Niewidzialne potwory

Niewidzialne potwory (ang. Invisible Monsters) – powieść autorstwa Chucka Palahniuka z 1999 roku; tłumaczenie – Lech Jęczmyk.

  • Choćby nie wiadomo, jak kogoś się kochało, człowiek się cofa, kiedy kałuża krwi jest coraz bliżej.
  • Dlaczego człowiek czuje się jak głupek, kiedy śmieje się w samotności, a zwykle w końcu tak płacze?
  • Gdzieś tam w niebie żyjemy na wideo w sieci, żeby Bóg mógł sobie surfować.
  • Kiedy przyszłość przestała być obietnicą i stała się zagrożeniem?
  • Kiedy nie wiemy, kogo nienawidzić, nienawidzimy samych siebie.
  • Ktoś, kogo kochasz, i ktoś, kto kocha ciebie, nigdy, przenigdy nie są tą samą osobą.
  • Nasze przyjście na świat czyni z naszych rodziców Boga. Zawdzięczamy im życie, a oni mają nad nami władzę. A potem dojrzewanie robi z nas Szatana, bo chcemy czegoś więcej.
  • Nie ma we mnie nic oryginalnego. Jestem zbiorowym dziełem wszystkich, których w życiu poznałam.
  • Nikt nie jest jeszcze do końca nieżywy, ale powiedzmy sobie, że zegar tyka.
  • Prawdziwy uśmiech można utrzymać jedynie przez pewien czas, potem są to już tylko zęby.
  • Rodzice są jak Bóg, bo chcesz wiedzieć, że oni istnieją, i chcesz, żeby aprobowali twoje życie, ale odwiedzasz ich tylko, kiedy masz kłopoty i czegoś potrzebujesz.
  • Teleturnieje są tak pomyślane, żebyśmy poczuli się lepiej z tymi przypadkowymi, bezużytecznymi wiadomościami, które nam pozostały z całego naszego wykształcenia.
  • Twoje serce to moja piñata.
  • Uroda daje władzę, tak samo jak pieniądze i strzelba.