Las Vegas Parano

Las Vegas Parano (ang. Fear and Loathing in Las Vegas) – komediodramat z 1998 roku, w reżyserii Terry’ego Gilliama. Autorami scenariusza są Terry Gilliam, Tony Grisoni, Alex Cox i Tod Davies.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Raoul Duke edytuj

Ach, szatański eter. Robi z ciebie wiejskiego pijaka z jakiejś starej irlandzkiej powieści. Całkowita utrata podstawowych zdolności ruchowych. Zaburzenia wzroku, utrata równowagi, odrętwiały język. Mózg miota się przerażony, nie mogąc nawiązać połączenia z rdzeniem kręgowym. Ciekawa rzecz, bo możesz zobaczyć, jak zachowujesz się w ten koszmarny sposób, a nie możesz nad tym zapanować. Zbliżasz się do wejścia i wiesz, że gdy się tam znajdziesz, będziesz musiał dać facetowi dwa dolary, albo cię nie wpuści. Ale gdy się tam znajdujesz, wszystko szlag trafia. Jakiś wściekły służbista popycha cię, a ty myślisz „Co tu się dzieje? O co chodzi?” I słyszysz siebie, jak mamrocesz „Pies jebał papieża, nie moja wina.” Eter doskonale pasuje do Las Vegas. W tym mieście kochają pijanych. Świeże mięso. Więc przepuszczają nas w wejściu i dają nam iść dalej.

Bez obaw. Facet choruje na serce. Dusznica bolesna. Ale mamy na to lekarstwo. Proszę bardzo, jest dobrze. Inhaluj, inhaluj, inhaluj, synku. No już, od razu lepiej. A teraz dla pana doktora…

Czułem, że towar zaczyna działać. Pierwsza fala przypomina mieszankę meskaliny z metedryną. Zachciało mi się popływać.

Ćpun radzi sobie ze zmarłą babką wspinającą się po nodze z nożem w zębach, ale ta jazda była wyjątkowo ostra.

Gdy doszedłem do siebie, zwyczajna przykra atmosfera pokoju stała się odrażająca, niesamowicie ohydna. Jak długo tu leżałem? Te wszystkie oznaki przemocy. Co się stało? W tym pokoju znajdowały się dowody nadmiernego spożycia wszystkich rodzajów narkotyków znanych cywilizacji od roku pańskiego 1544. Co za narkoman mógłby potrzebować tych wszystkich skorup kokosa i zgniecionych łupin melona? Czy te wszystkie niezjedzone frytki spowodowane byłe obecnością ćpunów? A te kałuże zasychającego keczupu na komodzie? Być może. Lecz w takim razie skąd ta cała wóda? I te wulgarne zdjęcia porno uwalone musztardą, która zaschła tworząc twardą, żółtą skorupę? To nie były ślady działalności przeciętnego, bogobojnego ćpuna. To było zbyt dzikie. Zbyt agresywne.

Ile nocy i dziwnych poranków trwa ten obłęd?

Jak długo jeszcze wytrzymamy? Zastanawiało mnie to. Ile czasu minie, zanim jeden z nas zacznie wyć i bełkotać na tego chłopca? Co on sobie wtedy pomyśli? Właśnie ta samotna pustynia była ostatnim znanym domem rodziny Mansona; czy chłopak będzie miał z tym faktem jakieś makabryczne skojarzenia, gdy mój adwokat zacznie wrzeszczeć o nietoperzach i ogromnych płaszczkach pikujących na samochód? Jeśli tak, cóż, będziemy musieli obciąć mu łeb i pochować go gdzieś, bo nie trzeba mówić, że nie możemy go puścić wolno. Doniesie na nas jakiemuś zdziczałemu, nazistowskiemu wymiarowi sprawiedliwości, a oni wytropią nas jak psy. Jezu, czy ja to powiedziałem? Czy tylko pomyślałem? Mówiłem? Słyszeli mnie?

Jaki ćpun potrzebowałby łupin kokosowych i skórek melona? Czy narkomanie odpowiadają za te niezjedzone frytki? I kałuże ketchupu na komodzie? Możliwe. Ale skąd tu tyle wódy? I te pornosy wymazane musztardą zastygłe w żółte skorupy… To nie są ślady po bogobojnym ćpunie.

Mieliśmy dwie torby trawy, 75 tabletek meskaliny, 5 arkuszy przesyconych kwasem znaczków, pół solniczki kokainy i całą galaktykę wielokolorowych przymulaczy i rozśmieszaczy. A także litr tequili, litr rumu, skrzynkę piwa, pół litra czystego eteru i dwa tuziny pastylek amylu.

Patrz, dwie babki pierdolą się z misiem polarnym!

