Jeanette Winterson

Jeanette Winterson (ur. 1959) – brytyjska pisarka.

Wolność na jedną noc

(ang. PowerBook)

Dziwny jest ten świat, w którym można mieć tyle seksu, ile się chce, a za to miłość stanowi tabu. Mówię tu o prawdziwej miłości, wielkiej, namiętnej, w której nie ma miejsca na czułość, wygodę czy szczęście. Prawda jest taka, że miłość taranuje ci życie niczym lodowa kra i wtedy toniesz, nawet jeśli masz serce skonstruowane jak Titanic. Taka jest jej siła, intensywność. Nie jest poprawna, nie jest czysta, nie da się nad nią panować.

Koniec miłości nie daje o sobie zapomnieć. Nawiedza snami. Nawiedza ciszą. Nawiedzani przez upiory, stajemy się jak one. Życie dopływa. Słabnie tętno. Nic cię nie rusza. Niektórzy to aprobują i twierdzą, że to leczy. To wcale nie leczy. Martwe ciało nie czuje bólu.

Miłość jest warta śmierci. Miłość jest warta życia. Moje poszukiwanie ciebie, twoje poszukiwanie mnie wykracza poza życie i śmierć, w jeden długi zew dziczy. Nie wiem, czy to, co słyszę, jest odpowiedzią czy echem. Być może nic nie słyszę. Nieważne. Wyprawa musi się odbyć.

Moje poszukiwanie ciebie i twoje poszukiwanie mnie to poszukiwanie czegoś, co nie może być znalezione. Tylko niemożliwe jest warte wysiłku. To, czego szukamy, to miłość objawiająca się co jakiś czas w ludzkim kształcie, lecz wypychająca nas poza granice człowieczeństwa, w sferę zwierzęcych instynktów i boskiego awansu. Miłość, której szukamy, unieważnia ludzką naturę. Ma w sobie dzikość i chwałę, których pragniemy bardziej niż samego życia. Miłość nie liczy się z kosztami ponoszonymi przez nią samą i przez innych; nic nie jest tak okrutne jak miłość. Nie ma takiej miłości, która nie pozostawia stygmatów na dłoniach i stopach.

Nie będę odnosić ran, dopóki ty mnie nie zranisz. Nie będę mieć w sobie siły, dopóki ty nie staniesz się moją siłą.

Nie ma nic smutniejszego niż nieznalezienie innego szczęścia prócz szczęścia w tym, co minęło.

W życiu trzeba być bohaterem we własnych oczach. Chcę przez to powiedzieć, że jak nam na czymś zależy, to należy to zdobywać własnymi siłami i własnymi sposobami.

(ang. Written on the Body; tłum. Hanna Mizerska)

Nie jestem typem, który potrafi zastąpić miłość wygodą, a namiętność przygodnymi znajomościami. Nie chcę nosić kapci w domu, a pantofle do tańca wkładać w małej garsonierze za rogiem. Tak właśnie się robi, prawda? Popakuj swe życie sprawnie jak w supermarkecie, nie mieszaj serca z wątrobą.

Nikt nie może nakazać miłości ustawowo. Nie można jej rozkazywać ani pochlebstwami namówić do służby. Miłość należy do siebie samej, głucha na błagania i niewzruszona wobec przemocy. Miłości nie można negocjować. Jedynie miłość jest silniejsza od pożądania i jest jedynym prawdziwym powodem oparcia się pokusie. Są tacy, którzy twierdzą, że przed pokusą można się zabarykadować w domu. To ci sami, którzy sądzą, że zabłąkane pragnienia można wypędzić z serca jak przekupniów ze świątyni. Może można, jeśli dniem i nocą myślisz o swoich słabych punktach, nie patrzysz, nie wąchasz, nie marzysz.

Przeznaczenie jest pojęciem przerażającym. Nie chcę być skazana przez los, chcę wybierać.

Stracić kogoś kochanego to zmienić swoje życie na zawsze. Nie przeżyjesz tego, bo „to” jest osobą, którą kochasz. Ból przemija, spotykasz nowych ludzi, ale pustka nigdy się nie wypełnia. Jakżeby mogła? Śmierć nie osłabia wyjątkowości kogoś, kto znaczył aż tyle, aby go opłakiwać.

Temperatura gorąca i zimna, lodu i ognia – to skrajności, które wytaczają nasze życie.