Niewidzialne potwory

Niewidzialne potwory (ang. Invisible Monsters) – powieść autorstwa Chucka Palahniuka z 1999 roku; tłumaczenie – Lech Jęczmyk.

• Choćby nie wiadomo, jak kogoś się kochało, człowiek się cofa, kiedy kałuża krwi jest coraz bliżej.

• Dlaczego człowiek czuje się jak głupek, kiedy śmieje się w samotności, a zwykle w końcu tak płacze?

• Gdzieś tam w niebie żyjemy na wideo w sieci, żeby Bóg mógł sobie surfować.

• Kiedy przyszłość przestała być obietnicą i stała się zagrożeniem?

• Kiedy nie wiemy, kogo nienawidzić, nienawidzimy samych siebie.

• Ktoś, kogo kochasz, i ktoś, kto kocha ciebie, nigdy, przenigdy nie są tą samą osobą.

• Nasze przyjście na świat czyni z naszych rodziców Boga. Zawdzięczamy im życie, a oni mają nad nami władzę. A potem dojrzewanie robi z nas Szatana, bo chcemy czegoś więcej.

• Nie ma we mnie nic oryginalnego. Jestem zbiorowym dziełem wszystkich, których w życiu poznałam.

• Nikt nie jest jeszcze do końca nieżywy, ale powiedzmy sobie, że zegar tyka.

• Prawdziwy uśmiech można utrzymać jedynie przez pewien czas, potem są to już tylko zęby.

• Rodzice są jak Bóg, bo chcesz wiedzieć, że oni istnieją, i chcesz, żeby aprobowali twoje życie, ale odwiedzasz ich tylko, kiedy masz kłopoty i czegoś potrzebujesz.

• Teleturnieje są tak pomyślane, żebyśmy poczuli się lepiej z tymi przypadkowymi, bezużytecznymi wiadomościami, które nam pozostały z całego naszego wykształcenia.

• Twoje serce to moja piñata.

• Uroda daje władzę, tak samo jak pieniądze i strzelba.