Ryszard II

Ryszard II (1367–1400) – król Anglii w latach 1377–1399, ostatni z dynastii Plantagenetów.

Ten, który karał wszystkich, którzy naruszali królewskie prawa; niszczył heretyków i rozpraszał ich przyjaciół.
- Opis: ułożone przez Ryszarda II epitafium, które umieszczono na jego grobie.
- Źródło: Simon Sebag Montefiore, Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa, tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, ISBN 9788324715480, s. 96.

O Ryszardzie II

Król-dziecko, którego odwagę podziwiała szlachta i mieszczanie na placu targowym w Smithfield i za którym armia zbuntowanych chłopów szła ze czcią religijną, stał się młodzieńcem nieobliczalnym i zakończył życie w więzieniu, pogardzany przez możnych i zapomniany przez lud. Jednakowoż Ryszard II miał swe zalety: był mężny, bardzo inteligentny (…). Próbował lojalnie zawrzeć pokój z Francją. Zrozumiał niebezpieczeństwo dla monarchii ze strony książąt z wielkimi apanażami, zbyt potężnych, i usiłował być królem silnym na przyszłą modłę Tudorów, ale jego lud nie dość jeszcze wycierpiał, by go popierać przeciw wielmożom i zresztą, po stłumieniu buntu w 1381 r. chłopi nie mieli już doń zaufania. Kościół zaniepokojony herezją był gotów oddać się temu, kto by mu dostarczył środków do zniszczenia jej, ale tutaj umiarkowanie i tolerancja Ryszarda źle mu się przysługiwały. Jego dobre zamiary były przejściowe, wybuchy woli gwałtowne i krótkie, ulubieńcy źle wybrani.
- Autor: André Maurois, Dzieje Anglii, tłum. Wacław Rogowicz, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1957, s. 191.

Rządy Ryszarda II były zarówno jego osobistą, jak i polityczną tragedią. Jako władca był nieelastyczny, niekompetentny, niekonsekwentny, chorobliwie podejrzliwy, niegodny zaufania i mściwy – jednak był również wyrafinowanym znawcą sztuki i mecenasem artystów, zaś jako młodociany król wsławił się tym, że odważnie stawił czoło zbuntowanym masom chłopstwa podczas tzw. powstania Wata Tylera (…) Tragedią Ryszarda było to, że wstąpił na tron, będąc nieprzygotowanym do sprawowania władzy, niedoświadczonym i naiwnym chłopcem, pozostającym całkowicie w cieniu swego dziadka, wielkiego Edwarda III (…) oraz swego ojca, Edwarda Czarnego Księcia (…)
- Autor: Simon Sebag Montefiore, Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa, op. cit., s. 96.

W 1377 roku tron przejął od niego wnuk, występny Ryszard II. Ryszard był homoseksualistą, co nie przeszkodziło mu ożenić się i to dwukrotnie. Prostackie upodobania i ekstrawagancja Ryszarda sprawiły, że jego dwór stał się najbardziej egzotyczny w Europie. Król nie zaprzątał sobie głowy sprawami zwykłych śmiertelników, aż do czasu, gdy Jack Straw i Wat Tyler stanęli na czele chłopskiego buntu. Powstańcy, protestujący przeciwko podatkom, poczynali sobie dzielnie i omal nie zmusili rządu do ucieczki z Londynu. Ryszard wspominany jest dziś jako król, który przyjął chłopów w Smithfield w Londynie (gdzie zakończył bunt i złożył obietnice, których potem nie dotrzymał). Został obalony przez swojego kuzyna Bolingbroke'a. Umarł w wieku trzydziestu trzech lat. Jest prawie pewne, że został zamordowany.
- Autorzy: Nigel Blundell, Susan Blackhall, Upadek domu Windsorów, tłum. Grażyna Jagielska, Wydawnictwo Prolog, Warszawa 1993, ISBN 8385763058, s. 35–36.