Siemowit III

Siemowit III Mazowiecki (1320?–1381) – od 1351 r. lennik króla Polski Kazimierza Wielkiego, od 1352 r. zastawny książę płocki, od 1355 r. w Warszawie i Sochaczewie, od 1370 r. władca suwerenny, także na Płocku, od 1370 w Zakroczymiu i Wiźnie, od 1373/4 wydzielił synom dzielnice w Warszawie i Rawie.

O Siemowicie III

• W osobie Siemowita III widzimy dziś wybitnego rzecznika samodzielności politycznej książęcego Mazowsza. Mimo że nie brak mu było szerszych ambicji, nie wykroczył poza partykularny interes swojej dzielnicy. To on jednocząc, a pod koniec życia – jak udzielny monarcha – dzieląc między synów swe księstwo, stworzył z Mazowsza jakby „polską Brandenburgię”, jednak nie tak groźną politycznie, jak jej francuski odpowiednik. Polityka jego następców będzie zmierzać do obrony samodzielności księstwa, pogłębiając secesję ziem mazowieckich, a zarazem ich regres. Duża część odpowiedzialności za późniejsze zacofanie Mazowsza spada więc i na Siemowita III, i to mimo niewątpliwych zasług, jakie w okresie panowania położył on dla swej dzielnicy.
  • Autor: Stefan Krzysztof Kuczyński, Siemowit III Mazowiecki w: Poczet królów i książąt polskich, wyd. Czytelnik, Warszawa 1991, s. 260.