were with him before aught else was made. And he spoke to them, propounding to them themes of music; and they sang before him, and he was glad. (ang.)

– Wtedy Iluvatar przemówił: Wielką moc mają Ainurowie, a najmocniejszy z nich jest Melkor, lecz niech wie i on, i każdy z was, że jam jest Iluvatar.
Pokażę wam teraz wszystko, co wyśpiewaliście, abyście zobaczyli swoje dzieło. Ty zaś Melkorze, przekonasz się, że nie można wprowadzić do symfonii żadnego tematu, który by w istocie nie miał swego źródła we mnie i że nie uda ci się zmienić tej muzyki na przekór mojej woli. Kto się o to pokusi okaże się w końcu tylko narzędziem moich planów, ujrzy bowiem rzeczy wspanialsze niż wszystko, co sam zdolny jest sobie wyobrazić. Strach ogarnął Ainurów, ponieważ nie rozumieli jeszcze słów Iluvatara, a Melkor palił się ze wstydu, który przerodził się w tajemny gniew w jego sercu

– Bądź pozdrowiony Gurthangu! Nie znasz pana ani poddaństwa innego niż wobec ręki, która tobą włada. Nie wzdragasz się przed żadną krwią. Czy zgodzić się więc przelać krew Túrina Turambara? Czy zadasz mi prędką śmierć?
A klinga zadźwięczała w odpowiedzi zimnym głosem:
– Tak, wypiję twoją krew chętnie, żeby zapomnieć smaku krwi Belega, mojego panam i krwi Brandira, niesprawiedliwie zabitego. Zabiję cię szybko.
- Opis: dialog Túrina z jego mieczem, Gurthangiem

Przyjaźń polega czasem na powstrzymaniu druha w szaleństwie.
- Postać: Ölwe do Fëanora

Tak to już bywa, że kiedy człowiek ucieka przed swoim strachem, może się przekonać, że zdąża jedynie skrótem na jego spotkanie.
- Postać: Sador

Witaj, Eärendilu, najsławniejszy żeglarzu, wypatrywany, lecz przybywający niespodzianie, upragniony, lecz zjawiający się, gdy już nie mieliśmy nadziei cię ujrzeć! Witaj, Eärendilu, niosący światło wcześniejsze niż Księżyc i Słońce, chwałę Dzieci Ziemi, gwiazdę w ciemnościach, klejnot zachodzącego Słońca promieniejący o poranku!
- Postać: Eonwe, herold Manwego, wzywający Eärendila przed oblicze Valarów

Żegnaj, dwakroć ukochany! A Túrin Turambar turun abartanen! Panie losu przez los pokonany! Szczęśliwy jesteś, że umarłeś!
- Postać: Niënor Níniel do Túrina

A żeglarze zapuszczając się bardzo daleko odkrywali tylko nowe lądy, które się okazywały podobne do starych i także podległe śmierci. Ci zaś, którzy pożeglowali najdalej, przekonali się, że opłynąwszy wokół ziemię wrócili w końcu na to miejsce, z którego rozpoczęli podróż, i powiedzieli:
– Wszystkie drogi są teraz zakrzywione.
- And those that sailed far came only to the new lands, and found them like the old lands, and subject to death. And tose that sailed furthest set but a girdle about the Earth and returned weary at last to the place of their beginning; and they said: ‘All roads are now bent.’ (ang.)

Dúnedainowie bowiem sądzili, że nawet ludzie śmiertelni, jeśli im jest dana taka łaska, mogą sięgać wzrokiem w czasy inne niż ten, w którem żyją ich ciała; zawsze tęsknili, by uciec z cieni wygnania i zobaczyć jakiś przebłysk światła, które nie umiera.
- The Dúnedain held that even mortal Men, if so blessed, might look upon other times than those of their bodies’ life; and they longed ever to escape from the shadows of their exile and to see in some fashion the light that dies not. (ang.)