Konstanty Schmidt-Ciążyński
polski kolekcjoner dzieł sztuki
Konstanty Schmidt-Ciążyński (1818–1889) – polski kolekcjoner i znawca sztuki, ofiarodawca dużego zbioru dla Muzeum Narodowego w Krakowie.
- Nie chcąc, aby ten zbiór, owoc mej pięćdziesięcioletniej pracy przeszedł w ręce obce, lub rozprószył się znowu po świecie, zamyślam oddać go na wieczną własność Muzeum Narodowego Polski, tego kraju w którym się urodziłem i którego zawsze byłem, jestem i być nie przestanę, kochającym i wdzięcznym synem.
- Źródło: list do hr.Platera, Londyn, 6 kwietnia 1883, [za:] Konstanty Schmidt-Ciążyński, „W sprawie: hr.Plater i Schmidt-Ciążyński”, Kraków, 1887, ss. 4–5.
- W początkach roku 1883 zapadłem w ciężką chorobę, która trwała przez kilka miesięcy. Mieszkając naówczas za granicą, mianowicie w Londynie i będąc w podeszłym wieku, obawiałem się, aby w razie mojej śmierci nie dostały się w obce ręce zbiory rzadkich dzieł i drogocennych utworów sztuki, które przez 50 lat życia mego spędzonego na tułactwie, kosztem ciężkiej pracy i całego mojego majątku nagromadziłem, i które bądź co bądź uzyskały sławę europejską między znawcami i amatorami starożytnych zabytków.
- Źródło: W sprawie: hr.Plater i Schmidt-Ciążyński, Kraków, 1887, s. 4.
O Konstantym Schmidcie-Ciążyńskim
edytuj- Kronika miejscowa i zagraniczna.
Kraków 22 stycznia.
(…)
Konstanty Schmidt Ciążyński, znany ze swych zbiorów kamei i gemm, nabytych przez miasto Kraków do Muzeum narodowego, zmarł w Gorycyi dnia 5 b.m., w 80 roku życia. Syn lekarza cesarzowej Józefiny, następnie lekarza wojsk polskich – urodzony w Warszawie, połączył nazwisko obce ojca z nazwiskiem polskiem swej matki. Całe życie przepędził w wielkich stolicach europejskich, zajmując się zbieraniem i sprzedażą dzieł sztuki – znany zarówno w Petersburgu, Paryżu, jak w Londynie. Specyalne zamiłowanie do rzniętych kamieni stało się podstawą zbioru, który wyłączał z pod handlu – i pragnął pozostawić go w kraju rodzinnym. Miły to był starzec z wielką znajomością świata i wykształceniem artystycznem – miał zdolności poliglotyczne, bo mówił nietylko wszystkiemi językami, ale i narzeczami europejskiemi.- Źródło: „Czas” nr 19, 23 stycznia 1889, s. 2, Małopolska Biblioteka Cyfrowa