Planowanie przestrzenne

Planowanie przestrzenne – główny instrument polityki przestrzennej.

• W Polsce (…) w planach miejscowych wyznacza się tereny, na których nie wolno budować. Natomiast w krajach, gdzie urbanistyka wygląda znacznie lepiej – w Niemczech, w Anglii (…) – wskazuje się coś całkiem przeciwnego: obszary przewidziane do zabudowy. Dzięki temu zabudowa odbywa się stopniowo, wraz ze wzrostem potrzeb, a nie chaotycznie – jak u nas: tu domek w polu tam trzy domki, a tam pas zabudowy łanowej. W Polsce nadal brakuje świadomości, że przestrzeń jest zasobem nieodnawialnym i zarazem dobrem wspólnym.
  • Źródło: Michał Maleszka, Prawo do mieszkania – rozmowa z dr inż. arch. Agatą Twardoch, „Nowy Obywatel” nr 30 (81), jesień 2019, s. 64.

• Zabudowa może powstawać właściwie na wszystkich terenach wyznaczonych pod zabudowę mieszkaniową w ramach studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Analizy (…) wskazują, że na tych terenach mogłoby zamieszkać ponad 200 milionów osób. Terenów uwolnionych pod zabudowę mamy zatem o wiele za dużo i w efekcie, zamiast pokazywać, gdzie można budować, powiedzieliśmy, że budować można prawie wszędzie.
  • Źródło: Michał Maleszka, Prawo do mieszkania – rozmowa z dr inż. arch. Agatą Twardoch, „Nowy Obywatel” nr 30 (81), jesień 2019, s. 67.