Pamflet na siebie

Pamflet na siebie – proza wspomnieniowa Tadeusza Konwickiego.

• A miłość? Jeszcze jeden nałóg młodości, ryzykowne gry, oszałamiające stany nieważkości.

• A może narodziny, czy raczej wybuch człowieczej świadomości, to po prostu wypadek przy pracy wszechmocnej natury?

• Dzisiaj sukces łatwo przychodzi i jeszcze łatwiej odchodzi.

• Inteligencja jest matką humoru.

• Jestem optymistą. Jeśli zabraknie nas na tej planecie, to z pewnością rozwinie się jakaś inna forma życia.

• Ludzie, którzy lubią samotność, lubią też siebie. Ja nie lubię samotności i siebie.

• Mam uczucie, przeczucie, domysł, że w innym bycie dość lekkomyślnie wykupiłem wczasy na ziemi. No i wakacje niezbyt się udały.

• Oczywiście miłość, jak każda choroba psychiczna, przebiega w różnym nasileniu, zależnie od charakteru i wydolności wewnętrznej pacjenta. Z podgorączkowego stanu zalotów i flirtu aż do ataków szału miłosnego.

• Osamotnienie: kara i nagroda. Przekleństwo i pycha. Wieczny lęk i kostium Hamleta na grzbiecie statysty.

• Przyjaźń to strach przed samotnością, a miłość to jeszcze większy strach przed osamotnieniem.

• Samotność jest jak garb – rośnie z wiekiem.

• Samotność to jest to, kiedy czas wlecze się bez końca.

• Strach jest naszym cieniem. Malejącym, kiedy słońce jest w zenicie, powiększającym się przed wieczorem. Strach, jak cień, znika na długie chwile i raptem się pojawia nie wiadomo skąd i kiedy. Strach idzie przed nami przez całe życie. Miejmy nadzieję, że nie dalej.

• W chwilach erupcji pychy ludzkiej Bóg staje się niepotrzebny. W momentach zwątpienia wszyscy żegnają się ukradkiem.

• Zwięzłość – to talent, powiada Czechow. Wypada dodać, że rozwlekłość to też talent.