Henry Temple, 3. wicehrabia Palmerston
angielski polityk i arystokrata
Henry Temple, 3. wicehrabia Palmerston (1784–1865) – brytyjski polityk, premier (1855–1858, 1859–1865).
- Anglia nie ma zwyczaju angażować się w sprawy, które nie zaistniały faktycznie lub też nie jawią się w najbliższej perspektywie…
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 102.
Henry Temple, 3. wicehrabia Palmerston (1855)
- Austria znajduje się w centrum Europy, stawiając z jednej strony barierę przed wtargnięciem, z drugiej – przed inwazją. Polityczna niezależność i wolności Europy, związane są, moim zdaniem, z utrzymaniem integralności Austrii jako wielkiego mocarstwa europejskiego. Wszystko zatem, co bezpośrednio, lub nawet jako odległa ewentualność, sprzyja osłabieniu, czy nawet okaleczeniu Austrii, a zwłaszcza uczynienie z pierwszorzędnego mocarstwa państwa o drugorzędnym znaczeniu, musi grozić Europie wielką katastrofą, od której każdy Anglik powinien odżegnać się i próbować jej zapobiec.
- Opis: w 1848.
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 105.
- Kiedy ludzie pytają mnie… o to, co jest nazywane polityką, jedyną odpowiedzią jest to, że mamy zamiar robić to, co wydaje się nam najlepsze, w każdej sytuacji w miarę jej rozwoju, kierując się interesami naszego kraju.
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 101.
- Na kontynencie Anglia nie może sama stawiać na swoim; musi mieć sprzymierzeńców jako narzędzia do działania.
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 103.
- Nasze interesy są wieczne, a naszym obowiązkiem jest realizować te interesy.
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 101.
- Nie mamy wiecznych sprzymierzeńców i stałych wrogów.
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 101.
- Niezmienną zasadą, która kieruje działaniami Anglii, jest uznanie za narzędzie danego narodu tego organu, który naród ten zechciał sobie świadomie wybrać.
- Źródło: Henry Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2002, s. 107.
- Tylko trzy osoby ją zrozumiały. Jedna to książę Albert, ale on już umarł. Druga to pewien profesor niemiecki, ale ten dostał pomieszania zmysłów. Trzecią jestem ja, ale znowu wszystko zapomniałem.
- Opis: o przyczynach wojny duńskiej.
- Źródło: Mieczysław Żywczyński, Historia powszechna 1789–1870