Nigdziebądź

Nigdziebądź (ang. Neverwhere) – powieść Neila Gaimana z 1996 roku. Tłumaczenie – Paulina Braiter.

• – Czemu... czemu pewni ludzie myśleli, że nie żyjesz?
  Markiz spojrzał na Richarda oczami, które widziały zbyt wiele i dotarły za daleko.
  – Bo mnie zabili – odparł.
  • Opis: Richard i markiz de Carabas.

• Dziewczyna (...) zdążyła już zjeść większość przyniesionych przez niego owoców (...)
  – Byłam głodna – wyjaśniła.
  – Ja też byłem głodny – odparł.
  Spojrzała na małe płonące w sali ogniska, potem znów na Richarda.
  – Lubisz koty? – spytała.
  – Tak – odrzekł Richard. – Dosyć lubię.
  Na twarzy Anestezji odbiła się ulga.
  – Udko? – spytała. – Czy pierś?
  • Opis: Richard Mayhew i Anestezja.

• – Nie lubię słodyczy – oznajmił pan Vandemar. – Dziwnie smakują.
  • Postać: pan Vandemar

• Nie ma niczego zabawniejszego niż absolutna ignorancja.
  • Postać: markiz de Carabas
  • Zobacz też: ignorancja

• – Ostatecznie – dodał pan Croup – wśród całego stworzenia słyniemy z naszego kunsztu w sztuce zadawania bólu.
  – Potrafimy robić ludziom krzywdę – wyjaśnił pan Vandemar.
  • Postacie: pan Croup i pan Vandemar

• Pan Croup oparł lewą dłoń o ścianę, szeroko rozczapierzając palce. Prawą ręką ujął pięć żyletek, wycelował starannie i rzucił. Każda z żyletek utkwiła w ścianie pomiędzy jego palcami.(...) Na panu Vandemarze jego występ nie zrobił najmniejszego wrażenia.
  – Co w tym takiego ciekawego? – spytał. – Nie trafiłeś w ani jeden palec.
  • Postacie: pan Croup i pan Vandemar

• Pan Vandemar obnażył zęby, demonstrując swój pogodny, uroczy nastrój. Była to niewątpliwie najstraszniejsza rzecz, jaką Richard kiedykolwiek oglądał.
  • Postacie: pan Vandemar, Richard

• – Proszę przeprosić tego pana, panie Vandemar.
  Pan Vandemar skłonił głowę i namyślał się przez moment.
  – Zdawało mi się, że muszę skorzystać z toalety – rzekł. – Nie musiałem. Przepraszam.
  • Opis: Pan Croup i pan Vandemar podczas włamania do domu Richarda

• Richard nie wierzył w anioły. Nigdy nie wierzył i niech go diabli, jeśli miał uwierzyć teraz. Mimo wszystko jednak znacznie łatwiej jest nie wierzyć w coś, kiedy to coś nie patrzy na ciebie i nie wypowiada twojego imienia.
  • Opis: Richard podczas spotkania z aniołem Islingtonem

• – Richardzie, mam dla ciebie zadanie.
  Łowczyni uniosła brew.
  – Dla niego?
  Drzwi przytaknęła.
  – Dla was obojga. Zechcecie poszukać czegoś do zjedzenia? Proszę.
  Richarda ogarnęła dziwna duma. Dowiódł swej wartości podczas tortury klucza. Był teraz Jednym z Nich. Pójdzie zatem i Przyniesie Coś Do Jedzenia. Nadął się.
  • Postacie: Drzwi, Łowczyni, Richard

• – Stać! – krzyknął [Czarny Mnich]. – Podajcie swe imiona i pozycje.
  – Jestem pani Drzwi – oznajmiła Drzwi. – Córka Portyka z rodu Łuku.
  – Łowczyni. Jestem jej strażniczką.
  – Richard Mayhew – oznajmił Richard. – Jestem mokry.
  • Postacie: brat Żałoba, Drzwi, Łowczyni, Richard
  • Opis: spotkanie strażnika podczas wyprawy do klasztoru Czarnych Mnichów

• – To chyba nie najlepsza pora na odkrycie, że cierpię na klaustrofobię?
  – Tak – odparła Drzwi.
  – Zatem nie odkryję – mruknął Richard.
  • Postacie: Richard i Drzwi

• Wiem, że to osobiste pytanie, ale czy jesteś może chory na umyśle?
  • Opis: Richard do markiza de Carabasa

• – Z miastami jest tak jak z ludźmi, panie Vandemar – zauważył pan Croup z afektacją. – Najważniejszy jest stan ich wnętrzności.
  • Postać: pan Croup