Louis-Sébastien Mercier

Louis-Sébastien Mercier (1740–1814) – francuski pisarz.

Co miesiąc, według rozkazu policyjnego komisarza, łapią w Paryżu od trzystu do czterystu publicznych dziewek i sortują: jedne do szpitala na leczenie, bowiem są chore na choroby weneryczne, inne są odwożone do domów pracy. Jeśli prostytutka ma pieniądze, zawsze może się wykupić. Wraca ponownie do swego rzemiosła już na drugi dzień po zatrzymaniu.
- Źródło: Obraz Paryża

Londyńczykom wydaje się, że my w Paryżu obnosimy się z galonami, albo umieramy z głodu, albo jemy wyłącznie żaby.
- Źródło: Stephen Clarke, 1000 lat wkurzania Francuzów, tłum. Stanisław Kroszczyński, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2012, s. 446.

Po pobraniu sztućców jest się skazanym na jedzenie w towarzystwie dwunastu nieznajomych. Osobnikowi o nieśmiałym usposobieniu ciężko przychodzi dokończenie opłaconego posiłku. Środek stołu jest zajęty przez stałych gości, którzy zagarniają sobie najlepsze miejsca, nie tracąc czasu na opowiadanie anegdot. Uzbrojeni w niestrudzone szczęki, zabierają się do pożerania pokarmów, jak tylko zabrzmi pierwszy gong. Biada człowiekowi spożywającemu powoli. Usadzony pomiędzy żarłocznymi i zwinnymi sępami pozostanie głodny.
- Opis: o tables d’hôtes we współczesnych sobie hotelach.
- Źródło: Philippe Meyzie, Żywienie w Europie nowożytnej, tłum. Ewa Kucińska, Oficyna Wydawnicza „Mówią wieki”.