Pigułka wolności

Pigułka wolności – polska powieść Piotra Czerwińskiego z 2012 roku.

Była z siebie dumna. Wydymała resztę świata jeden do zera, a w jej świecie wydymanie kogoś na taką skalę było synonimem największego sukcesu.

– Całe życie to taka szamotanina – powiedział później, patrząc na nią z ojcowskim uwielbieniem. – Szamoczemy się z duperelami, a to, co święte, nam umyka. Nie szanujemy świętości.
– Co jest święte, tato?
– Najmniejsze rzeczy, córuś, najmniejsze, niepozorne. Zdrowie jest święte. Drugi człowiek jest święty. Miłość do człowieka.

Chodzi o to, żeby na Twitterze pisać o tym, co się robi na Facebooku, a na Facebooku pisać o tym, co się robi na blogu, a na blogu pisać o tym, co się robi na swojej stronie internetowej. Tam z kolei pisze się o tym, co się robi w realu, a o realu pisze się na Twitterze.

Ich świat nie był przesadnie ułożony. Zakręcał jak wąż, słuchający fletu zaklinacza.

Jeśli będziesz obok tego czegoś, tak perfekcyjnie obok tego, że przestanie cię dotyczyć, to wygrałeś tę walkę bez walki. Jest wiele takich rzeczy, mnóstwo takich wiatraków, z którymi walczymy, albo których pragniemy. Są takie potężne, bo mają powód do istnienia w postaci naszego gniewu albo pożądania.

Miłość nigdy nie była warta zbyt wiele. Zwłaszcza teraz, kiedy z litości ludzie dawali jej już tylko kciuka.

Oprócz miejsca zamieszkania jej profil nie wskazywał na żadne dalsze szczegóły, przez co od razu wydała mu się niegodna zaufania.

Pomiędzy nim i najbliższą cywilizacją rozpościerała się ziemia niczyja w postaci byłych ogródków działkowych, które teraz wyglądały jak pole uprawne, zaorane przez buldożery pod uprawę następnych wieżowców.

Poszła z nim do łóżka. Rzuciła się na łóżko, myśląc, że jest polem uprawnym, na którym zaraz dojdzie do zasiania jakiejś ogromnej plantacji.

Teraz siedziała przed nim na złotym tarasie Złotych Tarasów. Nie miał pojęcia, gdzie indziej można zaprosić kobietę, dla której pisze się poematy. Była to pierwsza żywa osoba od trzech tygodni, z którą rozmawiał bez użycia żadnej technologii. Widział ją na własne oczy, była na wyciągnięcie ręki. Tak blisko, że nawet samoopalone łanie, przemykające obok nich regularnie, przestały robić na nim wrażenie. W normalnych warunkach to było genialne miejsce do chick-spottingu, ale teraz Roleks widział tylko pustkę, w środku niej Ultra Marynę. Przy bliskości jej życia inne życie mimowolnie gasło. Było nieforemnymi odbiciami ludzi w fałdach szklanego sklepienia galerii. Nikt już wtedy nie używał słowa „galeria” w dosłownym znaczeniu.

– Wiesz, co mnie denerwuje na tym całym Facebooku? Że od skurwysynów też dzieli cię tylko jedno kliknięcie.

W Warszawie obowiązywała zasada, że im więcej potrafisz, tym szybciej cię zadepczą.

Żyjemy w zamkniętym obiegu, wracamy, uciekając, zaprzeczamy, zgadzając się, kochamy, nienawidząc, dajemy, biorąc. Jesteśmy walutą i towarem jednocześnie. Kupują nami nas samych po to, żeby nas sprzedać nam samym po wyższej cenie.