Kontemplacja to najwyższy przejaw intelektualnego i duchowego życia człowieka. To właśnie owo życie, w pełni czynne, w pełni świadome tego, że żyje. To duchowy cud.
Źródło: Rozdz. 1 Czym jest kontemplacja, s. 21.
Poezja, muzyka i sztuka w jakiś sposób wiążą się z doświadczeniem kontemplacyjnym. Lecz kontemplacja wykracza poza estetyczną intuicję, poza sztukę, poza poezję, jak też poza filozofię i poza spekulatywną teologię. Streszcza, przekracza i wypełnia je wszystkie, a mimo to jednocześnie zdaje się w pewnym sensie wypierać je wszystkie i zaprzeczać im.
Źródło: Rozdział 1 Czym jest kontemplacja, s. 22.
Kontemplacja jest właśnie uświadomieniem sobie, że to „ja” to tak naprawdę „nie ja” i przebudzeniem tego nieznanego „ja” niemożliwego do zaobserwowania, zagłębienia się w jego istotę, jak i niezdolnego do określenia siebie.
Źródło: Rozdział 2 Czym kontemplacja nie jest, s. 29.
Stanę się sobą dopiero, gdy przestanę być tym, za kogo się brałem.
Źródło: Rozdział 7 Zjednoczenie i podział, s. 75.
Nigdy nie zdołam odnaleźć siebie, jeśli odizoluję się od reszty ludzkości, jakby był innym rodzajem bytu.
Źródło: Rozdział 7 Zjednoczenie i podział, s. 79.
Drzewo poznaje się po owocach. Jeżeli chcesz zrozumieć społeczne i polityczne dzieje nowoczesnego człowieka, zbadaj piekło.
Źródło: Rozdział 17 Piekło jako nienawiść, s. 161.
Wszystkie ludzkie tradycje mają skłonność do stagnacji i rozkładu.[...] Próbują podtrzymywać przypadkowy i materialny porządek rzeczy – zwyczajów, mód, stylów i postaw – które nieustannie się zmieniają i ustępują miejsca czemuś innemu.
Źródło: Rozdział 20 Tradycja i rewolucja, s. 184.
Rozpacz to absolutnie skrajny rodzaj miłości własnej.
Źródło: Rozdział 25 Pokora przeciw rozpaczy, s. 228.
