Krystyna Siesicka (1928–2015) – polska pisarka, autorka utworów dla młodzieży.

Cytaty z utworów

– ?... – Zapytał czas

Czas nie daje odpowiedzi, on tylko stawia kolejne pytania.

Rośliny są jak ludzie, potrzebują miłości, ale i ludzie są jak rośliny, pozbawieni miłości więdną.

Chwileczkę, Walerio

Bardziej przebojowymi, ekstrawaganckimi, a mniej wyciszonymi dziewczynami można się bawić. Kocha się inne.

– Ludzie chcą żyć, a nie przemijać! – zwątpiła Waleria.
– Ale żeby żyć, muszą przemijać!

Czas Abrahama

Była zmęczona tak bardzo, że łzy płynące teraz nie przynosiły ulgi, jak to się zdarza czasami, a były jedynie wyrazem ostatecznego znużenia, prawie rezygnacją. Jak długo można odgadywać, co kryje za sobą uśmiech na czyjejś twarzy? Jak długo można wsłuchiwać się w rozmowę, dialog dwóch głosów i w ciągłym napięciu doszukiwać się w ich intonacji prawdy, której człowiek lęka się dla siebie? Obserwować czyjeś gesty, odruchy i własną zazdrość?

Jonatan nie chodził, Jonatan kroczył. Nie patrzył, tylko spoglądał.

(...) wszystko wydawało się teraz sfałszowane, nierzeczywiste.

Fotoplastykon

(…) nawet źródłom doskwiera pragnienie…

Nie ma solidarności w stosunku do jednej osoby, okazuje się, że jest tylko solidarność w stosunku do tłumu.

Nie ma szczęścia na dwie osoby, każdy ma swoje własne, inne, prywatne.

Paskudne, że dla jednych robi się porządek, a dla drugich nie.

Jezioro osobliwości

„Czego on wiecznie chce od mojej szyi?” – pomyślałam w ostatecznym zniecierpliwieniu.
– Więc jednak mnie kochasz! – powiedział Patryk i dopiero wtedy zrozumiałam, że moje przyjście tutaj ma dla niego zupełnie jednoznaczny sens.
Wyrwałam mu się energicznie.
– Nie wygłupiaj się! Patryk, ty myślisz, że po co ja tu przyszłam?
– Jak to po co przyszłaś? Tylko jednego, uwierz, możesz szukać u mnie po nocy...
– Och Patryk, za kogo ty mnie masz! Szukam u ciebie byle jakiego kąta, żeby się przespać do rana, szklanki herbaty i dobrej rady! Jestem potwornie zdenerwowana i daj mi spokój z miłością!
Patrzył na mnie kompletnie osłupiały.
– Herbaty? – wyjąkał. – Czyś ty oszalała? Nie mogłaś napić się w domu?

Kiedy człowiek na kogoś czeka, czas wlecze się w nieskończoność.

– Kocham cię... – zakomunikował nagle.
– Dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałeś? – spytałam i sama słyszałam żal w swoim głosie.
Zdawało mi się, że wiesz, bo to chyba było oczywiste! A u mnie słowa się nie liczą. Ja nie kocham słowami. Nie lubię słów, niektóre są chyba tylko po to stworzone, żeby je cofać! Między innymi po to stworzone jest kocham.

Miałam cały dzień na myślenie. To nie jest dużo, ale czasami wystarcza (...).

Nie miałam dobrego dnia. Czasami człowiek od razu wygląda dobrze, bez żadnych starań. Ale czasami, żebyś na głowie stanęła, coś jest nie tak.

Na oberwane ucho każdy miś musi sobie zasłużyć.

Nie szukam człowieka, szukam uczucia. To jest chyba najprawdziwsza rzecz, którą o sobie wiem.

Okazuje się jednak, że nie ma dnia, który można ofiarować tylko jednemu człowiekowi.

Pani Alicja oddała dziś wypracowania z polskiego.
– O ciebie, Marta, nie muszę się martwić! – powiedziała.
Właściwie – żałuję. Bardzo bym chciała, żeby ktoś wreszcie zaczął się o mnie martwić.

Są meble, które przeszkadzają i są meble niezbędne! To tylko od ciebie zależy, jakim meblem się staniesz. Wymazałam ci ten minus, Marto, ale pamiętaj, że każdy człowiek ma swój własny rejestr uczynków, z których nie daje się nic wymazać! Musisz pilnować swojego rejestru.
- Zobacz też: meble

Tak właśnie wyglądają scysje rodzinne w domach, które legitymują się pewnym poziomem kulturalnym. Najobrzydliwsze rzeczy mówi się bez podnoszenia głosu. Bo po co podnosić głos? Cicho czy głośno wypowiedziane słowa – sens mają jeden i ten sam.

To może paradoksalnie brzmi, ale są dramaty, które kończą się happy endem.

Wspólne życie to wspólny dom, wspólne zakupy, wspólne marzenia, ale przecież także i to... mój domowy pantofel pod jego tapczanem. Niby prozaiczna rzecz, a przecież zamyka się tu cała poezja.