Po latach obcowania z ćpunami człowiek uczy się jednego: możesz stanąć plecami do faceta, ale nigdy do przyćpanego, szczególnie gdy macha ci przed oczami myśliwskim nożem.

Upierz sobie wreszcie gacie. Dorośnij, do cholery.
- Opis: do dr. Gonzo.

Załóż buty do golfa, bo nie wyjdziemy stąd żywi.

Przy odrobinie szczęścia, jego życie legnie w gruzach. Będzie myślał, że za drzwiami w jego ulubionych barach faceci w czerwonych koszulach mają potężnego kopa od czegoś, czego nigdy nie pozna.

Znalazłem się w samym centrum pierdolonego zoo pełnego gadów i ktoś lał wódę tym pieprzonym stworom! Niebawem rozszarpią nas na kawałki…

Znalazłem ślady przemysłowej konsumpcji prawie każdego draga znanego cywilizowanemu człowiekowi od anno domini 1544.

Zrób to dla mnie Panie – daj mi jeszcze pięć godzin haju nim zgniecie mnie młot.

Dr Gonzo edytuj

Będziesz wzywał pomocy głosem szopa pracza.

Cholera, ale kanał..

Cholerna meskalina. Mogliby ją trochę zanieczyścić.

Chryste, wiedziałem, że jesteś świr, ale czegoś takiego się nie spodziewałem. Ty sukinsynu…

Jeden strzał tego towaru zamieniłby cię w coś z encyklopedii medycznej.

Ty draniu, zostawiam cię na 3 minuty, a ty zaraz wrzeszczysz o gadach!
- Opis: do Raoula.

Wyrwiemy mu łeb z płucami!

Dialogi edytuj

Raoul Duke: Bałbym się zasnąć, gdy łazisz nagrzany z zamiarem poćwiartowania mnie tym cholernym nożem.

Dr Gonzo: Kto mówił o ćwiartowaniu, stary? Chciałem ci tylko wyciąć na czole małe Z.

Raoul Duke: Wracaj do wanny. Łyknij parę czerwonych i spróbuj się opanować. Zapal trochę trawy, wciągnij trochę jebanej hery.

Dr Gonzo: Bańka spuchnie ci jak arbuz, w dwie godziny przytyjesz 50 kilo, na plecach wymacasz 6 wielkich owłosionych cycków.

Raoul Duke: Fantastycznie!

Dr Gonzo: Oślepniesz, ciało zamieni się w wosk, wpakują cię na taczki, będziesz wzywał pomocy głosem szopa pracza. (…)

Raoul Duke: Dokończ swoją opowieść! Co z tymi gruczołami?

Raoul Duke: Cóż… pewnie już, ee, sprowadzili samochód, więc może… y-go i ja-go dziemy-go i źmiemy-go… owar-ej z gażnik-ej…

Dr Gonzo: Jasne. Chodźmy po towar.

Dr Gonzo: Jeden mach poza kolejką.

Raoul Duke: Jeden mach ty durniu. Czekaj, aż zobaczysz te zasrane nietoperze.

Dr Gonzo: Muszę tego posłuchać jeszcze raz!

Raoul Duke: Czego?

Dr Gonzo: Kiedy nadchodzi ta fantastyczna nuta, gdy królik sam odgryza sobie głowę, masz wrzucić ten jebany magnetofon do wanny.

Raoul Duke: Kurwa! Zupełnie odjechałeś, stary. To cię wywali przez ścianę. Będziesz sztywny jak szpadel w dziesięć sekund. Kurwa, będą chcieli, żebym to wyjaśnił. Kurde.

Dr Gonzo: Gówno prawda.

Raoul Duke: Nie rób mnie w chuja, stary! Jestem Ahab! Jezu Chryste. Dobra, ty pogięty chuju! Siadaj! Wracaj do wanny! Wepchnę ci to do jebanego gardła!

L. Ron Burmquist: Na przykład narkoman określa niedopałek skręta jako kokon, ponieważ kojarzy mu się on z gąsienicą.

Dr Gonzo: Co oni pierdolą?! Trzeba być na kwasie, żeby porównać jointa do pieprzonej gąsienicy…

Portier: Nie ma już miejsc.

Dr Gonzo: Pierdolić miejsca. Jesteśmy kumplami Debbie. Rwałem ją.

Kelnerka: Ognia?

Dr Gonzo: Płacą ci za bzy… bzykanie się z misiem?

Kelnerka: Co?! Co?! Co on powiedział?

Raoul Duke: Jest pijany.

Policjant: Spójrz mi w oczy. Dałbyś mi buziaka przed odjazdem? Jestem tu bardzo samotny.

Raoul Duke: (narracja) O, mamo. Czy to naprawdę koniec? Czułem się zgwałcony. Knur załatwił mnie na całego.

Dr Gonzo: To obrzydliwe, stary.

Raoul Duke: Prawda jest bolesna.