Grzegorz Knapski

polski językoznawca i duchowny

Grzegorz Knapski (ok. 1564–1638) – polski filolog, jezuita.

  • Czego nie znamy, tego nie żądamy.
Grzegorz Knapski
  • Gdy się trunkiem zagrzeje głowa, wtenczas najlepiej płyną słowa.
  • Ile kto ma cierpliwości, tyle mądrości.
  • Kiedy się wino wzburzy, wszystko na wierzch wynurzy.
  • Krzywdy nie ma, kto cierpi, co zasłużył.
  • Nie pamiętaj, gościu, rano, co się wyrzekło pijano.
  • Nie pragnie, kto wody pić nie chce.
  • Ognia od ognia przydaje, kto młodemu wino daje.
  • Pij piwo, jakiegoś nawarzył.
  • Pijany obiecuje, otrzeźwiawszy, żałuje.
  • Pijaństwo do nierządu pobudka.
  • Roi się od wyrazów pochodzenia łacińskiego, niemieckiego, węgierskiego, tureckiego, słowiańskiego. Stanowią one chyba jedną trzecią zasobów leksykalnych. A używa się ich bez potrzeby, ale z żądzy nowości i dla zwrócenia na siebie uwagi. Za przykład niech posłużą: konfident, honor, egzekwować, kompania, a także wiele terminów z tureckiego, tatarskiego oraz węgierskiego.
    • Źródło: Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, Warszawa 1976
  • Szata świetna, nie zdobi złego, a podła nie szpeci dobrego.
  • Szata wydaje człeka obyczaje.
  • Szkodniej trzewika niż nogi – mówi skąpy i ubogi.
  • Trunek ty jedno dobry daj, o kubek srebrny nic nie dbaj.