Z nikim nie jest mi tak zwyczajnie jak z Michałem, i to właśnie jest wyjątkowe. Przeczytałam to zdanie jeszcze raz, bo wydawało mi się, że nie ma sensu i że muszę je skreślić. Nie skreśliłam. Ma sens.

Ludzie jak wiatr

I wtedy Tomek zrobił najgłupszą rzecz, jaką mógł zrobić: tak, jak przed chwilą obejmował Monikę, objął teraz Babetkę. Ciągle niezdecydowany, ciągle niepewny, ciągle rozdarty między tymi dwoma dziewczętami. Babetka odepchnęła Tomka łokciem i wysunęła się zręcznie z jego objęcia.
– Daj spokój. Gorąco.

Ludzie są jak wiatr. Jedni lekko przelecą przez życie i nic po nich nie zostaje, drudzy dmą jak wichry, więc zostają po nich serca złamane, jak jakieś drzewa po huraganie. A inni wieją jak trzeba. Tyle, żeby wszystko na czas mogło kwitnąć i owocować. I po tych zostaje piękno naszego świata…

Wszystko od ludzi zależy. To, co człowiek jednego dnia odczuwa, następny dzień może zmienić. Wszystko w życiu jest jak garnek z mlekiem. Nie dopilnujesz, wykipi. A jeśli na dokładkę kochanie w grę wchodzi, dwoje musi płomyka pilnować.

Z cierpienia człowiek też może wyjść o coś bogatszy.

Między pierwszą a kwietniem

Kobiety malują się tylko przy mężczyznach, którym są bliskie.

Nie zawsze ludzie od siebie odchodzą. Czasami trwają obok siebie i to jest najgorsze.

Obok mnie

Czasami z ludźmi nie warto dyskutować, nie warto im tłumaczyć, jedyne co warto, to zostawić ich i odejść. Osamotnienie jest jedną z najcięższych kar, na które człowiek może skazać człowieka.

Przy tobie jest nie tylko ten, kto obok ciebie staje, ale i ten, do którego ty podchodzisz.

Opowieści rodzinne

Łatwo jest kochać i odchodzi się łatwo. Najtrudniej jest wybaczyć.

Należy żyć tak, aby nie wstydzić się swojego miejsca w kogoś pamiętniku.
- Postać: Adrianna (mama Meli)
- Źródło: Falbanki

Zapach rumianku

Żeby nie wiem jak człowiek był twardy, to z każdego uczucia coś w nim zostaje.

Kasia

Każde mieszkanie powinno mieć swój zapach, wtedy dopiero jest naprawdę mieszkaniem.

To nie sztuka patrzeć na siebie, kiedy coś już się stanie. Sztuka, to patrzeć na siebie w trakcie.
- Opis: cytując ciocię.

Wszystkiego można się nauczyć, tylko kochania nie. To musi być spontaniczne, inaczej – wysiadka.

Zapałka na zakręcie

(...) chyba nigdy nie jest za późno i na nic nie jest za późno, kiedy w grę wchodzi człowiek. Nawet tego, który odszedł, można dogonić, nie dopędza się tylko pociągów!

Chyba w żadnym innym uczuciu ludzie nie mijają się tak często, jak w tym. W gęstwinie słów, gestów, spojrzeń najtrudniej odnaleźć te, które są potrzebne...

Cóż warta jest miłość, jeżeli ktoś może odrzucić ją od siebie jak niepotrzebny śmieć?

Czasami zmarnowane przedpołudnia dłużej zostają w pamięci niż inne... Wszystkie przedpołudnia tych wakacji zleją ci się w jedno miłe wspomnienie, tylko to przedpołudnie zachowa swoją indywidualność.

Człowiek to rzeczownik, a rzeczownikiem rządzą przypadki.

Do tej pory drażniły mnie dziewczęta, które (...) rysowały ten nieszczęsny narząd na marginesach wszystkich książek i zeszytów (...). Ogarnęło mnie przerażenie, kiedy dostrzegłam ten objaw u siebie.

Dziękuję, monsieur Martin, dojechaliśmy już do ostatniego przystanku, teraz ja wysiadam, a pan? Obojętne! W końcu to obojętne, co pan ze sobą zrobi! Są jeszcze na świecie dziewczęta, które staną jak wryte przed nie istniejącą zapałką, trzeba tylko znaleźć zakręt i zawołać magiczne zdanko! A ja? Ja poczekam jeszcze na swoją miłość. Może przyjedzie następnym pociągiem? Albo jeszcze późniejszym? A może nie przyjedzie wcale? Nie szkodzi, mam już wprawę w oczekiwaniu na pociągi, które nie przywożą nikogo.

Ile wielkich spraw w życiu człowieka zależy od maleńkich, niedostrzegalnych nieomal decyzji.

(...) jak to dobrze, kiedy ma się koło siebie kawałek marynarki (...).

