Patrycja Soliman
polska aktorka
Patrycja Soliman (ur. 1981) – polska aktorka.
- Jako dziecko byłam wstydliwa. Nie było takiej możliwości, żebym wystąpiła na szkolnej akademii, publicznie zaśpiewała czy wyrecytowała wiersz. Potem burzliwie przechodziłam okres dojrzewania, byłam okropna. Mama od razu pójdzie do nieba, bo czyściec miała już ze mną! Jako 14–15-latka chodziłam na wagary, paliłam papierosy i pyskowałam rodzicom. Próbowałam wszystkich zakazanych spraw. Przekraczałam granice, ile się da. Za nic w świecie nie chciałam być taka jak wszyscy! Kiedy ogoliłam głowę, znalazłam się w centrum zainteresowania. Na szczęście mama jakoś ze mną wytrzymała…
- Źródło: Anielica czy diablica?
Patrycja Soliman (2012)
- Kiedyś byłam ostatnią osobą, którą można było o dziecko podejrzewać. Nie oszczędzałam się: paliłam, piłam i imprezowałam. Dziś zaczynam dzień o piątej rano i nie mam z tym problemu. Moja córka trzyma mnie w pionie. Dzięki niej odkryłam, jak wiele mogę znieść.
- Źródło: Femme fatale… z brzuszkiem?!
- Może jest to mój błąd, że sama nie dzwonię po reżyserach i się im o sobie nie przypominam. Być może powinnam tak właśnie zrobić, jednak jest mi to całkowicie nie po drodze.
- Najważniejsze u facetów jest coś, na czym najbardziej się zawodziłam, czyli odwaga i poczucie odpowiedzialności. Mężczyzna nie może być tchórzem, musi stawiać czoło sytuacji. W dzisiejszych czasach faceci są tchórzami i egoistami, wybierają dla siebie sytuacje łatwe. Żeby im było najwygodniej. Na szczęście nie wszyscy…
- Źródło: Mężczyzna nie może być tchórzem
- Nie klasyfikowałabym tego filmu. Myślę, że jest to bliskie spojrzenie na inność. Możliwość zatrzymania się i przyjrzenia się człowiekowi. Nie tylko jego opakowaniu, ale przede wszystkim temu, co ma w środku.
- Opis: o filmie Ogród Luizy.
- Źródło: Artur Cichmiński, Zabieganie o rolę nie leży w mojej naturze. Rozmowa z Patrycją Soliman, bohaterką „Ogrodu Luizy”, stopklatka.pl, 11 kwietnia 2008
- Zawsze myślałam, że zawód ten wybierają ludzie z dużym sercem i wielką do tego pasją. I to wciąż zresztą we mnie tkwi, odwróciła się jedynie kolejność.
Zobacz też: