Maksymilian Tchoń

Maksymilian Tchoń (ur. 1987) – polski poeta.

• jezioro w błękicie
  konwalia tuli się do księżyca
  ach ta poślubna noc!
  • Źródło: IX, cyt. z Walkirie. Noc ciszy, Wydawnictwo Mamiko, Nowa Ruda 2016, ISBN 9788363906719, s. 11.

Maksymilian Tchoń (2012)

• kochaj mnie:
  błyskiem grzmotem
  światłem cieniem
  prawdą ostateczną i dostojnym kłamstwem
  
  pośród ogrodu
  z ruin gwiazd
  są sceny puste
  
  i sceny bujne
  kochałem swoje księgi
  choć mądrość
  została zapisana
  
  w gwiazdach
  – mam jedną z nich:
  
  mam jedną z nich
  ty nią jesteś
  więc świeć dopóki
  dopóty
  
  zobaczę wiekuistość
  w świetle cieniu
  prawdzie kłamstwie
  oddechu zatorze
  
  codzienność każda chwila
  zwykłe dni są
  sprawdzianem miłości
  
  moja wielkość zależy
  od ciebie.
  • Źródło: Pet na niebie, cyt. z Zakazana miłość, Wydawnictwo Episteme, Lublin 2020, ISBN 9788365172631, s. 50.

• Konstruktorze Wszechrzeczy
  dałeś moc
  
  Architektom świata.
  • Źródło: (***) Wyrzuceni, cyt. z Ziemia złych wyroków, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2019, ISBN 9788381800761, s. 18–19.

• Otynkuje ściany mego serca
  Prawdą i Miłością
  Odleję fundament z szacunku
  Żyrandol wiecznego światła
  W moim domu z Rajskim Ogrodem.
  • Źródło: Otynkuje, cyt. z Kto zatrzyma perseidy, Wydawnictwo Astrum, Wrocław 2023, ISBN 9788382980516, s. 66.

• Parę miesięcy temu spotkałem Księgę Koheleta,
  a nie byłoby w tym nic dziwnego, gdybym
  
  kilka dni później nie musiał tłumaczyć
  starszej kobiecie motywu Vanitas
  i wyższości Ojca nad Barankiem
  
  oraz jak piękne są jej stopy w sandałach,
  gdy zamyślona przymruża oczy.
  • Źródło: Kobiecość, cyt. z Niecierpliwy, Wydawnictwo Miniatura, Kraków 2013, ISBN 9788376064697, s. 9.

• Podążam po wzgórkach twego ciała
  pradolina i szczyt
  ubiegam się o azyl, gdzie usta kanałem
  ramiona mostem zwodzonym,
  a uda portem
  • Źródło: ***, cyt. z Je suis content, Wydawnictwo Narracje, Lublin 2024, ISBN 9788367843225, s. 75.

• stojąc w przeciwwadze do prawd
  wiary moja matka mówiła: synu –
  
  żyj po bożemu, ty mówisz: ojcze
  teraz ty mówisz: teraz ja mówię
  obustronnie się zagłuszamy z jednej
  strony język doświadczenia
  z drugiej język niewinności (…).
  • Źródło: ***(Słuchałem dźwięków lasu), cyt. z Potępiony, Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2016, ISBN 9788373866300, s. 42–43.

• wędrowne ptaki zgubiły klucz
  – ich dom zdewastowany
  – ich niebo dokumentuje straty
  – ich ziemia wypalona
  
  ich pustelnia – ich rozgwarem, burkiem
  w ich ciałach tli się leczo
  – ich szron:
  
  kamień dywidendą dla wszystkich
  
  to jaskółki nad lustrem jeziora
  kołysane nową falą:
  zataczają kręgi
  kiedyś ulepią gniazda
  • Źródło: Purgatorium, cyt. z Pustelnia bogów, Wydawnictwo Narracje, Lublin 2022, ISBN 9788367049405, s. 75. Wiersz napisany ku czci Ofiar wojny na Ukrainie.

• W dowodzie tożsamości
  Moja tożsamość:
  Światowa
  Przynależność:
  Do idei
  Dobór słów:
  Omylny
  Język: miłości i nadziei
  (…)
  Czystość: sumienia
  Na wadze
  Słowa
  Na wokandzie
  Jakiegoś okręgu
  Bez wyjścia
  
  Sprawiedliwość
  I prawo
  Teza uczciwości
  Od kołyski
  Od tysiąclecia
  Po ostatni dzień
  
  Wolność:
  Słowa a niewola
  Pokusy
  • Źródło: Wolno mi, cyt. z Wiedziałem, Wydawnictwo Episteme, Lublin 2020, ISBN 9788365172679, s. 31–32.

• wybrałem się do twego snu,
  mimo woli innych kobiet, bogiń i teo-
  rety-ków, jestem oddany tobie! wyrzuć
  przezorna podróży, na drugim planie
  talent i miłość w niepokornej drzemią głowie
  • Źródło: Niebezpieczne związki, cyt. z Człowiek z końca frazy, Wydawnictwo Bel-Druk, Tarnów 2016, ISBN 9788364998171, s. 14–15.

• Żyj, a ja cię w ostatniej chwili uratuję
  Żyj prawdy sytością i dostojnością kłamstwa
  Żyj, bo innego obowiązku nie masz,
  a prawem śmierć
  Milcząca lub z prawem do dyskusji
  Jeszcze nie dziś ale jutro, po jutrze
  Posłyszę żyj, a – zrozumiesz wszystko.
  • Źródło: Ż, cyt. z Poezje. Koncert zimowy, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2021, ISBN 9788381803908, s. 31.

O Maksymilianie Tchoniu

• Poezja Maksymiliana Tchonia jest wyrazem odwiecznego pragnienia twórcy, a poety w szczególności, aby odpowiednie dać rzeczy słowo i w świecie, który stracił miary etyczne przywrócić słowom sens pierwszy. Własny głos buduje odwołując się do tradycji, od Ewangelii przez Bogurodzicę, Norwida, Mickiewicza do popkultury, jest, jak się nazywa drwalem poetyki, zmierzając i pragnąc osadzić swoją poezję na skale tak, by błędem etosu wytworu pracy nie był jednostkowy czy stricte prometejski bunt, ale społeczna pokora i aby nadać mu przymioty filozoficzne, a sens odwiecznych prawideł wypaczonych przez świat, a zarazem nieustannie pojawiających się na jego ustach przetransformować na język uniwersalny, taki jakim posługiwał się wspomniany Staff, a którego obronną tezą nie może, lecz musi być natura, drugi człowiek czy miłość.
  • Autor: dr hab. Józef Wróbel, Wydział Polonistyki UJ, prezes Oddziału Krakowskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, blurb do książki tragarz nadziei