Miłość nie miłość, musisz zachować swoją twarz. Nie wolno ci jej odwracać tylko do jednego człowieka.

Można tęsknić za kimś, będąc o dwa kroki.

Nie miałam w sobie nigdy cech zdobywcy, przeciwnie – zawsze sama chciałam być twierdzą.

Przymknęłam oczy, żeby chociaż nie patrzeć na Marcina i zebrać w jednoznaczną całość rozkojarzone uczucia. Ale i to się nie powiodło. Marcin był przy mnie, powieki nie stały się barierą, którą mogłabym odgrodzić się od niego.

Tymczasem przyszedł grudzień. Kocham grudniowe poranki, pierwsze przymrozki, żałosne drzewa bez liści. Każdy miesiąc cieszy mnie z innych przyczyn, ale tylko grudzień – wzrusza.

W ciszy człowiek dokładniej chwyta wszystkie warianty własnych rozterek i niepokojów. Trudniej mu podjąć decyzję i to, co uważał już za rozstrzygnięte, znowu zaczyna rozmieniać na drobne.

Inne

Chcę mieć siebie dla siebie.
- Źródło: Wielki jarmark

Ciekawe, Luizo, czy ty wyjdziesz za mąż tylko dlatego, że jakiś chłopak będzie się podobał nam...
- Źródło: Moja droga Aleksandro!

Dopóki miłość pozostaje niemożliwa do opisania, dopóty jesteśmy ludźmi, a nie tylko mieszaniną kodu genetycznego, fizjologii, skoków adrenaliny i Bóg wie czego jeszcze! I nie mieszajmy liter alfabetu z miłością, bo zepsujemy albo miłość, albo alfabet.
- Źródło: Nie ma z kim tańczyć

Kiedy wychodziłam za niego za mąż, doprawdy, kochałam tylko jego. A teraz on wymaga, żebym kochała także jego guziki, oczywiście te oderwane! I dolegliwości dwunastnicy! I drugie śniadania, o których szykowaniu zawsze zapominam zupełnie niechcący! Wczoraj przyszedł do mnie z guzikiem od marynarki. Guzik miał w ręku, rozumiesz? (...) Najgorsze jest to, że Piotr ma rację. Kiedy się wychodzi za mąż, trzeba kochać guziki swego męża i jego dwunastnicę. Z całą pewnością – trzeba! I ja na pewno kochałabym to wszystko w Piotrze, gdybym nie pokręciła zaraz na początku. A ja pokręciłam, bo jak się ma dziewiętnaście lat, to człowiek nie myśli o guzikach i dwunastnicy, bo wcale nie wie, że to się mieści pod jednym słowem – miłość.
- Postać: Oleńka
- Źródło: Przez dziurkę od klucza
- Zobacz też: miłość

– Kim jesteś w takim razie?
Przestała gładzić poduszkę, uniosła głowę i spojrzała na niego bez uśmiechu. Patrzyła przez chwilę. Zauważył, że dolne powieki drżą jej lekko. Później powiedziała szeptem:
– Jestem ze świata wirtualnego. Wszystko mogę. Przenikam przez ściany. Dotykam, nie dotykając. Widzisz, że tu leżę chociaż wcale mnie nie ma. Patrzył na nią i coraz dokładniej widział, że była.
- Źródło: Kapryśna piątkowa sobota

Nieoczekiwanie mogą splatać się wspomnienia, jak jedno z drugiego znienacka może się wywodzić. Nigdy nie wiadomo, co i kiedy może się człowiekowi przypomnieć.
- Źródło: W stronę tamtego lasu

(...) trzeba mi teraz trochę samotności, żeby sklecić siebie w jakąś całość, tak bardzo czuję się rozbita.
- Źródło: Pejzaż sentymentalny

W życiu trzeba odrzucać od siebie wszystko to, co nie jest warte zatrzymania.
- Źródło: Piosenka koguta

Z życia nie da się zrobić niczego sensownego, takie już jest i nie ma dla człowieka ratunku.
- Postać: Patrycja
- Źródło: Patussa

Wypowiedzi

Pisano o mnie źle i dobrze. Niektórym bardzo przeszkadzało, że ja sama wolę o ludziach pisać dobrze niż źle i że wybieram ze świata to, co mi się w nim podoba, a to, co mi się w nim nie podoba – zostawiam innym.
- Źródło: „Zwierciadło” nr 12/1946, grudzień 2008

Tęsknię za dzieciństwem moich dzieci, za ich zmartwieniami, kłopotami, za ich problemami, bo wtedy mogłam jakoś w nich uczestniczyć, mogłam im zaradzić. Teraz, gdy są dorośli, czuję się bezradna. Jeżeli mają problemy, nie mogę im pomóc, tak jak pomagałam kiedyś. I właśnie tego mi brak. Uczestniczenie w radościach jest wspaniałe, ale to prawda, że dopiero pomoc w kłopotach nadaje relacjom głębszy sens.
- Źródło: „Zwierciadło” nr 12/1946, grudzień 2008