Jasne łany
polski film fabularny z 1947 roku
Jasne łany – pierwszy po wojnie polski film o tematyce współczesnej w reżyserii Eugeniusza Cękalskiego; socrealistyczna produkcja z roku 1947.
Jasne łany
O Jasnych łanach
edytuj- Lecz każdy dzień niósł nowe, wcale niełatwe problemy, związane z wcielaniem w życie nowych zasad ustrojowych, z kształtowaniem nowych stosunków społecznych, ludzkich. Niektóre z tych spraw podjął drugi polski film – Jasne łany, w reżyserii przedwojennego awangardzisty Eugeniusza Cękalskiego. Fabuła aż uginała się od mnogości poruszanych problemów; mówiło się tu o wyzysku biednych chłopów przez bogaczy, o reformie rolnej i oświacie, o elektryfikacji wsi i akcjach zbrojnych reakcyjnego podziemia. Szablonowy rysunek postaci i sytuacji przekreślił jednak szlachetne intencje twórców, którzy w formie „udramatyzowanego reportażu” chcieli ukazać nabrzmiałą konfliktami rzeczywistość.
- Autor: Stanisław Janicki, Film polski od A do Z, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1977, s. 35.
- Nie pomogły piękne obrazy natury, na ogół dobra gra aktorów (zwłaszcza role charakterystyczne), Jasne łany nie podobały się nikomu. Dla jednych film był mdły, melodramatyczny, mieszczański, dla drugich był popularnym i prymitywnym wykładem o konieczności podjęcia reform społecznych i obyczajowych na wsi…
- Autor: Hanna Jędruszczak, Polska Ludowa 1944–1950. Przemiany społeczne, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974, s. 459.
- Wiejski produkcyjniak-agitka pokazujący w bardzo pięknych kadrach czarne i białe charaktery polskiej wsi okresu cywilizacyjnych przemian.
- Autor: Jerzy Słodowski, Jasne łany w: Agnieszka Czechowska, Joanna Piątek, Waldemar Piątek, Grzegorz Pieńkowski, Jerzy Semilski, Jan Słodowski, Renata Wąsowska, Adam Wyżyński, Donata Zielińska, Leksykon polskich filmów fabularnych, Wydawnictwo Wiedza i Życie, Warszawa 1997, ISBN 8371849281, s. 259.