Marcin Zegadło

Marcin Zegadło (ur. 1977) – polski poeta.

• Miasto jako pojęcie nie ma wpływu na stan emocjonalny bohatera. Miasto jako miejsce na mapie, miasto jako konkret – może odrobinę. Tak naprawdę służy ono za tło. Jest zmienne i niestałe. Mimo tego że trwa, nigdy nie znajdujesz w nim dokładnie tego, czego szukałeś w pamięci.
  • Źródło: Paweł Lekszycki, Nie lubię optymistów, artPapier nr 23 (95), 1 grudnia 2007.

• Na pierwszym piętrze radio modli się za sąsiadkę.
  Szum owadów w ogródkach działkowych, szum w koronach
  jak próba koncertu. Ruch, a po chwili wszystko urywa się,
  zatrzymuje. Nikt nie zbiega po schodach z krzykiem lub
  ze śmiechem. Nikt nie tłucze po nocach próbując udowodnić,
  że nigdy nie umrze.
  • Źródło: Ktokolwiek czyni w ten sposób nie zaprze się siebie po trzykroć, Dwutygodnik.com nr 94/2012.

• Nie lubię optymistów. Irytują mnie. Wieczne powtarzanie, że wszystko będzie dobrze jest albo wyrazem porażającego braku doświadczenia, albo braku inteligencji. W najgorszym wypadku – pierwszego i drugiego. Ostatecznie są tacy, którym się układa i żywią głębokie przekonanie, że to „pozytywne myślenie” i – jak mawiają – „wrodzony optymizm” mają w tym swój udział. Pozostaje mi życzyć im powodzenia i rozbudzać w sobie szlachetne odruchy współczucia. Ja tymczasem będę krakał dalej.
  • Źródło: Paweł Lekszycki, Nie lubię optymistów, artPapier nr 23 (95), 1 grudnia 2007.

• To „brak” motywuje do działania, każe i pozwala szukać. Napędza, ale jednocześnie nie daje spokoju, nie pozwala zapomnieć. I tak powinno być.
  • Źródło: Paweł Lekszycki, Nie lubię optymistów, artPapier nr 23 (95), 1 grudnia 2007.

• Żadnych iluminacji, jedynie mętny
  opis i lęk na każdej ze stron (nie bójmy się tego słowa
  i tak mówimy o nim za jego plecami). Na przednówku lata,
  kiedy okoliczne glinianki znów stają się wilgotnym grobem
  dla stosunkowo niewielu jeszcze chłopców, stosunkowo niewielu
  dziewcząt, kiedy nikt się nie pali do zmian, nikt nie rozlicza
  z pogubionych aureoli, a przecież coraz częściej łamie w krzyżu
  i piecze. U progu kolejnej fali upałów śmiertelność ciała domaga się
  odrobiny uwagi, na przykład: jego dłonie, niemal identyczne
  jak dłonie jego ojca, złośliwe znamię na sutki prawej piersi
  zostawia czerwoną plamkę na t-shirt’cie, płuca jak różowe urny
  i blizny, blizny, blizny, których nie chce przybywać, które bledną.
  Ważne żeby materia lgnęła do materii, ponieważ dni są policzone,
  a on nie jest święty (w końcu mówimy o nim za jego plecami).
  • Źródło: Drugi wiersz drogi, Dwutygodnik.com nr 94/2012.